Max Payne 3 Review

Op middelbare leeftijd raakt twintig procent van de bevolking terecht in een midlifecrisis. Zoals bekend is een midlifecrisis een keerpunt in het leven waarop iemand wegrent voor zijn persoonlijkheid die op de een of andere manier niet meer bij hem past. De persoon is aan het vluchten voor schaduwen en demonen uit zijn verleden waar hij mee in het reine moet komen. Max Payne doet dat ook, zegt in zijn derde avontuur het koude New York vaarwel en reist af naar São Paulo, het zonovergoten centrum van Brazilië.

Toen Rockstar Games drie jaar terug de eerste beelden liet zien van Max Payne 3, kreeg zij onmiddellijk een draai om haar oren. Het publiek zag een onverzorgde Max Payne met een flinke bierpens, een slechte conditie en een uit de hand gelopen drank- en drugsverslaving. Rockstar leek de stoere undercover-agent van voormalig ontwikkelaar Remedy te hebben gedegradeerd naar een volkomen nietsnut die in een hawai-shirt van zijn tweede leven geniet op een zonnig oord. De oude garde reageerde kritisch. Is dit nog wel Max Payne? Gaat Rockstar wel voortborduren op Remedy's succes?

Mocht er nu nog twijfel over de kwaliteit van dit derde deel bestaan, dan is dat onterecht. Weliswaar is Max Payne 3 niet zo revolutonair in het genre als haar voorgangers, toch is het een ijzersterk actiespel met weer dat deprimerende noir-sfeertje en met een showstelende Max waar de speler gedurende het twaalf uur durende avontuur alleen maar sympathie en begrip voor kan opbrengen. De ene one-liner doet het wellicht wat beter dan de andere, maar het is juist zijn drijfveer en zijn beweegredenen die hem één van de meest iconische personages maken in de geschiedenis van games.

In zijn derde avontuur werkt Max als beveiliger in São Paulo voor een steenrijke familie. Hij moet er een vrouw beschermen. Dit ligt de vaardige mensendoder niet lekker, daar hij tien jaar geleden in het origineel faalde zijn eigen vrouw en kind te behoeden voor de dood. Ditmaal lukt het hem wéér niet, waardoor Max samen met een aantal vertrouwenspartners favela's afstruint, jungles doorloopt en industrieterreinen inspecteert om de vrouw in kwestie te redden. Tegelijkertijd wordt Max depressief en raakt hij aan de drank en aan de alcohol. Hierover willen we niet te veel uit de school klappen, al kunnen we wel melden dat alles op z'n plek valt en het einde als een laatste puzzelstukje past binnen de driedelige serie.

De manier waarop Rockstar dit verhaal uit de doeken doet, is indrukwekkend. De stripblokjes maken in Max Payne 3 plaats voor langdurige tussenfilmpjes die aan de hand van doordachte dialogen, meerdere camerstandpunten, freezes die comicachtig aanvoelen en willekeurige woorden die visueel nog worden weergegeven. Wat het laatste betreft slaat de ontwikkelaar nog wel eens door; vaak verschijnen er om de haverklap woorden op het scherm die de speler eerder afleidt dan vermaakt. Max Payne 3 blijft ondanks deze kleine kanttekening in cinematisch opzicht één van de beste third-person shooters van de afgelopen tien jaar.

De actiestukken versterken Max Payne’s filmgedreven karakter. De controle die je over Max hebt is dankzij de sublieme animaties ongekend. In bullet-time door de lucht zes tegenstanders neermalen om vervolgens een kwartslag te draaien en perfect op je rug neer te komen blijft ook in Max Payne 3 fantastisch werken. De slow-motion techniek (waarmee het eerste deel een primeur had) is in dit derde deel geperfectioneerd en zorgt ervoor dat de actie geen moment inkakt en continu van weergaloos niveau blijft. Dit komt nogmaals door die prachtige animaties en physics. Vijanden reageren natuurgetrouw op de impact van kogels en storten nadien prachtig ter aarde. Om nog maar te zwijgen over de realistische manoeuvres van de hoofdpersoon.

Hoewel het geen ramp is om bepaalde scénes opnieuw te doen, blijft het storend dat de checkpoints in de singleplayer zo ver van elkaar verwijderd zijn. In sommige gevallen - bijvoorbeeld bij een lang, moeilijk stuk - moet je zelfs meerdere keren een kwartier hetzelfde scenario volgen. Het is dat de moddervette actie dit kleine minpunt sterk compenseert, anders zou het een flinke smet zijn geweest op de spelervaring. Een ervaring waarin wellicht ook wat meer variatie had kunnen zitten. Weliswaar blijft de actie boeien tot het eind, toch had er meer in gezeten als er bijvoorbeeld uitdagendere puzzels of eindbazen aanwezig waren geweest. Dat zou de kers op de slagroomtaart zijn geweest. De klap op de vuurpijl.

Dat neemt niet weg dat de singleplayer één grote achtbaanrit blijft. Het is duidelijk dat een dergelijk avontuur met chocoladeletters op het verlanglijstje van Rockstar stond. Het verhaal sleept je mee naar smerige favela's waar kinderen aan het straatvoetballen zijn, naar geluidsrijke discotheek volgestampt met hoeren en naar hypermoderne kantoorgebouwen die vaak helemaal aan gort worden geschoten. Sommige scènes zijn qua Hollywood-gehalte minstens gelijkwaardig aan die van Uncharted 3: Drake’s Deception. Vooral op het einde gaan alle remmen los. Spektakel neemt de overhand en vragen die lang openstonden, worden slim beantwoord.

Wegens al dit spektakel is het een logische keuze dat Rockstar in Max Payne 3 met een klassieke Arcade-modus op de proppen komt. Hierbij speel je levels uit de verhaalmodus en moet je zo divers en zo cool mogelijk met je vijanden afrekenen. Je sierlijke spel wordt beloond en omgezet in een score die je én kunt gebruiken om allerlei dingen in de multiplayer te ontgrendelen, én waarmee je lekker kunt pronken in het (online) klassement.

Toch is dit niet de hoofdattractie wat multiplayer betreft. Voor het eerst introduceert Rockstar een volwaardige online ervaring in het universum van Max Payne. Ze beoogt een uitgebreide multiplayer zonder dat daarvoor de bekende elementen van de serie worden opgeofferd. Hiertoe behoort bijvoorbeeld het implementeren van tijdvertraging, toch wel het paradepaardje van Max Payne’s singleplayer. Zoals we in een eerder artikel vertelden slaagt Rockstar erin de techniek perfect in de multiplayer te verwerken. Voor meer informatie daarover verwijzen we je door naar dat uitgebreide stuk.

Max Payne 3 mag dan wel niet zo revolutionair zijn als het origineel, toch behoort dit derdepersoons schietspel tot de top van de huidige generatie shootergames. Rockstar heeft de fundamentele basis – tien jaar geleden gestart door Remedy – perfect opgepakt en tot in de puntjes geperfectioneerd. Fenomenale animaties, ijzersterke shoot-outs, een singleplayer van formaat: het is wat we tien jaar terug al zagen, maar nu correct is overgezet naar de hedendaagse techniek. Los van een paar oneffenheden als wat presentatiefoutjes, vervelende checkpoints en het missen van variatie, is er weinig op Max Payne 3 aan te merken. En ben je klaar met die achtbaanrit van een singleplayer, dan staat de online multiplayer nog op je te wachten.