Ni No Kuni Remastered Review - De Witte heks is terug!

2013 was een jaar vol prachtige parels als het aankomt op games. Het was het jaar van The Last of Us, GTA V, en BioShock Infinite, maar ook van Ni No Kuni: Wrath of the White Witch. Nu, zes jaar later, is deze samenwerking tussen Level-5 en Studio Ghibli geremastered voor de PlayStation 4 en in onze Ni No Kuni remastered review lees je er alles over!

Ni No Kuni: Wrath of the White Witch is altijd een vreemde eend in de bijt geweest. Zo is het eigenlijk een bijgewerkte versie van een Nintendo DS game, Ni No Kuni: Dominion of the Dark Djinn voor de PlayStation 3 die is ontstaan door een samenwerking tussen Studio Ghibli en Level 5.

Eerstgenoemde staat vooral bekend als de Japanse Disney als het op films aankomt, terwijl Level-5 destijds vooral bekend stond om hun werk met Professor Layton en voetbal-RPG Inazuma Eleven.

Hoe deze twee bedrijven elkaar gevonden hebben, en hoe ze tot Ni No Kuni kwamen, is een vraag voor een andere keer. Wat er toe doet is dat Ni No Kuni een bijzonder mooi verhaal vertelt over de jonge Oliver. Hij wordt naar een andere wereld gebracht om zijn moeder te redden (en tegelijkertijd ook direct de hele wereld).

Ni No Kuni, de naam van de wereld waarin Oliver zich plots bevindt, wordt namelijk geplaagd door gebroken harten die worden veroorzaakt door een kwade tovenaar genaamd Shadar. Aan Oliver om een einde te brengen aan zijn kwaadaardige heerschappij. Een simpele opzet voor een kinderlijk en hartverwarmend verhaal.

De wereld redden doet Oliver natuurlijk niet alleen, maar met een groep vrienden die, zoals we inmiddels wel van Studio Ghibli gewend zijn, stuk voor stuk een diepgaande achtergrond hebben. Ze voelen als een natuurlijk verlengde van het verhaal en niet als een paar extra personages die je nodig hebt om gevechten wat gemakkelijker te doorlopen. Het verhaal weet je dan ook direct te boeien en trekt je snel de wonderlijke wereld van Ni No Kuni in.

Al snel ben je een hele dag de uitgebreide RPG aan het spelen zonder dat je er kwaad in hebt. Niet dat dit lastig is, want de vele RPG-mechanismes vergen wat tijd om aan te wennen en nog wat extra uren om ze naar je hand te zetten. Neem het Familiar-systeem als voorbeeld.

Dit zijn kleine Pokémon-achtige wezens die je kunt temmen en voor je kunt laten vechten. Grote verschil met eerdergenoemde Nintendo-fenomeen is dat de Familiars allemaal hun levensbalk delen met elkaar en Oliver. Hierdoor moet je tijdens gevechten goed opletten hoe het met de gesteldheid van jouw levensbalk staat.

Ieder gevecht wordt op deze manier al snel een actievolle schaakwedstrijd waarbij je goed moet kijken wie jij laat vechten. Iedere Familiar heeft namelijk ook een bepaald element en aanvallen die daarbij horen. Aan jou om de juiste zetten te maken om gevechten te winnen.

Hoewel Wrath of the White Witch een turn-based combat-systeem voorschotelt, is dit niet je simpele Pokémon-setup. Je verplaatst je personages namelijk in real-time en afhankelijk van je positie hebben sommige aanvallen een beter effect. Dit maakt de gevechten dynamisch en zorgt ervoor dat je geen moment stil kunt zitten.

Dat je de hele dag aan het spelen bent, heeft ook te maken met het tempo van de game, want dat slaat soms enigszins overboord als het aankomt op de gevechten. Om de haverklap wordt je in een gevecht gesmeten en heb je geregeld de kans om een nieuwe Familiar te vangen. Het is dan ook niet gek dat je zo’n 47 uur zoet bent voordat je de game hebt uitgespeeld.

Wat gevechten minder hier en daar had de game dan ook niet misstaan, maar duidelijk wordt wel dat dit hier een reden achter zit. Net als in vele RPG’s is er sprake van een bepaalde mate grinden om ervoor te zorgen dat je op hetzelfde peil zit als de vijanden in bepaalde gebieden.

