Medal of Honor Review

Er zijn in drie jaar tijd heel wat shooters voorbij gekomen. Electronic Arts wil daar nog een schepje boven op doen en komt met een nieuwe Medal of Honor, die de franchise weer terug in de spotlight moet zetten. Maar is het EA gelukt om de beste Medal of Honor ooit neer te zetten?

Denk je aan Medal of Honor, dan denk je al snel aan de Tweede Wereldoorlog. Het is inmiddels echter 2010 en steeds meer first-person shooters halen hun inspiratie bij de soldaten en veteranen van een nieuwe generatie, zo ook Medal of Honor. Van de jaren ’40 maken we een stap in de tijd naar 2002 en heeft de oorlog zich verplaatst van Europa naar Afghanistan. We volgen de strijd van de Amerikaanse soldaten tegen de Taliban.

Het leger in Afghanistan
Met de standaard Amerikaanse soldaat zul je echter niet te maken krijgen. Medal of Honor introduceert ons namelijk aan de Tier 1 Operator, een elite en relatief onbekend team binnen het Amerikaanse leger. Deze mannen moeten missies uitvoeren die geen andere team kan uitvoeren. Mocht het je misschien saai lijken om alleen maar als één team te spelen, dan heb je geluk. Je zult namelijk in de huid kruipen van vier verschillende personages, die elk onderdeel zijn van een andere divisie. Zo zul je naast de vernietigende, uiterst precieze Tier 1, ook onderdeel uitmaken van de overweldigende US Rangers, de sluipende, stille mannen van de Special Forces en zul je achter de knuppel kruipen van een Apache helikopter.

Variatie in de singleplayer is dus iets waar je je zeker niet druk over hoeft te maken. Je hebt geen één keer het gevoel dat je steeds weer op dezelfde manier aan het schieten bent en je dezelfde soort missies uitvoert. En, zoals we al eerder in de Call of Duty games zagen, bestaat de campagne uit losstaande missies. Dit is dan ook het geval in Medal of Honor, echter zullen de missies en de vier verschillende personages dichter bij elkaar staan dan je denkt. Zo zal het personage in het Tier 1 team in contact komen met het personage van de Special Forces.

Tier 1
Het verhaal zal dan ook één geheel zijn dat je de hele tijd weet te boeien. Van het begin tot het eind blijft het interessant. Je zult bijvoorbeeld niet zomaar een missie klaren om zo naar de volgende te kunnen. In elke missie zal iets gebeuren wat onderdeel is van het verhaal. En dat is toch wel iets dat je niet vaak ziet in shooters als deze. De duur van de campagne is jammer genoeg niet anders dan gewend; na ongeveer vijf uur zul je de aftiteling al zien verschijnen. De campagne voelt echt aan als een onafhankelijke modus, waarin een intrigerend verhaal verteld wordt dat vol zit met actie en spektakel. Kortom, de singleplayer campagne is kort, maar krachtig.

Mocht je nog niet genoeg hebben van de campagne, dan kun je aan de slag met de Tier 1 modus. Dit is een competitieve, online only modus, waarin je verschillende missies uit de campagne opnieuw kunt spelen met als doel de snelste tijd neer te zetten met dodelijke precisie. Tijden en statistieken komen op het leaderbord te staan om ze zo met je vrienden te kunnen vergelijken. Mocht je echter wel genoeg hebben van de singleplayer modus, is dat geen probleem. Dan wacht er namelijk een multiplayer op je.

Multiplayer van Zweedse bodem
Deze multiplayer is, zoals jullie wellicht weten, een onafhankelijk gedeelte van de game die ook nog eens door een andere ontwikkelaar is gemaakt dan de singleplayer. De ontwikkelaar van Battlefield, DICE, heeft de multiplayer van het spel op haar naam staan. Hoewel niet veel mensen al te enthousiast waren over de vroege bèta, blijkt de Zweedse ontwikkelaar inmiddels heel wat verbeterd te hebben, wat deze modus zeker ten goede is gekomen.

Wat betreft de spelmodi wijkt Medal of Honor niet veel af van andere online first-person shooters. Zo is er de standaard team deathmatch modu onder de naam Team Assault, kun je aan de slag met Objective Raid wat veel weg heeft van Search & Destroy, barst de strijd los in Combat Mission wat goed te vergelijken is met de Rush-modus in Battlefield: Bad Company en zul je gebieden moeten domineren in Sector Control, wat min of meer een andere naam is voor Call of Duty’s Domination.

