Metallica: Through the Never Review

Ze hebben het er maar druk mee, de mannen van Metallica. Het laatste studioalbum ‘Death Magnetic’ dateert weliswaar uit 2008, maar stil zitten ze niet. Een wereldtournee van drie jaar, een omvangrijk project met Lou Reed, een half uur durende EP (beide uit 2011), een eigen platenlabel getiteld Blackened Recordings, een live concertregistratie van The Big Four in de bioscoop (2010), talloze shows op dvd. De doorgewinterde fan heeft de laatste jaren - ondanks het ontbreken van een nieuwe elpee - genoeg Metallica kunnen zien en horen. Het apocalyptische concertavontuur Through the Never is de spreekwoordelijke kers op de taart.

Tweeëndertig jaar na oprichting zijn de heren - bijna allen de vijftig gepasseerd – nog steeds één van de belangrijkste spelers in de muziekindustrie. Met tien studioalbums in de kast, acht Grammy's op zak en tientallen tournees, mag Metallica zich gerust één van de grootste bands ter wereld noemen. Through the Never, een film die inspeelt op de populaire driedimensionale technologie, komt om die reden niet als een verrassing. De band heeft altijd al een voorliefde voor films en documentaires gehad, dat zagen we al in Some Kind of Monster uit 2004. In Through the Never geeft de band in Vancouver, Canada, een uitgebreide bloemlezing van diens indrukwekkende platenlijst.

De concertregistratie, waarvan de titel verwijst naar het gelijknamige snelle rocknummer van het album Metallica (1991), is anders dan andere registraties. De film barst weliswaar van concertbeelden die gemaakt zijn volgens de conventies van het genre, maar verschil is dat eromheen een verhaal is omwikkeld. Terwijl de band in een enorme arena een explosief optreden levert, gaat er van alles mis achter de schermen. Roadie Trip wordt door de crew van Metallica op pad gestuurd om zo snel mogelijk een mysterieus pakketje te onderscheppen. De filmmakers laten in het midden wat de inhoud precies is, hetgeen een nieuwsgierigheid opwekt. Eenmaal op pad gebeuren er de gekste dingen met Trip.

In de hel beland
De ellende begint als hij zonder pardon omver wordt gereden. Trip moet te voet verder, maar belandt in een confrontatie tussen een gestoorde, rellende menigte en een agressief opererende politie. Onder leiding van een gemaskerde beul beginnen de anarchisten zonder reden een klopjacht op Trip. De roadie vlucht en raakt gaandeweg verzeild in iets dat sterk op de onderwereld lijkt, waar lijken aan viaducten hangen en wolkenkrabbers in vlammen opgaan. Zonder dialoog weet regisseur Nimród Antal een spannend sfeertje neer te zetten, natuurlijk ondersteund door de grootste hits van Metallica, waarvan de thematiek perfect aansluit op de betreffende scènes.

Hoe knap ook opgenomen, veel om het lijf hebben de scènes met Trip niet. Wanneer de makers een daadwerkelijk script in de film hadden verwerkt, had het nog best iets kunnen worden. Nu is het voornamelijk wachten totdat het speelveld zich naar de arena verplaatst, waarmee de film pas écht hoge ogen gooit. Niet eerder werd een concertregistratie van Metallica zo haarscherp en gedetailleerd in beeld gebracht. Zo nu en dan wordt – voornamelijk bij close-ups van drummer Lars Ulrich - het driedimensionale aspect vakkundig ingezet. Al is het vooral het camerawerk dat excelleert, dankzij inventieve shots en verfrissende perspectieven. Through the Never was hiermee ook zonder het verhaal niet zomaar een concertregistratie geweest.

Met de samengestelde setlist duikt Metallica diep in zijn verleden. And Justice for All komt ruim aan bod, met bijvoorbeeld een spectaculaire instorting van Vrouwe Justitia in de titeltrack en een weergaloze lasershow in de slotminuten van monsterhit One. Magnum opus Master of Puppets en Ride The Lightning worden beide met drie nummers vertegenwoordigd. The Memory Remains en Cyanide zijn de verrassingen in de lijst. De vier muzikanten verkeren, tussen de vele pyro’s, dansende grafzerken en elektrische stoelen, in topvorm en spelen op een riant podium met oplichtende projecties het dak eraf. De ongebreidelde energie van zanger James Hetfield is voor een man op zijn leeftijd van ongekende klasse.

Metalhelden blijken ook filmsterren
Metallica: Through the Never is zonder twijfel de meest spectaculaire concertfilm die tot nu toe in de bioscoop heeft gedraaid. Spectaculair, over de top, zo hard als steen en dus helemaal Metallica en daarmee ook een vermakelijke film. De krankzinnige mix van een apocalyptische thriller en een spectaculaire concertregistratie had weliswaar beter gekund, maar desondanks is Through the Never een geslaagd project te noemen, mede dankzij de verbluffende beelden gefilmd door kwalitatieve IMAX-camera's. Kijkvoer voor liefhebbers van rockmuziek, die vast ook naar volgend jaar – als het elfde album uitkomt – alweer uitkijken.