Lost Planet 3 Review

Capcom is na drie jaar wachten terug met een nieuwe Lost Planet, ditmaal deeltje drie. Gamers brengen nogmaals een bezoekje aan E.D.N. III, de ijzige planeet overspoeld met het gevaarlijke Akrid ras. In plaats van vooruit te gaan, neemt Lost Planet 3 een stapje terug en duikt in het verleden van de woeste Akrid wereld.

De Lost Planet trilogie is een vreemde. Eigenlijk kun je betwijfelen of je wel mag spreken van een ware trilogie. Deel één bracht ons protagonist Wayne met een verhaalgedreven singleplayer avontuur. In het vervolg beleefde je een veel minder gericht verhaal met een aantal gezichtloze karakters en een nadruk op co-op. Nu is er deel drie, een prequel op de serie met weer een geheel nieuwe cast. Dit nieuwe deel wordt alleen uitgegeven door Capcom, terwijl Amerikaanse ontwikkelaar Spark Unlimited de ontwikkeling op zich neemt. Wij gingen aan de slag met de game om te zien of dit laatste deel een geslaagde toevoeging aan de franchise is. Aangezien het spel nog niet uit was tijdens het testen, kunnen wij geen oordeel vellen over de multiplayer van Lost Planet 3.

Aangezien Lost Planet 3 een prequel is, krijg je weer te maken met een bevroren planeet en extreme weerscondities. Je kruipt in de huid van Jim Peyton, een bebaarde man die na de instorting van een ondergrondse locatie onder het puin ligt. Daar vertelt hij zijn levensverhaal die jij als speler vervolgens zelf beleeft. Het avontuur begint zodra jouw ruimteschip een zeer slechte landing maakt op E.D.N. III en je moet zien te overleven. Je merkt al snel dat je niet alleen op de planeet bent, want een stel agressieve Akrids vallen aan. Gelukkig ben je niet ongewapend. Je verdedigt jezelf tegen de monsters en vindt een weg naar een onderzoeksbasis op de planeet, waar je tijdens de rest van de game verblijft. Je bent hierheen gekomen om werk te vinden en zoveel mogelijk geld te verdienen voor jouw vrouw en kind terug op aarde.

Al vanaf het begin van Lost Planet 3 valt op dat de game zich vergeleken met de voorgangers veel meer richt op het verhaal. Er zijn best veel cut-scenes in de game, maar daar houdt het verhaal niet op. Je kan audio- en tekstuele logboeken vinden die meer over de planeet en de karakters vertellen. In jouw thuisbasis kan je gesprekken aangaan met andere bewoners en je krijgt videoboodschappen tussen Jim en zijn vrouw te zien. Jim is een interessant en leuk karakter, wat er gedeeltelijk mee te maken heeft dat de held sprekend lijkt op Nicholas Cage. De rest van de cast is helaas wisselvallig. Sommige karakters zijn irritante stereotypes of ontzettend generiek. De meeste optionele gesprekken voegen daarom weinig toe aan het verhaal.

Fans van Lost Planet zullen niet blij zijn om te horen dat Lost Planet 3 in bijna alle opzichten anders is dan de vorige delen. De game voelt totaal anders aan en ziet er heel anders uit. Dat komt grotendeels door het feit dat Lost Planet 3 wordt gemaakt door een Westerse ontwikkelaar. Ook maakt de game in tegenstelling tot deel één en twee gebruik van de Unreal Engine.

De game is in alle opzichten veel strakker geworden. Kwantiteit is grotendeels ingeruild voor kwaliteit. De controle over het karakter voelt intuïtiever aan en het richten is verfijnd. Je kan in de opties nog altijd kiezen om floating aim aan te zetten, maar dit voelt nogal onhandig aan vanwege het dichtbije cameraperspectief. Terwijl inzoomen in de vorige delen onhandig te bedienen was met de D-Pad, gebruik je nu simpelweg de linker trigger. De ontwikkelaar heeft duidelijk gekeken naar bekende third-person shooters. Je zal vooral overeenkomsten met Dead Space zien. Dat komt vanwege het menu die je voor je kan projecteren, maar ook de lichte horror sfeer lijkt geïnspireerd door Dead Space.

Met de A knop of kruisje kun je gemakkelijk rollen. Zolang de timing goed is kun je hier bijna alle vijandelijke aanvallen mee ontwijken. Lost Planet 3 heeft gekeken naar andere shooters, maar de gameplay voelt nog wel fris aan. Dat komt vooral omdat de meeste third-person shooters tegenwoordig volledig om cover draaien. Lost Planet 3 is veel hectischer en spannender aangezien je recht voor je tegenstanders staat zonder bescherming. Ontwijken is dus van levensbelang. Er is vreemd genoeg wel een coversysteem aanwezig, maar deze voegt weinig toe en wordt gelukkig niet al te vaak gebruikt. Grotendeels ren je vrij rond en ontwijk je aanvallen om vervolgens terug te schieten.

Of je blij bent met de veranderingen van Lost Planet 3 zal vooral een kwestie van smaak zijn. Liefhebbers van Japanse games zullen het jammer vinden dat de game veel meer op andere shooters is gaan lijken. Het spel is veel toegankelijker, maar daardoor ook minder uitdagend en origineel. De vette bestuurbare mechs met gigantische wapens die je ook te voet kon gebruiken, zijn helaas verdwenen. In plaats daarvan is er een utility rig zonder wapens die vanuit een first-person perspectief te besturen is. Het ontbreken van verschillende soorten mechs zorgt ervoor dat de game veel minder afwisseling kent. Daarnaast is de levelbouw minder open, waardoor je minder het gevoel hebt dat je zelf kan beslissen hoe je een situatie wil aanpakken. Zo werkt de grapple hook alleen op een zeer gelimiteerd aantal locaties. Het beklimmen van reuze Akrids en dergelijke is dus verleden tijd.

