Lollipop Chainsaw Review

Games maken is altijd een risico. Vinden gamers de setting wel tof genoeg? Is het hoofdpersonage wel stoer genoeg? Is de gameplay wel bruut genoeg? Gelukkig heb je altijd bepaalde elementen die je aan een game toe kunt voegen om het interessant te maken, ongeacht het spel zelf. Dit bewijst creative director Suda 51, die met Lollipop Chainsaw drie elementen bij elkaar gooit: cheerleaders, zombies en kettingzagen! Dat kan niet misgaan, toch?

Jazeker, in Lollipop Chainsaw gaan we aan de slag met een zombieslachtende, schaars geklede cheerleader genaamd Juliet Starling. De game opent met een sensuele scène waarin we Juliet in bijna alle glorie mogen aanschouwen. Uit de zoetsappige voice-over maken we op dat mevrouw vandaag achttien is geworden en erg uitkijkt naar haar verjaardag. Een ex-klasgenoot gooit echter roet in het eten door een zombie-uitbraak in werking te stellen die al gauw Juliets school, San Romero High, overspoelt. Tot overmaat van ramp dreigt haar vriendje Nick dood te gaan. Niet bepaald de ideale verjaardag…

Een koppig vriendje
Gelukkig is Juliet een zogeheten Zombie Hunter. Al gauw verandert het naïeve, onschuldige, doch uitermate seksueel geklede meisje in een kettingzaag dragende chick. In cheerleaderoutfit. Helaas blijkt haar poging Nick te redden vruchteloos en wordt de arme jongen stevig gebeten door een ondode jongeman, hetgeen natuurlijk een (on)doodvonnis is. Juliet steekt daar echter een stokje voor en middels een magische onthoofding slaagt ze erin haar lieve vriendje in leven te houden. Het enige dat het hem kost? Zijn lichaam, aangezien hij als hoofd zijn leven moet voortzetten, stevig bevestigd aan de achterkant van Juliets erg korte rokje.

What the…
Tot zover het begin van Lollipop Chainsaw en het moge duidelijk zijn dat ontwikkelaar Grasshopper Manufacture geen serieuze game probeert neer te zetten. Met de eigenzinnige Suda 51 aan het roer is dat ook geen verrassing. Uit zijn hersenspinsels kwamen onder andere Killer7 en No More Heroes voort, stuk voor stuk games die zich niet laten meten met ‘mainstream entertainment’. Zo ook in Lollipop Chainsaw, waar humor en referenties op geslaagde wijze de hoofdrol op zich nemen. Het is een game die zich niet te serieus neemt en daardoor ontzettend vermakelijk wordt. Verwacht een camera die het vrijwel onmogelijk maakt om niet onder Juliets rokje te kijken, talloze verwijzingen naar de B-films uit de jaren zeventig en heel veel ‘what the fuck’ momenten. Of het nou gaat over een zombieboer die seks heeft met kippen of een perverse sensei, je vindt het allemaal.

Pompons en kettingzagen
Maar vergeet niet dat er ondertussen ook de nodige zombies afgeslacht dienen te worden. Daartoe heeft Juliet een aantal aanvallen ter beschikking. Ten eerste kan ze haar pompons gebruiken om zombies te verzwakken. Eenmaal duizelig, kun je de kettingzaag gebruiken om je ondode klasgenoten af te maken, hetgeen in een bloederig spektakel en de nodige ledematen resulteert. Verder heb je een lage aanval om kruipende tegenstanders af te maken en een uiterste handige ontwijkmanoeuvre. Om effectief te werk te gaan heb je de beschikking over een aantal combo’s, die je voor een groot deel vrij moet spelen door zombies af te slachten. Gaandeweg leer je dus steeds effectiever zombies omver te maaien.

De hack ’n slash-gameplay is daarmee niet bijzonder diepgaand, en bereikt nooit dezelfde mate van souplesse als bijvoorbeeld Bayonetta of de epiek van God of War. Ook als je steevast weigert combo’s te gebruiken en enkel ontwijkt en zaagt, kom je ver. Desondanks spoort het spel je aan het vechtsysteem ten volste te benutten, doordat je op die manier sneller upgrades en nieuwe combo’s vrij kunt spelen. Bovendien biedt Lollipop Chainsaw leaderboards per level, waardoor het loont zo effectief mogelijk te spelen. Doe je dat goed, dan zal een speciale meter zich snel vullen. Deze meter maakt je tijdelijk bijzonder sterk en het voelt heerlijk om door zombies heen te hakken alsof je met een zeis het gras maait.

Ook zombies houden van basketbal
Juist op het moment dat je toch uitgekeken raakt op het betere hak- en zaagwerk, komt de game met wat nodige variatie. Wat dacht je van zombiebasketbal, waarbij de hoofden van de ondoden als ballen fungeren? Of een tamelijk bijzondere variant van honkbal? In vrijwel elk van de zes levels weet het spel je even rust te geven van het afslachten en laat je genieten van een andere bloederige activiteit. Samen met het feit dat elk van de zes werelden een andere omgeving heeft, zul je je niet gauw vervelen.

Muzikale bazen
Het hoogtepunt van elk van die levels vormt steevast de eindbaas, een ondode überzombie. Iedere baas heeft een duidelijke relatie met een bepaalde muziekstroming en laat zich daar duidelijk door beïnvloeden. De eerste eindbaas is bijvoorbeeld een punk-rocker genaamd Zed, ingesproken door zanger Jimmy Urine. Zeds voornaamste aanval is letterlijk zijn harde woorden, die als blokken tekst naar je toeschieten. En dan zeggen ze dat schelden geen pijn doet… De geschifte figuren weten keer op keer in volhardheid te verbazen en geven een nieuwe invulling aan de term ‘ondood’; ze zijn inderdaad niet dood te krijgen. De bazen vormen dus heerlijke gevechten waarin het niet zozeer de uitdaging is om achterhalen hóé het gedrocht sterft, maar wannéér. Het zal je verbazen.

De zojuist aangehaalde Jimmy Urine, bekend van de electro-punk band Mindless Self Indulgence, is tevens verantwoordelijk voor de muziek bij de eindbazen en maakt er steeds een memorabele gebeurtenis van. Muziek speelt sowieso een belangrijke rol binnen Lollipop Chainsaw, variërend van het nummer ‘Lollipop’ in de in-game winkel, tot het bekende ‘Cherri Bomb’. De muziek weet telkens de juiste toon te zetten en voegt toe aan de overtuigende over-de-top sfeer die de hele game kenmerkt.

De muziekkeuze is typerend voor de rest van het spel, dat vaak teruggrijpt op ouderwetse clichés uit films en games. Het menu waarin je levels selecteert is bijvoorbeeld een klassieke overview a la Mario en de laadschermen zijn voorzien van comicbook-achtige tekeningen. Wel moet gezegd worden dat die laadtijden af en toe wat aan de lange kant zijn. Tevens hebben de texturen soms tijd nodig om in te laden en worden bepaalde kreten wel erg vaak herhaald. