Mario en Sonic op de Olympische Spelen Rio 2016 Wii U Review - Stelt teleur

Drie franchises, twee helden, één game. Mario en Sonic vliegen met hun crossmotor door de lucht en landen met de kop naar voren op je Wii U Gamepad. Benieuwd? Lees dan onze Mario en Sonic op de Olympische Spelen 2016 Wii U review.

Wie vijftien jaar geleden had gezegd dat Mario en Sonic het samen in één game op sportieve wijze ten strijde zouden trekken, hadden we voor gek geklaard. Toch maken de blauwe egel en de besnorde loodgieter alweer voor de derde keer hun opwachting op de Olympische Spelen. Het was een gouden greep van Nintendo om in zee te gaan met SEGA: tot nu toe gingen er van elk deel miljoenen exemplaren over de toonbank.

Voor de Zomerspelen van dit jaar zijn meer dan dertig iconische personages van de partij. Onder deze collega's van de twee teamleiders Mario en Sonic vallen natuurlijk Yoshi en Knuckles, maar ook Bowser en dr. Eggman. De goedlachse Sonic heeft zelfs de hele egelfamilie bij elkaar geroepen - want Tails, Shadow en Silver doen allemaal mee - terwijl onze heldhaftige loodgieter zijn kartvrienden Wario, Donkey Kong en Peach heeft uitgenodigd. En natuurlijk passeren tijdens de teamsporten ook de bekende Koopa Troopas en Shy Guys de revue.

Zoals gewoonlijk zijn de helden en schurken onderverdeeld in vier klassen. Je hebt de snelle en behendige jongens, zoals Yoshi en Sonic, en de ultieme krachtpatsers, zoals Bowser en Dr. Eggman. Daarnaast zijn er ook de technisch vaardigen, zoals Waluigi, en ten slotte de sporters die alles redelijk goed kunnen, zoals de ultieme allrounder Mario. Het is slim om bij de disciplines de juiste sporters in te zetten, al moeten we eerlijk zeggen dat het in de alleenstand weinig uitmaakt waar je keuze op balt. De computergestuurde opponenten bieden namelijk weinig tot geen tegenstand, zelfs op het hoogste niveau.

Speel je echter met of tegen je vrienden, dan is het een ander verhaal. Wederom speel je deze editie niet in je eentje, maar met meerderen. Mario en Sonic grossieren opnieuw in het leuke aanbod van verfrissende teamsporten. Nieuw hierbij zijn de dueldisciplines, waarin bekende sporten een kenmerkend Mario & Sonic-sausje krijgen, met ultieme chaos als onoverkomelijk gevolg. In deze dueldisciplines draait het niet zozeer om het maken van zoveel mogelijk doelpunten of treffers, maar om het creëren van een zo groot mogelijke puinhoop.

Door tegenstanders bewust onderuit te halen of te bestoken met speciale voorwerpen, bouw je duelpunten op. Deze verzilver je door een goal of punt te maken. Je kunt er bewust voor kiezen om zo veel mogelijk duelpunten op te bouwen en te wachten met scoren, maar let op: krijg je een tegengoal, dan verdwijnen al je duelpunten in de prullenbak. Je moet dus durven gokken: veel punten opbouwen, met als risico ze allemaal kwijt te raken, of gewoon snel meerdere treffers maken en hopen dat je tegenstander niet al te veel duelpunten verzamelt.

In totaal kennen drie sporten zo'n dueldiscipline: voetbal, strandvolleybal en het spiksplinternieuwe rugby. Rugby is zonder meer de leukste minigame die deze Mario & Sonic rijk is. De sport is snel, altijd in beweging en staat veel dingen toe, zoals het tackelen van tegenstanders en het neerbeuken van iemand die met de bekende ovalen bal rondrent. Ook hier is het de bedoeling om de bal achter de achterste lijn van de tegenpartij op de grond te drukken. Dit zorgt voor hilarische taferelen op de bank, want wie wil er nou niet als Bowser achter een opvallend sportieve Peach aan rennen of als Dr. Eggman een vernietigende tackle inzetten op een stuntelende Luigi?