Alhoewel je in Lost Planet 3 veel te maken hebt met smalle gangetjes en gebaande paden, is er wel sprake van een open wereld. De game bestaat uit een aantal best grote gebieden opgesplitst door laadtijden. Onderweg naar verschillende missielocaties loop je meerdere keren langs dezelfde omgevingen. Het is erg jammer dat de missies grotendeels bestaan uit klusjes die je voor anderen uitvoert. Je bent constant structuren aan het repareren om dan weer aangevallen te worden door de Akrid. De game voelt daarom soms een beetje als werk aan, maar dat wordt weer goedgemaakt op de momenten dat je het onverwacht opneemt tegen enorme eindbazen. Deze gevechten zijn episch en hartstikke intens. Zoals in de vorige Lost Planet games ga je op zoek naar de lichtgevende zwakke plekken van de eindbaas en schiet je er op los. De gevechten zijn iets minder uitdagend dan de vorige Lost Planet games, maar Lost Planet 3 is dan ook vooral een filmische ervaring waarbij alles heel intuïtief werkt en er prachtig uitziet. Op de gemiddelde moeilijkheid kan je de meeste vijanden daarom al tijdens de eerste poging vernietigen.

Als je even geen zin hebt om het verhaal te volgen, kun je ook vrij rondlopen om tegen Akrids te vechten. Er zijn een aantal zijmissies die draaien om het jagen op en scannen van specifieke Akrid soorten. Het verkennen van de planeet zal je vooral doen in de eerdergenoemde utility rig. Dit is een gigantisch lopend voertuig die jouw beschermt van schade en het mogelijk maakt grote structuren te repareren en activeren. Ook kun je er een aantal harde stoten mee uitdelen in het geval dat je wordt aangevallen. Als je de vorige Lost Planet games vergeet, dan is dit een best tof voertuig. Toch is het jammer dat de bewegelijkheid van de Vital Suits niet terug te vinden is. Je kunt niet springen, er is geen boost en er zijn zelfs geen lange afstandswapens. De gevechten tegen grote monsters zijn vet gedaan, maar vanwege het ontbreken van wapens is het hartstikke irritant om in de utility rig te vechten tegen kleinere vijanden. Je moet telkens lopen naar ieder monster, wat irritant is vanwege de trage loopsnelheid.

Lost Planet draait grotendeels om thermal energy, een lava-achtige substantie dat het levensbloed van de planeet is. Door de Akrid te verslaan kun je hun thermal energy verzamelen. De energie is te vinden als kleine plasjes op de grond en dient als betaalmiddel. Je kan met thermal energy nieuwe wapens en upgrades kopen in de basis. Ook zijn er onderdelen voor de utility rig die je kunt vinden of kopen. Hiermee kun je de rig upgraden en voorzien van bijvoorbeeld een sterker pantser of nieuwe apparatuur. Om alles vrij te spelen is het van belang dat je ook de zijmissies speelt om zoveel mogelijk T-energy te verzamelen.

Lost Planet 3 heeft flink wat elementen opgeofferd en dat is niet voor niets. Het resultaat van de kleinere omgevingen en gesloten levelbouw is dat de game grafisch verbazingwekkend mooi is. Het lijkt af en toe alsof je te maken hebt met een next-gen titel. Het kleurgebruik is prachtig, de wolken lijken met de hand geschilderd en de winterstormen zijn intens. De ijzige wereld is simpelweg ontzettend goed vormgegeven. Gelukkig is er ook genoeg variatie in de omgevingen en zal je ook onder de grond prachtige omgevingen verkennen. De Akrid zien er ook goed uit, maar de keerzijde is dat je niet veel soorten monsters zal tegenkomen. Veel mooier dan dit is op de huidige consoles niet mogelijk. Je zal helaas merken dat de framerate het af en toe moeilijk krijgt tijdens sneeuwstormen, maar dit gebeurt niet vaak genoeg om de speelervaring te bederven.

Op andere gebieden is de game iets minder consistent. De animaties van de Akrid en Jim zien er goed uit, maar vriendelijke karakters bewegen erg onnatuurlijk. Ook de stemmen klinken soms hol, maar dat is te negeren. In de rig kan je luisteren naar mooie country muziek, wat vreemd genoeg best goed past bij de game. Wat weer minder past, is dat Lost Planet 3 te veel een horror game probeert te zijn. De Akrid zijn wandelende schietschijven en er is niet echt een reden om bang te zijn voor de beesten. Ze zijn gevaarlijk, maar zeker niet eng. Af en toe maakt de game gebruik van horror muziek, maar een enge viool is nog niet genoeg om de game werkelijk eng te maken. Lost Planet 3 slaat daarom af en toe de plank mis en probeert een sfeer af te dwingen die niet helemaal overtuigend is.

Als je bedenkt dat Spark Unlimited eerder verantwoordelijk was voor games als Legendary en Turning Point: Fall of Liberty, dan is het een wonder dat dezelfde ontwikkelaar nu met Lost Planet 3 op de proppen komt. Het is een prachtig gestructureerd avontuur toegankelijk voor een veel groter publiek dan voorheen. Het is jammer dat de originaliteit en openheid van de voorgaande delen grotendeels verloren is gegaan. Spark Unlimited heeft het op veilig gespeeld, wat zijn vruchten heeft afgeworpen. Lost Planet 3 voelt als een geslaagde reboot van de franchise en niet als het einde van een trilogie. Wij verwachten daarom nog veel goeds in de toekomst van Lost Planet.