Next Goal Wins Review - Taika Waititi belooft een sportsprookje

Bij een film over sport is het altijd moeilijk om goed op beeld te krijgen wat sport zo mooi maakt. Weet regisseur Taika Waititi te scoren met de comedy film Next Goal Wins?

Next Goal Wins is een ouderwets underdog-verhaal. Taika Waititi, bekend om zijn kenmerkende luchtige stijl, waagt zich aan een film film die drama en komedie combineert. De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een voetbalteam van het piepklein eiland Amerikaans Samoa.

Het verhaal draait om het herstel van het Amerikaans Samoa's nationale voetbalteam na een verpletterende 31-0 nederlaag tegen Australië in 2001. De introductie van de Amerikaanse en Nederlandse coach Thomas Rongen, gespeeld door Michael Fassbender, brengt het verhaal naar voren. Hij gaat met frisse tegenzin naar het eilandje om het team significant te verbeteren.

Rongen botst in het begin erg met het team. Hun werkethiek is ondermaats en wanneer er een faʻafafine (transgender/fa’afafine is een derde, non-binaire gender in Samoa) ook mee mag doen in het mannelijke elftal is de maat vol voor de coach.

Een pijnpunt in de film is de overdreven culturele 'schattigheid' die de film heeft. Hoewel het begrijpelijk is dat Waititi de luchtige vorm van de film wil behouden, gaat dit ten koste van de diepgang van de personages en de respectvolle representatie van de Samoa-cultuur. De regisseur speelt zelf ook een rol in de film. Waititi zelf is geen goede acteur en de weinige scènes met hem halen je dan ook uit de film. Hij praat met een dik, heftig accent. Het eiland en zijn inwoners lijken te worden gereduceerd tot karikaturen en stereotyperende grappen, wat het verhaal slapper maakt. Oscar Kightley en David Fane, ondanks hun charisma, worden gedegradeerd tot punchlines en zijn ver verwijderd van het niveau dat Waititi eerder in zijn carrière heeft laten zien met Jojo Rabbit.

Een positief aspect van de film is de irepresentatie van non-binaire performer Kaimana als Jaiyah, een fa’afafine atleet. Deze keuze draagt bij aan het verrijkende karakter van de film, maar helaas wordt deze kans niet volledig benut.

De film lijkt moeite te hebben met het evenwicht tussen het vertellen van het verhaal van deze unieke individuen en het vermijden van het gevaar om hun problematiek af te schilderen als aanstelleritis. Kaimana's personage, hoewel boeiend, lijkt soms meer als een symbool te zijn dan volledig ontwikkeld.

De keuze van Waititi om een sportfilm aan te pakken, op zichzelf benoemingswaardig, komt echter met zijn eigen set uitdagingen.

De film worstelt namelijk ook behoorlijk met inconsistenties in toon. Waititi lijkt zich te vervelen met zijn eigen film. De regisseur maakt grappen (soms zelfs spottend over zichzelf) die de serieuze momenten in de film verstoren.. De film balanceert ongemakkelijke momenten met komedie en drama, wat er voor zorgt dat de kijker nooit kan wennen aan de toon en er nooit echt lekker in zit.

Een ander aspect dat de film tekort doet, zijn de onduidelijkheden in het script. De film eindigt met een serieuze en toch wel emotionele toon. Helaas komt dit ietwat te laat en komt het nogal als een shock voor menig kijker. Dit past niet bij de rest van de film en kan gemixt opgepakt worden.

Next Goal Wins is een film die worstelt met zijn eigen ambities. Het authentieke underdog-verhaal wordt overschaduwd door narratieve keuzes die tegenstrijdig zijn met de gevoelige aard van het onderwerp. Taika Waititi's poging om zijn kenmerkende stijl toe te passen op het onderwerp sport levert een film op die soms lachwekkend en soms ontroerend probeert te zijn, maar er niet in slaagt een consistente toon voor te schotelen. Ondanks enkele hoogtepunten weet de film de kijker nooit genoeg te boeien.