Spec Ops: The Line - Zandstormen in Dubai Preview

De mannen van 2K Games weten van wanten. Nog geen twee dagen stond de impressie van Spec Ops: The Line online op XGN, of de speluitgever nodigde ons uit voor een tweede speelsessie met de militaire third-person shooter. En waarom? ‘Omdat we in Breda een gloednieuwe code hebben met nog niet eerder vertoonde missies.’ Voor ons reden genoeg om nog een keer de catastrofale zandstormen in Spec Ops: The Line te trotseren.

In onze eerste speelsessie met de oorlogsshooter was redacteur Wouter gematigd positief. De setting en het verhaal vielen in goede aarde, maar speltechnisch blies het product van spelontwikkelaar Yager hem niet van zijn stoel. Daarvoor is Spec Ops: The Line nog ‘te gewoontjes’ en bevat het spelelementen die we al in andere derdepersoons schietspellen hebben gezien. In onze tweede speelsessie is onze mening niet veel veranderd, al zijn we wel nog meer te spreken over het duistere verhaal en de fantastische art-design dat Spec Ops: The Line herbergt.

Een art-design dat met uiteenlopende omgevingen op de proppen komt. Wel blijft er natuurlijk één thema centraal staan, en dat is de woestijn. Spec Ops: The Line speelt zich namelijk af in een met zand overgoten Dubai. Een serie aan zandstormen van gigantische proporties heeft ‘het epicentrum van klavergoud’ bedolven en onbewoonbaar gemaakt. Hiervoor heeft de ontwikkelaar zijn inspiratie gehaald uit de filmklassieker Apocalypse Now en het boek Heart of Darkness, net als Far Cry 2 dat destijds deed. Het zand geldt echter hier niet alleen visueel als decor, maar speelt ook een essentiële rol in de gameplay. Nog meer dan we op voorhand in onze eerste impressie dachten.

Indrukwekkend level-design
Wanneer je bijvoorbeeld achter een provisorische stutwand een hoop zand ziet, kan het kapot schieten daarvan resulteren in een allesvernietigende zandlawine. Doe dit op het juiste moment en de lawine zal een hoop vijanden bedelven onder het zand. In ieder hoofdstuk dat de game rijk is komt minstens zo’n moment voor, maar dan natuurlijk in een ietwat andere opzet. Een leuk voorbeeld daarvan is toen wij per abuis een granaat verkeerd gooiden in het zand. De ontploffing bracht ons geen doden, maar het zorgde wel voor opstuivende zandwolken hetgeen het zicht van de vijand beperkte. Dit soort elementen zagen we nu vaker voorbijkomen en daarmee begint Spec Ops: The Line zich steeds meer te onderscheiden.

Ook op het gebied van art-design stelt de game (zoals gezegd) geenzins teleur. Ondanks het feit dat Dubai compleet is weggevaagd, zie je her en der nog de met goud uitgedoste hotels en dure wolkenkrabbers voor de helft ingegraven in woestijnzand. De meest indrukwekkende omgeving waarin wij ons bevonden was een hypermodern kantoor met een Art Deco-stijl die ons deed denken aan de utopia Rapture uit BioShock. Inclusief diezelfde sfeer. We liepen in het duister, tussen het puin, met slechts een paar scheuten licht die binnenvielen. Kippenvel. Het levensgrote aquarium dat hierbij aanwezig was versterkte dat gegeven. Nadat het gebouw deels spectaculair instortte en ons team weer buiten arriveerde, trok weer die typische Spec Ops ‘zandsfeer’ naar de voorgrond.

