Mario & Sonic op de Olympische Spelen - Londen 2012 Review

De laatste paar jaar verscheen er al een paar keer een Mario & Sonic game waarin de Olympische Spelen centraal staat. Waar eerst de Wii-versie aan de beurt was voor Mario & Sonic op de Olympische Spelen - Londen 2012, kunnen we nu aan de slag met de versie voor de 3DS. De vraag is of het leuk is minigames op Nintendo’s handheld te spelen of dat er langzaam sprake begint te zijn van uitmelking.

Ja, uitmelking. Dat is waar we meteen bang voor zijn bij een titel als deze. Mario & Sonic op de Olympische Spelen - Londen 2012, is eigenlijk een partygame waarin in gezelschap minigames gespeeld kunnen worden. Het kan alleen gespeeld worden, maar met andere mensen is leuker. Op de Wii is zoiets meteen al leuker dan met een handheld om het simpele feit dat spelers dan met elkaar op de bank zitten en naar één scherm kijken. Op een handheld wordt dit alweer iets lastiger. De 3DS-versie ondersteunt local play en download play voor vier mensen. Een groot minpunt is dus meteen dat er online geen minigames gespeeld kunnen worden, dus eigenlijk is de speler al snel op zichzelf aangewezen.

Korte en saaie verhaalmodus
Hoewel enthousiasme bij deze titel vrijwel meteen uitblijft, is de vraag uiteraard wél wat het spel nou allemaal te bieden heeft. Stel je bent Mario- of Sonic gek, hebt een 3DS en koopt dit spel om alleen te spelen, wat kun je dan precies verwachten? Twee modi om precies te zijn. Zo is er een verhaalmodus, maar ook is er de keuze om een enkele wedstrijd te spelen. Het verhaal draait erom dat Bowser en Dr. Eggman iets van plan zijn om de Olympische Spelen te dwarsbomen. Zo hebben zij voor allemaal machines gezorgd die mist en dubbelgangers produceren, om roet in het eten te gooien. In het verhaal volgt de speler meerdere bekende personages, zoals Mario, Sonic en Tails, om de snode pannen van de twee schurken te dwarsbomen.

Helaas is dit verhaal veel te kinderachtig en dus niet geschikt voor volwassen gamers. Op geen enkel moment wordt het spannend, en dus wordt de speler nooit in het verhaal gezogen. Nu draait het in games als deze natuurlijk niet heel erg om het verhaal, maar als er een verhaalmodus aanwezig is, verwacht men wel wat beters dan dit. Gelukkig is er de optie om de verhaallijn over te slaan en de meesten zullen daar dan ook dankbaar gebruik van maken.

Totaal geen uitdaging
Wat vervolgens overblijft, is het uivoeren van sporten. Het hele verhaal wordt ondersteund door uitdagingen die de speler aan moet gaan om op die manier Bowser en Dr. Eggman uit te schakelen. Er zijn verschillende sporten die gespeeld moeten worden, denk aan boogschieten, zwemmen, boksen, judo en meer. De bedoeling is om steeds te winnen. Helaas wordt ook tijdens deze korte minigames duidelijk dat er weinig uitdaging is. Dit komt omdat de minigames te makkelijk zijn, omdat elke keer precies aangegeven wordt wat de speler moet doen. Bijvoorbeeld een potje judo: op het 3DS-scherm worden de knoppen aangegeven die ingedrukt moeten. Timet de speler dit juist, dan heeft hij of zij meteen al gewonnen.

Hoewel sportgames en zeker Mario- en Sonic games niet altijd realistisch hoeven te zijn, is meer diepgang toch wel een must. Dat een judowedstrijd na een keer op een knop te drukken voorbij is, of een potje volleybal na drie gewonnen ballen voorbij is, maakt het spel veel te gemakkelijk. Zeer geschikt voor jonge gamers, maar als de leeftijd al iets omhoog gaat, wordt het spel overduidelijk saai. Uitdaging? Ho maar. Nu is het wel zo dat sommige sporten iets moeilijker zijn dan anderen, maar echt bloed, zweet en tranen worden niet gevraagd. Het is zelfs zo erg dat spelers met een ‘clear assist‘ een uitdaging kunnen overslaan als ze vastzitten. Alsof het überhaupt zo ver komt bij de meesten. Als klapper op de vuurpijl is de verhaalmodus binnen een paar uur uitgespeeld. Daar maakt SEGA duidelijk geen vrienden mee.

Alleen spelen: heel veel sportevenementen
Zodra een speler alleen speelt moet de game het dus hebben van alle sporten zelf die uitzonderlijk geselecteerd kunnen worden in de modus 'Een speler'. Hier mogen we dan eindelijk een compliment uitdelen, en wel aan de veelzijdigheid. In totaal kent de game elf genres en kunnen er maar liefst 57 evenementen gespeeld worden. Dit betekent automatisch dat er ontzettend veel nieuwe sporten bij zijn gekomen vergeleken met de vorige Mario & Sonic op de Olympische spelen games. Wil je paardrijden? Dan kan. Toch liever boksen? Ook geen probleem. Wat dat betreft kun je het zo gek niet verzinnen of de sport is wel aanwezig.

Wat absoluut leuk aan de sporten is, is dat er een veelzijdigheid is als het gaat om de gameplay. Zo zul je soms gebruik moeten maken van de stylus, bijvoorbeeld rondjes tekenen om vooruit te komen bij het zwemmen. Maar ook gebruik je de stylus bij boogschieten. Grappig is dat je bij het zeilen echt in de 3DS zult moeten blazen om met het bootje snelheid te maken. Erg grappig gedaan. Zelfs bij basketballen is het zo dat je de 3DS moet kantelen om de bal in het basket te krijgen. Wat dat betreft kent elke sport dus zijn eigen unieke besturing en dat is grappig bedacht en uitgevoerd. Maar ook hier geldt, net zoals bij de verhaalmodus, dat het nooit echt moeilijk wordt. En daardoor is het zoals zo vaak zo met minigames: één keer een sport beoefend en het is klaar.

Gouden medaille? Bij lange na niet
Helaas, helaas, Mario & Sonic op de Olympische Spelen - Londen 2012 voor de 3DS is geen topper van formaat geworden. Het spel draait om minigames en die moeten gespeeld worden met vrienden. Dat is tenminste het leukste. De 3DS-versie ondersteunt local play en download play, maar dan is de Wii-versie met z’n allen achter de tv natuurlijker een stuk leuker. Bovendien is het zo dat de game niet eens online gespeeld kan worden, dus als je geen vrienden in de buurt hebt, moet je het maar doen met een magere verhaalmodus of de modus 'Een speler'. Voor die laatste optie geldt dat er heel veel mogelijkheden zijn, maar toch moet gezegd worden: ook na één keer de te makkelijke sporten gespeeld te hebben, is de speler alweer uitgekeken. Geen gouden medaille dus voor dit spel, maar een magere voldoende.