Mario Power Tennis Review

Een game die Mario’s naam draagt, maar die in eerste instantie helemaal niet draait om Mario. Mario Power Tennis maakt de sprong van Game Boy Advance naar Wii U voor maar een paar euro.

In 2005 verscheen Mario Power Tennis op de Game Boy Advance. Het is niet alleen een tennis sportspelletje, maar ook een RPG en dat merk je al meteen als je de game opstart. Houd daar rekening mee, want de eerste periode in deze game is vooral lezen, lezen en nog eens lezen.

Je kiest eerst of je Tina wil zijn of Max, maar in principe zit er weinig verschil tussen de twee. Sterker nog, het zijn dubbelpartners, dus ze moeten wel ongeveer hetzelfde spelen om zo’n team te kunnen vormen. Ze zitten samen op de Tennis Academy en jij ontmoet ze net op een moment dat een groep jongens slechte plannen heeft met de tennisschool.

Op dit moment in de game heb je nog bijna niks gezien wat des Mario’s is, behalve een paar groene pijpen die uit de grond steken. Dat blijft ook nog wel een klein tijdje zo. Dat Mario zo op de voorgrond staat op de boxart, dat is misschien wel een beetje misleidend.

Maar goed, na een vrij langzame start waarin het hele drama uitgelegd wordt en je ietwat onnodig van kamertje naar kamertje moet lopen, begin je je eerste potjes te tennissen en dan merk je ineens waarom het toch wel vet is dat dit een tennis-RPG is.

Je kunt je personage namelijk uplevelen. Je tennist dus niet alleen om het potje te winnen, maar om je personage te zien groeien voor de volgende pot. Dat groeien heb je bovendien helemaal zelf in de hand. Je kiest namelijk na elke training of wedstrijd hoe de XP wordt verdeeld.

Aangezien de game nogal hamert op teamwork, is het wel zo verstandig om je dubbelpartner net zoveel XP te geven. Dat voelt misschien raar omdat dat een computergestuurd personage is, maar geloof ons: je ondervindt er later voordeel van.

Je kiest bijvoorbeeld dat hij harder kan slaan, of dat hij juist beter de controle kan bewaren over zijn racket. Het lijkt enigszins in het verlengde van elkaar te liggen, maar dat geeft niet. Het is tof dat jij de keuze hebt wat je met je XP doet, zodat je het gevoel hebt dat je het iets meer in de hand hebt en dat is toch prettig als je veel van AI moet laten afhangen.

Hoe kan een game die ietwat traag lijkt te verlopen, toch ‘power’ in de titel hebben? Dat is omdat je tijdens het tennissen zogeheten power shots kunt slaan. Het heeft niets te maken met een keiharde knaller zoals een echte sportman die zou maken, maar het is net alsof je personage even superkrachten krijgt en ballen haalt die je normaal in de verste verten nog niet zou kunnen raken al droeg je Sonic’s schoentjes.

Die power shots tijdens wedstrijden maken de game net even wat spectaculairder. Daarnaast zijn de minigames het noemen waard, want ze zijn verrassend verslavend. Je vingers en je brein zijn na een tijdje al het concentreren en knoppen rammen zat, maar die minigames zijn wel erg grappig bedacht. Even een fijne afwisseling tussen al het echte tenniswerk door.

Het is natuurlijk geen game met Wii U-visuals, maar een oude Game Boy Advance-port. Dat merk je uiteraard wel, de graphics zijn pixelig en de geluiden zijn old school. Voor mensen die de franchise al kennen zal dat van grote nostalgische waarde zijn, voor mensen die nog nooit eerder met Mario Power Tennis hebben kennisgemaakt, kan het grafische aspect wat afschrikken.

Sowieso is Mario Power Tennis niet de game die de prijs voor beste begin gaat winnen. Je zit helemaal klaar om te gaan tennissen met Mario, en vervolgens ga je met gewone poppetjes -die je helemaal niet kent- spelen en zit er een heel verhaal omheen gebouwd dat helemaal niet zo nodig was.

Gelukkig biedt de port wel een grote nostalgische waarde. Het is echt een game met een lekker oude look en feel. De balans tussen RPG en tennissen is weliswaar af en toe een beetje zoek, de minigames zorgen ervoor dat de game toch steeds interessant blijft. En ja, het feit dat Mario op de boxart staat, doet je ook doorspelen tot je hem ziet.