Nintendo Land Review

Over exact twee weken ligt de Wii U in de winkels. Meteen bij de lancering gooit Nintendo het op zijn grootste troef: veel populaire namen uit de rijke historie van de Japanse spellenboer. Die verzorgen de aankleding van Nintendo Land en moeten de hardware-verkoopcijfers op dag één al de pan uit doen rijzen. In het geval van de Wii was de bundeling met Wii Sports gelijk al een schot in de roos, de hamvraag is nu of de massa de combinatie van bewegingsgevoelige besturing en gezelligheidsspelletjes als een zoon gaat omarmen.

Een sterke line-up is essentieel voor een console. In onze videoreportage vanuit Frankfurt – waar we uitvoerig alle titels aan de tand konden voelen – maakten we de constatering dat de Wii U één van de meest uiteenlopende en frisse line-up heeft van de laatste jaren. Van de hardcore-titels als Mass Effect 3, Assassin’s Creed III tot de casual games als New Super Mario Bros. U en natuurlijk Nintendo Land. Wat Wii Sports voor de Wii was, zo kwalificeert Nintendo Land zich voor de aankomende spelcomputer, namelijk als hét stokpaardje dat eveneens met een Nintendo-console gebundeld wordt.

Nintendo Land kun je daarmee beschouwen als een gratis spel, maar zo profileert het attractiepark zich niet. Het is meer dan alleen een verzameling aan ludieke minigames, het is een ervaring met 'asymmetrische gameplay' als dé toverwoorden: één speler speelt met de Wii U GamePad, terwijl maximaal vier anderen met Wii-afstandsbedieningen in de hand hun ogen richten op de televisie. Een dergelijke aanpak was broodnodig, want hoe anders kan een bundel van spelletjes – waar de industrie mee wordt doodgegooid - nou hele volksstammen overhalen om een spelcomputer te kopen?

Welkom in het park!
Voor Nintendo Land schakelt Nintendo zijn meest waardevolle hulptroepen in voor in totaal twaalf verschillende attracties. Ter verduidelijking: de personages komen zelf niet in feest voor, maar de minigames refereren er wel naar. Zo is het spookhuis van Luigi aanwezig en kunnen we in de kleurrijke bossen van The Legend of Zelda monsters met pijl-en-boog neerschieten. Je doorloopt deze spelletjes met een zelfontworpen Mii, die je net zoals op de Wii weer naar hartelust kunt aanpassen, van lengte, kleur tot gezicht en grappige accessoires. Daar blijft tijdens het spelen echter weinig van over, daar je in bijvoorbeeld Mario Chase behoorlijk veel op de besnorde loodgieter lijkt.

Als je klaar bent in het pashokje zet je voet in het attractiepark, dat in het begin wat leeg, kaal en stilistisch oogt. Jouw persoonlijke sidekick Monita – niet de meest sympathieke en het leukste personage van Nintendo, zelfs erg vervelend - leidt je rond door het zogeheten ‘plaza’, en vertelt je dat naargelang je meer spelletjes speelt, je het park kunt opleuken met attracties, monumenten en dergelijke. Doe je dit, dan zul je zien dat je park door mee Mii-poppetjes bezocht wordt, ook door mensen van vlees en bloed. Wat precies de meerwaarde is van het pimpen van je attractiepark, is ons nog niet helemaal duidelijk. De uitwerking is oppervlakig, simpel en het vergt totaal geen moeite om bepaalde voorwerpen vrij te spelen. Uiteindelijk komt het erop neer dat een uniek attractiepark bezitten sowieso uit den boze is.

In groepsverband én alleen verdomd leuk
Enfin, het is de weg die Nintendo met Nintendo Land bewandelt. De studio wil je het gevoel geven dat je over een drukbezocht en kleurrijk attractiepark waakt, met daaromheen de attracties waar je met je Mii-poppetje naartoe moet lopen om er vervolgens een 'ritje mee te maken'. Een beetje het concept van Diddy Kong Racing, hetzij minder goed uitgewerkt. Geef ons maar gewoon een menu met daarop de informatie die nodig is, zonder gameplay vertragende elementen die toch bar weinig aan de ervaring toevoegen. Gelukkig geeft Nintendo die optie, en voor dat niets meer dan lof. Keurig staat vermeld voor welke minigames je meerdere spelers nodig hebt, en welke je ook alleen kunt doen.

