Need for Speed Heat Review - Vreemde keuzes zorgen voor kleiner feestje

Vijfentwintig jaar aan Need for Speeds: Het zat er dik in dat 2019 het jaar zou markeren waarin EA en Ghost Games voor de jubileumeditie alles uit de kast zouden halen om een meesterwerk voor te schotelen aan gretige fans. Die knalfuif wordt toch behoorlijk afgezwakt vanwege een paar rare keuzes, waarover je meer leest in deze Need for Speed Heat review.

Je kan het zo gek niet bedenken, of het is geprobeerd in Need for Speed door de jaren heen. Veel minder tunen, geen illegale straatraces, geen events waar je naar toe moet rijden of een opeenstapeling van rare ideeën in Payback. Voldoende onderdelen in de bak van Ghost Games dus om in te rommelen en een game te maken waar iedereen al jaren om vraagt. Een terugkeer naar de gloriedagen van Need for Speed Underground.

In Need for Speed Heat lijkt men net iets te oppervlakkig te hebben gekeken naar wat die titel precies zo fantastisch maakte. Racen in de nacht, tunen en mooie verlichting in een open wereld zijn afgevinkt. Daar blijft het dan ook helaas bij. De politie bederft letterlijk het feestje gedurende de nacht en overdag is Palm City (de stad waarin wordt gereden) niet veel soeps.

De keuze is namelijk gemaakt om een dag in Need for Speed ook daadwerkelijk op te delen in een dag en een nacht gedeelte. Niets zoals in Need for Speed (die uit 2015) dat het aan de ene kant van de map dag is en ergens anders donker (of de tijdscyclus van Payback), maar gewoon een keuze tussen rijden in het donker of onder het zonnetje.

Prima zou je zeggen, ware het niet dat de evenementen waaraan je kan deelnemen volledig anders zijn gedurende de dagdelen. Overdag is het rondtuffen over afgezette straten (met hier en daar een verdwaalde agent die je een boete wil geven als je in free-roam te hard gaat), ’s nachts krijg je de kans om sprintraces aan elkaar te knopen en moet je de politie aan de lopende band van je afschudden. Een wereld van verschil dus, maar daar stopt het niet.

Overdag rij je in Need for Speed Heat namelijk om geld te verdienen. ‘Bank’, zo heet het in deze editie. Met die keiharde knaken kan je niet alleen nieuwe, flitsende bolides toevoegen aan je garage, ook moet je flink in de buidel tasten als je een onderdeel van een auto wil wisselen. Iets wat in Heat wél goed is aangepakt. Wil je een groter motorblok in een auto zetten? Geen probleem! Het kost je een paar ton, maar op die manier kan je een auto vanaf het begin van de game tot het einde meenemen naar evenementen.

Maar met alleen geld kom je er niet. Afgezien van een paar hoofdmissies, zal je toch echt in de nacht op pad moeten om ervaringspunten te verdienen. Races die in het donker plaatsvinden, leveren je namelijk ‘rep’ op. Hoe meer reputatie, hoe hoger jouw niveau en hoe meer je kan kopen in de winkels.

Combineer dat met de ‘heat’-factor en racen in de nacht is behoorlijk tof. Heat werkt namelijk als vermenigvuldigingsfactor, waardoor het loont om zo veel mogelijk evenementen gedurende de nacht af te werken. Wees wel gewaarschuwd: de politie in Heat is keihard en word je gepakt, dan ben je jouw multiplier kwijt, net als een percentage van je bankrekening. Aangezien fast-travelen niet kan gedurende de nacht, zal je jouw route goed moeten uitstippelen alvorens je op pad gaat!

Het enige nadeel van deze opsplitsing, is het feit dat je wordt beperkt in de races die je het liefst wil doen. Overdag een sprint-race rijden? Gaat hem niet worden (uitzondering is een enkele hoofdmissie). Aangezien dergelijke evenementen je écht meenemen over een groot stuk van de kaart, heb je tijdens dergelijke races het gevoel wat van Palm City te zien. De circuitraces voelen gewoon als opvulling van een anders behoorlijk lege wereld.