Grinden hoef je dan ook niet zo snel te doen in Ni No Kuni en de game heeft zelfs door wanneer je dit wel probeert te doen. Vijanden rennen dan namelijk voor je weg. In hun ogen ben jij de kruising tussen de Terminator en Rambo die uit is op wat extra ervaringspunten.

Het enige, echte probleem van de gevechten is de muziek waarmee je constant doodgegooid wordt. Hoewel de tonen goed passen bij de rest van de muziek is het constant dezelfde plaat die je voorgeschoteld krijgt. Wat meer afwisseling had hier zeker niet misstaan.

Het past ook totaal niet bij de rest van de muziek, want buiten de gevechten om worden je oren constant vergezeld door heerlijke klanken van grootmeester Joe Hisaishi. Waar het westerse halfrond John Williams heeft, heeft Japan meneer Hisaishi en dat zorgt vrijwel altijd voor een sprookjesachtige soundtrack. Bij de remaster van Ni No Kuni: Wrath of the White Witch is dat niet anders.

Waar we de muziek nog vaag herkennen uit het origineel op de PS3, is het heerlijk om de tonen terug te horen op de PlayStation 4. We zouden de soundtrack zo weer opnieuw downloaden om deze grijs te draaien.

Al met al lijkt Ni No Kuni: Wrath of the White Witch een flinke dosis nostalgie. Gelukkig bestaat de term gouwe ouwe niets voor niets. Het is een term die gemaakt lijkt te zijn voor deze titel, maar ook zijn er wat vernieuwingen te vinden om het prijskaartje van 49,99 euro te rechtvaardigen. De PS3-versie kun je tweedehands voor minder dan twee tientjes vinden, maar dan mis je wel wat opties.

Zo kun je de game er geweldig uit laten zien met de remaster dankzij 4K-ondersteuning, maar je hoeft niet per se voor de beste beeldkwaliteit te kiezen. Je kunt namelijk ook voor een speciale performance modus kiezen. Hierdoor krijg je geen 4K, maar 2K voorgeschoteld en een lekkere framerate van 60fps.

Dit is in onze ogen de beste manier om de game te spelen, omdat je het magnifieke vechtsysteem beter tot zijn recht laat komen. De game ziet er in 2K nog steeds wonderlijk uit en daar mogen we Studio Ghibli dan ook zeer voor bedanken. Net als de wonderlijke missies die we tussen neus en lippen voorbij zien komen.

Terwijl je het verhaal speelt worden er namelijk ook talloze extra missies voorgeschoteld die het meer dan waard zijn om te spelen. Het volbrengen van zijmissies geeft je namelijk stempels en zodra jij een volle kaart hebt, krijg je daar een leuk extraatje voor. Denk hierbij aan het sneller kunnen lopen door de schattige overworld of een springknop om lekker rond te hupsen als een konijn.

Deze zijmissies variëren erg in wat je moet doen. Zo zijn er speciale bounties waarbij je slechts een mini-baas moet verslaan, maar kan je ook een vraag verwachten waarbij je mensen hun harten moet herstellen. Dit kun je doen door NPC’s in de wereld te vinden die een overdosis van een bepaalde eigenschap hebben.

Zo kun je van een kind dat rond stuitert wat enthousiasme tappen en kun je bij een ridder terecht voor wat extra moed. Dit soort missies bewijzen maar weer hoe goed de makers een verhaal in elke uithoek van de game weten te weven, waardoor je daadwerkelijk het gevoel hebt alsof je een levende wereld bezoekt.

Die levende wereld is dan ook precies waarom je dit sprookjesavontuur in huis moet halen. Jong en oud kan genieten van de kwaliteiten van Studio Ghibli die uit de poriën van deze game sijpelen dankzij de schitterende animaties en diepgaande personages. Tel daar een dynamisch vechtsysteem bij op en je bent met gemak tientallen uren voorzien van plezier.

Het aantal gevechten had wel wat minder gekund en is dan ook de reden dat het tempo soms wat te lijden heeft, maar de verschillende soorten zijmissies weten veel goed te maken. Net als de oorstrelende soundtrack die je bijna helemaal grijs wil draaien. Deze remaster is haar prijskaartje meer dan waard dankzij grote dosis content, vernieuwde graphics en de optie om de gameplay nog beter te maken.