Lydia Review - Een duister verhaal over alcoholisme

Als kind heb je vast wel eens gedacht dat er een monster onder je bed zat. Of in de kast. Lydia heeft te kampen met een heel ander monster. Eentje dat haar angst aanjaagt en ze moet vinden. In deze heftige, maar veel te korte visual novel op de Switch ga jij op zoek naar Lydia's monster.

De indiegame Lydia vertelt het verhaal een klein meisje. Ze speelt buiten met haar vrienden, maar moet naar binnen. Het is bedtijd voor de kleine meid. Alleen Lydia wil niet naar bed, want als ze niet lief is komt het monster. Eentje waar ze als de dood voor is. Lydia's monster zit namelijk niet onder haar bed of in de kast, maar is iets veel ergers.

Gedurende de game ontdek je langzaam maar zeker wat dat monster precies is. Intussen moet je zelf op ontdekkingsreis in de handgetekende zwart-wit omgevingen die ontwikkelaar Platonic Games je voorschotelt. Op zich ziet Lydia er erg goed uit, maar er is niet heel veel om van te genieten gezien de game zo ontzettend kort is.

Lydia neemt namelijk maar drie kwartier tot een uur in beslag. Het is hiermee een ontzettend kort avontuur dat voorbij is voor je het in de gaten hebt. Maar voor de vier euro die de game je in de Nintendo eShop kost krijg je meer dan waar voor je geld in de vorm van het verhaal.

In het begin is het gissen waar het spel precies over gaat. Onderweg kom je een vreemde kikker en een dronken ridder tegen. Naarmate je verder komt in de verhaallijn kom je Lydia in verschillende leeftijden tegen (waar ze makkelijker te besturen is) en vallen er telkens meer puzzelstukjes op hun plek. Hierdoor wordt de lading van het verhaal steeds zwaarder en word je meegesleept in de vertelling.

Lydia is een verhaal dat verteld wordt vanuit een kinderlijk perspectief, maar gaat over een heel volwassen onderwerp. Je ziet in de game hoe zwaar een kind het heeft dat opgroeit in een 'kapot' gezin waar alcoholisme impact op alle gezinsleden heeft. Verder zie je hoe Lydia in verschillende fases van haar leven moet dealen met haar demonen die ze mee heeft genomen uit haar jeugd. Verder is er nog de kant van de ouders die kort aangestipt wordt.

Het is goed om te zien dat een game alcoholisme als onderwerp aansnijdt, maar jammer genoeg zit er een misser in de game. De 'dialogen' maken namelijk veel kapot. In plaats van echte gesprekken die gevoerd worden, voorziet de game je enkel van wat gebrabbel en dat al snel gaat storen.

Helaas zijn er nog meer minpunten. Zo is de besturing erg wisselvallig. Als je de kleinste Lydia bestuurt, een peuter van een paar jaar oud, voelt dit aan alsof je op een fiets met lekke banden zit. De oudere varianten van Lydia laten zich daarentegen heel soepel besturen. Het is logisch dat een peuter langzaam loopt, maar in de game uit zich dat op een vervelende manier. Jammer genoeg biedt Lydia je niet echt opties naast het rondlopen en interactie met een paar elementen in de omgeving. Je kunt bijvoorbeeld niet rennen en springen, maar moet simpelweg van A naar B lopen om het verhaal voort te stuwen.

Wel geeft de game je keuzes tijdens dialogen. Je kunt vaak kiezen om angstig, onverschillig of juist boos te reageren, maar dit heeft nooit impact op het verhaal. Sterker nog, het maakt niks uit wat je zegt. Als je de goede keuzes maakt gaat de game pas verder. Het is jammer want ook hier was wat diepgang op zijn plek geweest.

Hiermee is Lydia een game met twee gezichten. Aan de ene kant wordt er een ijzersterk en meeslepend verhaal verteld dat je aan het denken zet met alcoholisme als rode draad. Aan de andere kant is Lydia als game niet bijzonder sterk. Je moet door verschillende omgevingen navigeren, wat vooral met de jongere variant van Lydia erg stroef werkt.

Verder zijn er niet heel veel gameplayelementen om te verkennen en zijn de keuzes die de game je voorschotelt niet doorslaggevend. Ondanks deze kritiek is het spel zijn vier euro wel waard. Je zult namelijk na het spelen van de game nog wel even nadenken zijn over het gebroken gezin en het zware onderwerp.