Max: The Curse of Brotherhood Review

Lastig als je per ongeluk met een permanente marker je halve bureau hebt ondergekliederd. Had je op dat moment maar de stift van Max. Die kan niet alleen toffe dingen creëren, maar ook net zo makkelijk wissen.

Een herkenbaar verhaal. Je hebt een broertje dat zo vervelend is, dat je wilde dat hij niet bestond. Max heeft precies diezelfde gedachtengang in The Curse of Brotherhood, maar zodra zijn broertje Felix echt verdwijnt, doet Max er alles aan om hem terug te halen. Daar hoort zelfs het uit elkaar trekken van rare een-ogen op ielige lichaampjes bij. Ja, je komt hele vreemde vijanden en verzamelitems tegen in deze toch al niet heel alledaagse game.

Max: The Curse of Brotherhood is een game waar al enige tijd naar wordt uitgekeken. In de impressie kwam al duidelijk naar voren dat dit niet zomaar een platformer is en ook niet zomaar een puzzelspel. Het is een puzzelplatformer en wel eentje met heel fascinerende mogelijkheden. Gelukkig is deze game van voormalig indiestudio Press Play nu niet alleen als download beschikbaar op Xbox 360, maar ook op Xbox One.

Max is de eerste platformgame op Microsofts next-gen console. LEGO Marvel Super Heroes is natuurlijk ook een toffe game voor een wat jongere doelgroep, maar daarin wordt bijna niet meer geplatformd. In dit spel van Max heeft Press Play een hele goede balans gevonden tussen springen van plateau naar plateau en puzzelen van de ene naar de andere spelwereld.

Hoewel het verhaal grappig klinkt en eens niet over liefde gaat maar gewoon broers en welke etterbakkenacties daarbij komen kijken, valt het verhaal verder vies tegen. Er zitten veel cutscènes in het spel, maar geen van allen weet echt uit te nodigen om het verhaal in te stappen. Het is vooral afleiding van hetgeen dat juist wel vet is en dat is het gebruiken van je magische markeerstift. Gelukkig kun je de scènes direct overslaan.

Dat geeft je meer tijd om bezig te zijn met wat echt telt en dat is het creëren van manieren om verder te komen. Met de stift die Max in zijn hand heeft, kun je in eerste instantie namelijk stukjes grond omhoog trekken uit speciaal daarvoor gemarkeerde plekjes op de grond van je 2.5D sidescrolling wereldje. Erg handig dat die markeringen er zijn, ook al zijn ze soms goed verstopt.

Dat laatste merk je vooral wanneer je verder komt in het spel en er steeds meer mogelijkheden komen. Niet langer tekent Max alleen stevige stukken grond die de lucht insteken, maar hij maakt zwierige lianen om heen en weer te slingeren en bijvoorbeeld boomtakken om aan te hangen, op te klimmen en verrassend genoeg rondjes van te maken om zo verder te komen. Je kunt takken namelijk ook afsnijden en een ronde tak kan een plateau vormen.

Hoewel er veel kritiek is op de besturing van deze game, maakt die besturing het juist extra uitdagend. De ene gamer zal het makkelijker vinden om met één van de Xbox-controllers een rondje te maken van een tak dan de ander. Soms ben je heel wat lijnen aan het trekken voordat je jouw tak op precies de juiste plek hebt, maar dat is juist iets dat de game nog wat fascinerende maakt. Je moet soms namelijk niet alleen het brein hebben om een bepaalde puzzel op te lossen, maar ook de vingers.

Ook vlugge vingers zelfs, want in menig level word je achterna gezeten door monsters. Soms zijn het kleine Viking-achtige vijanden, maar soms zijn het metershoge bullebakken die keihard achter je aan rennen. Het is dan niet alleen zaak om perfect te platformen en precies te puzzelen, maar ook om snel een bepaalde tak neer te kunnen zetten. Dat kan af en toe best lastig zijn, maar zie dat als een extensie van de uitdaging in de game. Het is namelijk ook best grappig om te zien wat voor rare frutsels je allemaal maakt in je onhandigheid of snelheid.

Overigens kun je niet tot in de eeuwigheid blijven tekenen, want dan zou de game wel heel makkelijk zijn. Het is juist de crux dat je maar een bepaald aantal ‘milliliter’ inkt hebt om objecten mee te tekenen. Voortdurend keuzes maken dus. Let op, dit is geen platformer waar je zo doorheen rent. Je moet regelmatig stoppen. Niet alleen omdat je niet erg snel zowel de markeerstift als Max kan besturen, maar vooral één van de twee. Maar ook omdat je moet nadenken over hoe een bepaalde puzzel moet worden opgelost. Juist het feit dat er niet tot in den eeuwigheid inkt is, maakt het belangrijk dat er echt even goed gekeken moet worden hoe ver je dan precies kunt gaan met je tak.

Max is in die zin ook wel een wat houterige platformer. Het figuurtje is niet superlenig en voelt soms wat lomp aan. Vergeleken met het supersoepele Rayman Legends is Max een vastgeroeste, oude taaie. Hij is niet oud, integendeel, maar het voelt vaak wel zo. Niet dat hij zich niet als een ware Tarzan aan boomstammen optrekt, maar zijn manier van springen voelt simpelweg niet heel vrij en dynamisch. Dat is wel jammer aan dit spel, want juist die puzzelstukken in de levels remmen de rappe platformspeler af, en ook als je helemaal voldaan een puzzel hebt opgelost en verder wilt, dan merk je dat Max niet als een ware acrobaat verder gaat met zijn zoektocht naar Felix. Spijtig.

Iedereen wil in zijn leven wel zo’n magische markeerstift hebben om oneffenheidjes uit te wissen. Max heeft er één en gebruikt hem om takken en lianen te maken. Beetje bizar, maar het markeert (sorry voor de woordgrap) wel wat je kunt verwachten in Max: The Curse of Brotherhood. Er zit humor in, er moet veel in getekend worden en het is elke keer weer een puzzel hoe je een level moet halen. Creativiteit en behendigheid komen goed van pas in deze prima eerste platformer voor de Xbox One.