Het opmerkelijke aan Nintendo Land is dat het voor de individu ook interessant genoeg is. Dit is een knap resultaat, vooral gezien het feit dat veel minigame collecties in de basis waardeloos zijn als er geen vrienden over de vloer komen. Negen van de twaalf spelletjes zijn speelbaar in je eentje, bij zes kunnen er maximaal vijf deelnemen en alle twaalf kunnen competitief gespeeld worden via de attractietour, waarbij de spelers in willekeurige volgorde een aantal minigames binnen een vastgestelde tijd moet complementeren. De speelsessies op kantoor wijzen uit dat de meeste minigames met meer spelers voor heel veel plezier en vooral voor heel veel lawaai zorgen.

Kat-en-muis met Mario en Luigi
In bijvoorbeeld Luigi's Ghost Mansion trekt één speler tegen vier anderen tegen elkaar ten strijde: de meerderheid gaat, gewapend met zaklantaarnen, in doolhofachtige spookhuizen op jacht naar een onzichtbaar spook, bestuurd door de Gamepad-gebruiker. De speler met het kleine scherm, die met zijn rug naar de tv staat, probeert op zijn beurt de spokenjagers te tijgeren. In Metroid Blast staat de spelerverdeling parallel: de in Vara Suits gehulde Mii’s schieten in een vierhoekige arena vanuit de grond hun doelwitten neer, terwijl de persoon met de GamePad de controle over een klein ruimteschip heeft, bewapend met een destructief laserwapen.

Van diezelfde orde is ook Mario Chase, dat één van de meest zenuwslopende doch leukste attracties blijkt te zijn. Eén van de spelers neemt de Gamepad ter hand en manouevreert een als Mario verklede Mii door een doolhof vol obstakels om uit de handen te blijven van de vier andere spelers. Deze vier spelers houden de Wii-afstandsbediening horizontaal vast en kijken naar het scherm waar ze in splitscreen moeten samenwerken om de jacht op Mario zo snel mogelijk te beëindigen. De speler met de Gamepad staat met zijn rug naar de televisie, zodat de op Toad lijkende jachthonden niet weten waar Mario loopt en ze dus van elkaars communicatie afhankelijk zijn.

Ruime verzameling aan knotsgekke minigames
The Legend of Zelda: Battle Quest borduurt verder op de coöperatieve spelbeleving door één speler met de GamePad met pijl-en-boog te laten schieten, terwijl de rest zwaarden hanteert met de Wii-afstandsbedieningen, enigszins te vergelijken met de wijze waarop je vecht in Skyward Sword. Bij het infantiele Animal Crossing: Sweet Day komt het kat-en-muis gehalte weer voorbij, waarbij de groepsleden zo veel mogelijk snoepjes in een vierkant bosdorp moeten verzamelen, terwijl de GamePad-bestuurder bewakers aanstuurt om ze te pakken te krijgen. Concuderend blinken haast alle coöperatief ingestelde minigames uit op hun eigen manier en in hun originaliteit, iets dat de houdbaarheidsdatum absoluut ten goede komt.

Het in je uppie spelen lijkt ondergeschikt aan het gamen met anderen, maar zoals gezegd is het spelen van Nintendo Land ook dán leuk. Zo kun je je hersenen kraken met het puzzel- en platformspelletje Donkey Kong's Crash Course, tussen obstakels ballonnen verzamelen in Balloon Trip Breeze en als leukste: ninjasterren werpen op bewegende doelen in Takamaru's Ninja Castle Minigames die helaas door een te gemakkelijke uitwerking en door te weinig daad- en overtuigingskracht minder zijn uitgewerkt zijn Yoshi's Fruit Cart, Octopus Dance en Captain Falcon's Twister Race.

Een feestelijke kennismaking met de Wii U
Nintendo Land maakt je als kersverse Wii U-bezitter niet alleen wegwijs in de functionaliteiten van de nieuwe spelcomputer, het geeft je ook een waanzinnig leuke minigame collectie waar je zowel in je eentje als met vrienden veel plezier in zult vinden. Op een paar mindere minigames, een vervelende presentator en wat fouten in de aanpak na lijkt een bezoek aan het pretpark van Nintendo Land voor iedere toekomstige Wii U-bezitter gerechtvaardigd. Asymmetrische gameplay staat nog in de kinderschoenen, maar deze titel bewijst dat de toekomst van Nintendo daar toch echt ligt.