Daarnaast heeft Nintendo eens kritisch gekeken naar sporten in de vorige delen die door critici met de grond gelijk gemaakt werden. Een voorbeeld is de honderd meter vrije slag: deze discipline is een stuk uitdagender omdat je nu slimmer met het uithoudingsvermogen van de sporter moet omgaan. Schaapachtig op knoppen rammen wordt nu genadeloos afgestraft. Dat geldt ook voor het boksen. Ook hier hoef je niet meer als een gestoorde gek op de Wii-mote te rammen, maar moet je rekening houden met meerdere zaken, zoals timing, de kracht van de slag, het uitdelen van superstoten en het ontwijken van punches.

Zowaar biedt de boksdiscipline veel meer diepgang en benadert zo veel meer de realiteit van het echte boksen dan de hersenloze buttonbash-minigame uit de vorige editie. Het zorgt voor de nodige afwisseling, temeer omdat lang niet alle sporten hetzelfde niveau behalen. Nintendo maakt het er zich zelfs soms te makkelijk vanaf, door bijvoorbeeld bekende sporten uit vorige delen alleen van mooiere beelden te voorzien. Disciplines als hardlopen, boogschieten en speerwerpen zijn klakkeloos overgenomen uit de vorige delen. Deze minigames doen weliswaar wat ze moeten doen, maar zijn ook niet bijzonder genoeg om echt te boeien.

Het tweede waar Nintendo zich schuldig aan maakt, is aan de gebrekkige singleplayermodus. Waar we in vorige delen werden getrakteerd op een verhaal waarin Bowser en Dr. Eggman de slechteriken waren, krijgen we nu niets van dat voorgeschoteld. Dat is opmerkelijk, temeer omdat de 3DS-versie nog 'Road to Rio' had: een spelmodus waar je als atleet bij de gym van Mario of Sonic aansluit en les krijgt van een paardrijdende Bowser Jr. en van een boksende Donkey Kong.

Nu niets van dat, terwijl het begin nog zo veelbelovend is. Als nieuwkomer beland je in een zonovergoten dorp dat vrij staat om te verkennen. Onder het genot van vrolijke carnavalsdeuntjes kom je bekende personages tegen die gezellig willen kletsen. Soms geven ze je een kostuum of een vlag, de andere keer drukken ze je op het hart om goed op te letten tijdens de sporten. Het is alleen een beetje zoals de wereld in Nintendo Land: leeg en zondere enige betekenis, met als enige functie om een saai menu te verhullen.

Het aantal minigames dat goed gebruikmaakt van de unieke functionaliteit van de Wii U Gamepad, is ook nog eens minimaal. Dat is eeuwig zonde, vooral als je bedenkt dat hier juist de kracht ligt van concurrendere sportgames. De implementatie van de bewegingsgevoelige besturing zou een extra laag of dimensie kunnen voegen aan het geheel. Het gemis van deze functionaliteit is al erg genoeg, maar helaas komt daar ook nog eens een vaak onprecieze en simplistische besturing bij kijken.

Wel dient gezegd te worden dat de bewegingsgevoelige sensoren bij het boogschieten gebruikt worden een pluim verdienen. Die werken namelijk als een speer. Helaas maakt Nintendo dit soort minihgames te weinig. Gelukkig is er nog een speciale spelstand om de zure nasmaak van de het ontbreken van een verhaal/festival weg te spoelen, maar gek genoeg kun je deze alleen doen als je bij alle disciplines de gouden medaille hebt gehaald.

Het gaat om het nieuwe heldenduel, waarbij Team Mario en Team Sonic het tegen elkaar opnemen in verschillende knockout-rondes. Na iedere ronde wordt een lid van het verliezende team uit het toernooi gezet, tot alle leden van een team zijn weggevaagd. Het doel is om als team het langste stand te houden. Een vermakelijke spelmodus die uitstekend tot zijn recht komt tijdens een avond met vrienden, maar nogmaals: waarom moet je daar eerst zoveel huiswerk voor doen?

Het ontbreken van een interessante verhaalmodus gecombineerd met de wisselende kwaliteit van de disciplines maakt van Mario en Sonic op de Olympische Spelen 2016 geen aanrader. De game is op de verfrissende dueldisciplines na een repetetieve herhaling van de vorige editie en de meeste sporten weten bovendien door simplistische controls en een gebrek aan uitdaging niet te overtuigen. Het gebrek aan online multiplayermogelijkheden doet dit olympische avontuur helemaal de das om.