Speltechnisch ruimte voor verbetering
Deze lofzang betekent niet dat de game visueel een hoogvlieger is. Integendeel, er moet nog een hoop gebeuren alvorens het spel over een paar maanden in de winkels komt te liggen. De texturen missen bijvoorbeeld nog veel detail en van anti-aliasing is weinig sprake. De omgevingen missen daardoor diepte en dat is jammer voor een game die zich in een prachtige setting afspeelt. Hoe treurig deze setting van her en der verspreidde brokstukken en auto’s ook is, ze bieden een welkome beschutting tegen de pijnlijke zandstormen en bovenal, tegen vijandelijke kogels.

Bij aanzien van dit coversysteem valt op dat Yager zich nog diep op de animaties moet focussen. De soldaten bewegen in cover niet vloeiend en het snel verplaatsen naar een andere schuilplaats is haast onmogelijk. Daarvoor dien je eerst speciaal uit cover te gaan om daarna met gevaar voor eigen leven te rennen naar je volgende schuilplaats. Het is niet zoals in Gears of War dat je met een druk op de knop een duik maakt van object naar object om je veiligheid te waarborgen. Dit voelt vreemd voor een game waarbij voorzichtigheid en tactiek een belangrijke rol spelen.

Het tactische gebeuren in Spec Ops: The Line, daar dient Yager ook nog veel aan te sleutelen. Want op het moment heb je slechts enkel de mogelijkheid om je mede-militairen simpele opdrachten te geven. Dit principe komt niet goed uit de verf, omdat zij vaak al zelf bepalen met welk wapen en op welk moment zij een vijand omleggen. Om die reden ben je beter af als je teamgenoten gewoon hun eigen ding doen. Behalve in specifieke situaties wanneer vijandelijke huurlingen zich met een turret in een gestrande bus hebben genesteld, kan het handig uitpakken. Maar dan moet de kunstmatige intelligentie wel meewerken, en dat is niet altijd het geval.

Zwartgallige sfeer
Je teamgenoten zullen ook niet altijd aan jouw kant staan. Naarmate de game vordert heb je steeds meer moeite met het leiding geven aan je teamgenoten en komen er hevige discussies aan bod. Dit past goed bij de zwartgallige sfeer die Spec Ops wil neerzetten. Iets dat goed naar voren kwamen in het laatste level dat we speelden. Massagraven met verbrande lijken vulden de straten en opgehangen opstandelingen hingen verminkt aan de lantaarnpalen kwamen voorbij. De achtergrond van deze moordpartij wordt niet direct duidelijk. Even later stuitten we op een gesprek dat gevoerd wordt door een onbekende persoon en een vrijbuiter die uit naam van Conrad, de man waar je naar op zoek bent, opereert. Om informatie los te wrikken houdt hij de onbekende persoon onder schot. Praten, of hij krijgt een kogel door zijn schedel, dat is de boodschap.

Terwijl de spanning oploopt en de sfeer steeds duisteriger wordt, dringt één van je teamgenoten er nu toch echt op aan om actie te ondernemen. Of je dat doet - en zo mogelijk het leven van één van de mensen in gevaar brengt - bepaal je zelf. In dit geval hielden wij het niet langer, met een enkel schot legden wij per abuis beide personen om. Het had anders kunnen aflopen, en dat heeft dan ook invloed op het verdere verloop van het level. Of dit soort keuzes ook de verhaallijn zullen beïnvloeden, is helaas nog niet duidelijk.

Erg wisselvallig karakter
Het paradepaardje van Spec Ops: The Line is het verhaalgedreven karakter, dat bij vlagen zwartgallig en soms zelfs luguber overkomt. Als speler voel je je door de heftige en instense spelmomenten die Yager je voorschotelt vaak niet op je gemak. Dat maakt de game op voorhand al een aangrijpende shooter die fans van Apocalypse Now zeker in de gaten moeten houden. Speltechnisch schort er nog wel veel aan Spec Ops: The Line en dus is er nog werk aan de winkel voor ontwikkelaar Yager. De setting is er, het verhaal is er, maar van een uitstekende en vernieuwende shooter is nog geen sprake. Maar potentie heeft Spec Ops: The Line zeker wel.