Dat is anders gedurende de nacht, als er illegaal wordt gereden op niet afgezette straten. Niet alleen de politie is dan massaal op de been, ook besluit Palm City dán wakker te worden. Slalommen tussen druk verkeer door op smalle landweggetjes is dus iets waar je snel aan zal moeten wennen, wat gezien de behoorlijk gevoelige besturing voor best wat frustratie kan zorgen. Maar ‘gelukkig’ werkt de AI daar in jouw voordeel.

In veel eerdere Need for Speed-games was het ‘catch-up’ aspect uitermate vervelend. Ongeacht hoe foutloos en snel je reed, de AI kreeg het altijd voor elkaar om plots weer in je achteruitkijkspiegel te verschijnen. In Heat is dat niet het geval, maar doorslaan blijkt ook een vak.

Elke race kent een aantal tegenstanders, die stuk voor stuk een eigen ‘level’ hebben. Zodoende krijgt elke race ook een suggestie mee van welk niveau jouw bolide moet zijn. Meedoen met een mindere wagen kan, maar de race zal dan beduidend lastiger zijn. In theorie tenminste.

Zelfs op het hoogste niveau (400) doen er tegenstanders mee wiens niveau auto beduidend lager ligt en waar je dus geen kind aan hebt. Tegelijkertijd is het ook zo dat in makkelijkere races af en toe een veel sterkere tegenstander opduikt die het evenement aanzienlijk lastiger maakt. Totdat je aan kop gaat tenminste. Vanaf dat moment gooit de AI de handdoek in de ring.

Zelfs op de moeilijkste difficulty (hard) is de eerste ronde van een race (en in een sprintrace de eerste 25%) de plek waar het allemaal gebeurt, daarna is het appeltje eitje. Het is dus aan jou als speler om te bepalen hoe moeilijk je het jezelf wil maken. Kies je een slechtere auto voor een evenement, dan is de voldoening beduidend groter als je wint. Want van het systeem van Heat zelf, moet je het niet hebben.

Het moeilijkheidsgraadsysteem is dus nog niet helemaal perfect in Heat, maar daar kan je als speler zelf nog wat mee knoeien. Wat je niet kan, is Need for Speed nét even wat minder ‘arcady’ laten aanvoelen. Nagenoeg alles in de wereld van Palm City kan kapot, maar bijna niets zorgt ervoor dat jouw wagen ook daadwerkelijk de geest geeft. Cosmetische schade? Dat wel, maar écht kapotgaan is een tweede.

Daarvoor moet je bij de politie zijn, die alleen in de nacht massaal op de been is. Dan gaat het ook wel direct hard met de levensduur van de auto en beperkt zijn tot drie reparaties per nacht (in een tankstation) maakt het beduidend lastiger. Latere upgrades in de game bieden de mogelijkheid zelf twee reparatiesetjes mee te nemen, waardoor het maximum op vijf komt te liggen. Nog steeds niet veel, maar hopelijk voldoende.

Overdag kan je zo vaak als je wil een auto repareren bij een tankstation, alles is dat dus niet nodig: de politie is vrijwel afwezig. Als er was besloten om een vangrail nét wat harder te laten aankomen of die ene boom die niet uit de grond wordt gerukt als je ertegenaan rijdt meer te planten, zou je meer (en beter) worden bestraft voor het niet volgen van het asfalt. Jammer genoeg is dat niet het geval, waardoor je in sommige races hele stukken route kan afsnijden zonder te worden bestraft.

Iets wat ook zeker (onbedoeld) zal gebeuren, aangezien de besturing op den duur wel heel gevoelig wordt. Een auto kan afgesteld worden voor een bepaalde race (en je krijgt ook een suggestie van welke balans handig is), maar het is net zo waardeloos als de levelsuggestie. Meent een evenement dat een balans tussen racen en asfalt het handigst is, kijk dan voor het gemak even bij de layout van het circuit. Zit er meer dan één bocht op de route, dan kan je toch écht beter gaan voor afstelling waarmee je net wat beter kan driften.

