Metrocide Review - retemoeilijk!

Indie games zijn ontzettend gaaf. Soms valt er zelfs meer plezier te halen uit een indie game die je voor drie euro in de Steam Sale koopt dan een AAA+ titel van een Ubisoft of een Activision. Indie games zijn vaak erg creatief en verfrissend en daarom is het ook zo jammer dat Metrocide de plank toch een beetje misslaat.

In Metrocide speel je de huurmoordenaar T.J. Trench in een top-down perspectief die genoeg geld bij elkaar moet zien te sprokkelen om de stad te kunnen verlaten. Jammer voor hem (of haar!) krioelt de stad met politiedrones, oplettende burgers en bendeleden die je maar al te graag een kopje kleiner maken. Aan jou de taak om ongezien jouw doelwitten uit te schakelen zonder door één van hen gezien te worden.Review" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201412/t/metrocide.jpg" />

Wat deze game goed doet is de atmosfeer. Metrocide weet een sfeer neer te zetten waarin jij je als speler, zelfs al gebeurt er niets, helemaal niet veilig voelt. Het juiste woord is ‘claustrofobisch’. Het gevoel dat de stad leeft en je langzaam probeert op te slokken. Daar houden de charmes van het spel helaas wel een beetje op.

Metrocide is een rogue like (net als Rogue Legacy, Spelunky of The Binding of Isaac), waar de dood permanent is en je alles kwijtraakt als je virtueel het loodje legt. Dit soort games zijn vaak snel en verslavend en hoewel je vaak wel je computerscherm aan diggelen wilt slaan in frustratie druk je net zo snel weer op restart om nog een potje te spelen. Bij Metrocide viel dit nogal tegen.

Het voelt namelijk alsof de game geforceerd kunstmatig heel erg moeilijk is gemaakt, waardoor het in plaats van leuk eerder frustrerend is. Je bent vaak heel lang bezig met het vinden van een geschikte plek in een steegje of om de hoek om zo onopvallend mogelijk je doelwit uit te schakelen. Hoewel de graphics atmosferisch top zijn is het af en toe bijna onmogelijk een persoon van een stuk afval te onderscheiden.

Dit betekent niet dat de game alleen maar frusterend is, want als het eenmaal wel lukt om een contract te voltooien (in andere worden, iemand z’n reet vol met lood pompen) en het lichaam succesvol in een put te dumpen voelt dat natuurlijk wel triomfantelijk. Het is een beetje hetzelfde gevoel als wanneer je drie uur doet over Dracula in Castlevania. Als het eenmaal gelukt is dat ene stukje te halen voel je je geweldig, maar helaas is bij Metrocide de frustratie groter dan het plezier.

Het grootste probleem van Metrocide is dat het geen genoeg variatie biedt als het gaat om je vijanden uitschakelen. Je kan meerdere wapens kopen met het geld dat je verdiend hebt, maar dat is totaal nutteloos aangezien het doel van het spel is om zo veel mogelijk geld te verzamelen. Al je geld uitgeven aan nieuwe wapens is niet interessant, omdat je ze kwijtraakt als je dood gaat en dood gaan is ontzettend makkelijk.

Als je een masochist bent die van games houdt die moeilijker zijn dan een eerste date dan zit je goed met Metrocide. De game is een geweldig atmosferische game geworden die net iets te kunstmatig moeilijk aanvoelt, maar daarmee wel het gevoel van een echte huurmoordenaar weet na te doen. Er zijn een hoop andere games die het rogue like element een stuk beter doen dan Metrocide, waardoor deze titel een beetje in het niet vervalt.

Iets langer in de steigers had Metrocide waarschijnlijk wel goed gedaan. Wij kijken in ieder geval uit naar een mogelijke Metrocide 2, die hopelijk alle problemen oplost en dan gewoon wel een topper wordt. In de tussentijd kunnen sommige mensen zich nog vermaken met deze originele Metrocide. Een goede game, maar alleen voor de echte liefhebbers.