Het meest interessant en misschien wel het origineelst van de vier is Combat Mission. Twee teams staan hierin tegenover elkaar, waarvan het ene team moet verdedigen en het andere team, logischerwijs, de aanval inzet. Het doel is om de verdedigende partij steeds verder terug te dringen en zo bepaalde strategische punten in te nemen of op te blazen.

Belangrijk hierbij is om je als speler aan te passen aan de situatie. Als je een dorpje binnen valt is het bijvoorbeeld handiger om een aanvalsgeweer te kiezen dan een sniper gun. Zodra je gedood bent, kun je overigens meteen weer één van de drie verschillende klasse kiezen en die tijdens het spel nog een beetje aanpassen om zo beter voorbereid te zijn op die irritante sniper of mitrailleur die jou neerknalde. Daarnaast kun je van elke klasse verschillende dingen op en aan je wapen veranderen, van de handgreep tot het munitiemagazijn, waardoor vrijwel elke situatie in jouw voordeel kan werken.

Het draait niet alleen om kills
In elke modi draait het uiteindelijk om het maken van punten. Ja, je leest het goed. Medal of Honor legt namelijk niet zo zeer de nadruk op hoeveel kills je maakt, maar op de punten die je haalt. Het maken van assist kills, het beschermen van een sector en het planten van een bom levert je bijvoorbeeld net zo goed punten op die kunnen leiden tot het krijgen van 'Support Actions', de Medal of Honor variant van killstreaks. Zodra je genoeg punten hebt verdiend, krijg je de keuze tussen twee 'Support Actions'. De één is vaak een soort mortierinslag of luchtaanval, terwijl de ander je bijvoorbeeld voorziet van betere kogels of een radar. De keuze die je maakt hangt af van de situatie. Dus ook hierbij geldt: je moet je aanpassen aan de situatie.

Al met al is DICE erg voorzichtig geweest met de multiplayer. De ontwikkelaar doet niets wat andere shooters niet al gedaan hebben, maar wat ze doet, doet ze goed. De online ervaring is namelijk prima. Het realisme is erg goed verwerkt in de multiplayer en het speelt lekker weg. Erg diep gaat de modus niet, zo zul je je personage niet kunnen aanpassen, zijn er enkel nieuwe wapens en medailles en linten te behalen en zijn de modi beperkt. Maar dat neemt niet weg dat het erg vermakelijk is en je een lange tijd weet zoet te houden.

Audiovisueel
Nu we de singleplayer en multiplayer besproken hebben, zul je je uiteraard afvragen of er een groot verschil is tussen deze modi. Ze draaien immers op twee verschillende engines. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: nee, beide modi zien er even goed uit. In de singleplayer komt het soms voor dat texturen niet even snel laden, maar de details en animaties zijn werkelijk geweldig. Ook de uitgestrekte omgevingen van Afghanistan worden prachtig in beeld gebracht. In de multiplayer is dat natuurlijk minder en zijn andere aspecten belangrijk. Een stabiele framerate, mooie omgevingen en geweldige explosies zijn allemaal terug te vinden in de multiplayer. Je kunt het goed zien als een opgepoetste versie van Bad Company 2.

En niet alleen grafisch is de game dik in orde, ook het geluid is overweldigend. Tijdens de campagne blaast de bombastische muziek door je speakers en brengt de soundtrack je precies in de juiste sfeer. Je hoort aan de muziek dat er op het punt staat iets te gebeuren. Daarnaast zijn alle geluidseffecten prima verzorgd. De wapens reageren ongelofelijk lekker en klinken zoals ze in het echt ook klinken.

Eindelijk weer een Medal of Honor
We mogen blij zijn dat we na drie jaar eindelijk weer aan de slag kunnen met een nieuwe Medal of Honor. En wat voor één. Dit spel doet niets verkeerds, maar helaas ook niet echt iets nieuws. Verwacht geen revolutionaire multiplayer of andere modi. Wat je wel krijgt is een vermakelijke multiplayer, die goed in elkaar steekt. De singleplayer daarentegen is een stuk origineler en ook zeer realistisch. Het verhaal is voor een first-person shooter als deze geweldig. Op audiovisueel gebied staat Medal of Honor ook prima zijn mannetje. Dit is dan ook de beste game in de franchise sinds Medal of Honor: Frontline ons omver blies in 2002.