Mafia Definitive Edition Review - Een geslaagde remake van een classic?

Als we het hebben over klassiekers in het maffia-genre, dan komen we al snel uit bij namen als The Godfather, Goodfellas en natuurlijk Mafia: The City of Lost Heaven. Maar is het wel een goed idee om zo’n classic helemaal opnieuw te laten maken? Dat lees je in onze Mafia Definitive Edition review!

1938, Lost Heaven. Detective Norman komt een café binnengelopen, voor een afspraak met Tommy Angelo, een hooggeplaatst lid binnen de beruchte Salieri familie. Terwijl Angelo de agent zelf heeft gebeld, is er vanuit de kant van Norman geen hoge verwachting voor de afspraak. Tommy is alleen bereid om de hele familie te verraden, in ruil voor veiligheid voor zijn vrouw en kind. Om duidelijk te maken waarom hij voor die radicale optie heeft gekozen, begint hij bij het begin: vanaf het moment dat hij in aanraking komt met twee leden van de Salieri familie.

Liefhebbers van de originele Mafia zullen meteen doorhebben dat Hangar 13 trouw is gebleven aan het originele verhaal vanaf de eerste scene, maar ook dat de ontwikkelaar een aantal kleine veranderingen heeft doorgevoerd. En dat geldt voor bijna elke missie en elke cutscene in Mafia Definitive Edition. De essentie van het verhaal blijft hetzelfde, maar sommige dingen die overbodig zijn of minder goed in het verhaal passen zijn geschrapt of aangepast.

Dat betekent alleen niet dat alle veranderingen die Hangar 13 heeft doorgevoerd ook goed zijn. Bij een paar missies lijkt er net een stapje te veel weggeschaafd, maar het grootste pijnpunt zit hem in één personage. Het gros van je tijd in Mafia Definitive Edition breng je door met Paulie en Sam, je brothers in arms bij de Salieri familie. Hoewel Sam nu beter uit de verf komt, is Paulie wat ons betreft te veel aangepast en komt hij nu niet meer over als de beangstigende gangster met een kort lontje. Eerder als een zuipschuit waar je medelijden mee hebt.

Gelukkig zijn de meeste karakters wel ten goede aangepast, op het gebied van uiterlijk én de stemacteurs. Tommy is een stuk charismatischer in de Definitive Edition en Don Salieri komt over als een echte leider waar je je leven voor op het spel zou zetten. Gaandeweg voel je je steeds meer verbonden aan de familie en vraag je je natuurlijk af waarom Tommy ervoor heeft gekozen om ze te verraden.

Een ander punt waar Hangar 13 vrij grote veranderingen heeft aangebracht is natuurlijk de gameplay. Het is duidelijk dat de core mechanics van Mafia III zijn overgebracht, met een soortgelijk gevoel als je de trekker overhaalt van een revolver of shotgun en de mogelijkheid om cover te nemen. Dat neemt alleen niet weg dat de ontwikkelaar rekening heeft gehouden met een aantal elementen uit het origineel. Zo zal je zuinig om moeten gaan met je munitie - een heel magazijn van een Tommygun legen op één vijand zullen we niet aanraden - en hebben de verschillende wapens veel recoil en zijn ze niet heel accuraat. Even meerdere headshots achter elkaar maken zit er dus niet in.

Ook bij het autorijden is de hand van de ontwikkelaar te voelen. Het scheuren met de klassieke auto’s door de straten van de fictieve versie van Chicago is heerlijk, maar de remweg is lang en bochten zal je op volle snelheid al een meter of tien van tevoren moeten maken. Speel je op een hogere moeilijkheidsgraad, dan zal je je bovendien moeten houden aan de verkeersregels, anders krijg je de politie op je dak - net zoals in het origineel.

Over rijden door een grote stad gesproken, hoewel Mafia Definitive Edition een grote, open wereld heeft, verwacht niet dezelfde activiteiten als in een open world game anno 2020. De game loodst je automatisch van de ene missie naar de volgende en er zijn geen zijmissies of andere dingen te doen in Lost Heaven. In de Definitive Edition zijn er wel een aantal collecitbles toegevoegd die je kan vinden, zoals stripverhalen en karakterkaarten uit die tijd. Vergelijkbaar met de Playboys die je kon vinden in Mafia III.

Wil je wel gewoon de zorgvuldig gebouwde stad verkennen, zonder dat een personage in de bijrijdersstoel begint te zeuren, dan is daar gelukkig een optie voor. Na de eerste missie heb je namelijk de mogelijkheid om Free Ride te kiezen uit het hoofdmenu. Daarin kan je op eigen houtje Lost Heaven verkennen, op zoek gaan naar de collectibles die verstopt zijn in de stad (door alleen de missies te spelen ga je ze nooit allemaal tegenkomen) en als je wil ruzie zoeken met de politie.

Dat is maar goed ook, want de wereld van Mafia Definitive Edition verdient het om op een rustige manier bekeken te worden. Hangar 13 heeft niet alleen de graphics prachtig opgepoetst, maar ook de ziel van Lost Heaven weer te pakken weten te krijgen. Soms zijn er wat kleine glitches doorheen geglipt, maar die hebben de ervaring voor ons zeker niet verpest. In het verhaal - dat ongeveer twaalf uur duurt om uit te spelen - heb je zeker niet altijd de tijd om rustig alles te bewonderen en zal je veel mooie en iconische plekken missen. Van de werkende en rijke mensen in Downtown en de suburbs, tot aan de arme wijken waar de werkloosheid enorm hoog is en criminaliteit de toon voert. Alles aan het plaatje en de tijdsgeest klopt.

Het is allesbehalve een makkelijke opgave om een klassieker vanaf de grond af aan opnieuw op te bouwen en het origineel eer aan te doen. Toch is dat Hangar 13 op bijna alle punten gelukt en het respect dat de ontwikkelaar heeft voor Mafia is duidelijk merkbaar.

Het verhaal is op enkele punten lichtelijk aangepast en de cast aan karakters hebben natuurlijk nieuwe stemmen en gezichten moeten krijgen, maar op Paulie en een paar kleine aanpassingen na heeft Hangar 13 alleen maar positieve veranderingen aangebracht. Datzelfde geldt voor de shooting mechanics, het autorijden en Lost Heaven zelf. We zien het niet vaak gebeuren, maar het is de ontwikkelaar gelukt om de originele Mafia speelbaar te maken in 2020 en een nieuw publiek te kans te geven om het geweldige verhaal voor de eerste keer te ontdekken.