Stond daar het woord driften? Yep, ook dat is weer terug en volop aanwezig in Need for Speed Heat. Wederom voet het een behoorlijke boventoon en zal je ook in normale races door de bochten moeten glijden om de finish te halen. Goed, minder dan in een specifieke driftrace, maar alsnog veel.

Hetzelfde geldt voor de off-road evenementen. Scheuren over de stranden van Palm City en in de bossen in de heuvels beslaat een deel van de races. Veel voegt het niet toe (invulling van de plekken waar geen asfalt ligt) en de balans is daar nog wel het meest verdwenen. Want een Aston Martin Vulcan perfect kunnen afstellen voor een off-road race met wat bandjes en een andere ophanging…

Een aantal merkwaardige keuzes die lang niet allemaal even goed uitpakken. Dat betekent echter niet dat Need for Speed Heat een net zo gemist kans is als Payback. Ja, dezelfde cringey cutscenes met treurige animaties zijn terug, maar dat wordt meer dan goedgemaakt met de graphics in de wereld zelf.

De auto’s zien er prachtig uit, elke lichtweerkaatsing in regenplassen heeft effect en ook de wereld zelf ziet er behoorlijk uit. Afgezien dan van het feit dat er flink wordt gekort op de hoeveelheid verkeer overdag.

Het racen zelf geeft nog meer dan voldoende voldoening en had dan ook prima kunnen doen zonder het flutverhaal dat nu is meegegeven. Waarom minimale levels meegegeven aan evenementen die je nog in een skelter zou kunnen winnen? Het voelt alsof het verhaal expres op zo’n manier wordt uitgerekt, aangezien de verhaallijn zelf slechts een handjevol evenementen beslaat. En veel stelt dat niet voor.

Het sterkste punt van Need for Speed is nog steeds het kunnen aanpassen van elk element van een wagen. Zoals eerder genoemd is het motorblok nu ook te wisselen (waardoor je met een Mercedes AMG GT waarop een badge pronkt van een V8-biturbo toch kan rijden met een V12 onder de motorkap), net als elk tierelantijntje van het uiterlijk.

Daarnaast kan je ook jouw personage in het spel aanpassen, maar is het net als eten in een Schots restaurant. Veel staat er niet op de menukaart en wat erop staat, is niet veel soeps. Een leuke gimmick om elke playthrough net even wat unieker te maken, maar veel meer dan dat is het ook niet.

Een laatste puntje van kritiek op deze jubileumeditie van een toch uitermate toffe serie, is de bizarre weg die door de jaren heen is ingeslagen als het gaat om muziek. Wat is er gebeurd met de tracks van Rob Zombie, Rise Against, Bullet for my Valentine, Mastodon, Pendulum, Static-X, Disturbed en zoveel andere toffe artiesten?

In Need for Speed Heat is het niet langer mogelijk handmatig door de karige muzieklijst te scrollen en tracks uit te schakelen. Niet dat het veel zin zou hebben, aangezien het nagenoeg allemaal hetzelfde is. Een tip die we je dan ook mee willen geven: schakel de muziek zo snel mogelijk uit en knal een eigen Spotifylijst aan. Racen is altijd fijner als er goede muziek in je oren klinkt, kijk maar naar Baby Driver.

Aan de hand van de mindere bombarie rondom Need for Speed Heat, had de conclusie eigenlijk al getrokken kunnen worden dat het geen knallende supereditie zou zijn ter ere van de 25 jaar die Need for Speed bestaat. Een gemiste kans, aangezien er toch voldoende onderdelen in de grote bak van Ghost Games zitten om een prachtig monster van Frankenstein te kunnen maken. Ironisch genoeg is dat element het sterkste punt aan Heat zelf.

Voor het verhaal hoef je de game écht niet te spelen, voor grafisch pracht en praal in de vorm van auto’s die we nooit kunnen komen in het echt leven wel. Een trend die we onderhand van Need for Speed verwacht zijn, wat ergens toch wel jammer is.