Narco Terror Review

Boeven, drugs, wapens, het lijkt de ultieme beschrijving voor een Grand Theft Auto game. Toch hebben we het hier over iets heel anders. Geen enorme werelden en realistische animaties, Narco Terror gaat back to basics. Of dat goed uitpakt kun je in deze recensie lezen.

Games anno 2013 zijn vaak groot en gecompliceerd. Ingewikkelde verhaallijnen, een achtbaanrit van emoties en prachtige graphics. Gek als je bedenkt dat een game een paar decennia geleden nog zo simpel was dat een karakter slechts een paar pixels op het scherm in beslag nam en dat je elk level dezelfde handelingen uitvoerde. Narco Terror biedt jouw de kans om die oude tijden te herleven en je helemaal te wanen in de simpele games van die tijd, maar dan wel in een stijl van nu.

Op zoek naar drugs
Naast de game-nostalgie wordt ook de typische jaren tachtig film naadloos in de game verwerkt. Narc, een heldhaftige spierbundel, strijdt zijn hele leven al tegen de drugshandel en ook in Narco Terror zal je de nodige cocaïnehandelaren naar de zevende hemel schieten. De game start veelbelovend met een spectaculaire cutscene waarin Nec eigenhandig een helikopter naar beneden haalt.

Een supertof begin dat de game helaas niet goed samenvat. Al meteen na de introductie is er een dalende lijn te bespeuren die niet te stoppen is. Het start allemaal als je voor het eerst de controle in je handen gedrukt krijgt. De graphics van de game zijn achterhaald en op zijn zachtst gezegd niet indrukwekkend. Omgevingen worden veelal gekopieerd en hergebruikt met een ander laagje digitale verf erover. Ook de vijanden zijn enorm inwisselbaar en zien er allemaal praktisch hetzelfde uit. Het enige wat hen scheidt van elkaar is de verschillende wapens die gebruikt worden.

Zoek de verschillen
Zo zal je aangevallen worden met onder andere machetes, honkbalknuppels, handgeweren, bommen, machinegeweren en kun je ook nog eens schade toegediend krijgen door explosies die door het decor geactiveerd worden. Hoewel deze lijst divers klinkt, merk je in de praktijk weinig verschil tussen de wapens. Dit maakt de game heel eentonig en doet het spel eigenlijk de das al om.

Dit ondanks de besturing die nog aardig uitgewerkt is. Door middel van de sticks kun je je voortbewegen en je geweer op de vijand richten. Voeg er een springknop (A) en een ontwijkknop (LB) aan toe en je hebt je typische twin-stick shooter bij elkaar gesprokkeld. Het schieten werkt meestal oké, maar het richtsysteem is niet feilloos en zal je zeker een aantal keren tegen gaan werken. Hooggeplaatste vijanden zijn hierdoor vaak moeilijk te raken, maar ook bij vijanden die veilig op de grond staan is dit dikwijls een probleem.

Upgraden die guns
Om je toch een klein beetje te helpen zijn er diverse upgrades verkrijgbaar voor de wapens, in totaal vier stuks, die jij mag gebruiken tijdens je avontuur. Keuze heb je niet. Je betaalt je upgrades en plots heb je een laser sight en schiet je sneller. Het is opnieuw allemaal erg simpel in elkaar gezet en brengt daardoor niet die voldoening die je in games zo graag wil hebben.

Helaas houdt het hier niet op en kan ook de soundtrack geen indruk achterlaten. Elk nummer lijkt een oneindig doorgaande loop van vijf seconden die je op den duur helemaal de strot uitkomt en je de game nog meer laat haten. Het lijkt alsof ontwikkelaar Keen Software vlak na het begin van de ontwikkeling geen zin meer had en het maar snel heeft afgemaakt. De Nederlandse vertaling van het woord ‘keen’ betekent dingen als ingenieus, briljant en vaardig, bij de gelijknamige ontwikkelaar zouden woorden als afgeraffeld en ondermaats beter passen.

Afrader
De game is simpelweg niet goed genoeg om te overleven op de huidige gamesmarkt. De gameplay is verreweg van perfect, mede door de terugkomende gebieden en vijanden, en ook het geluid scoort een dikke onvoldoende. Dat de game offline en online co-op heeft, iets wat dreigt te verdwijnen in het huidige aanbod, kan hier niks tegen doen en dat maakt Narco Terror alles behalve aantrekkelijk om binnen te hengelen.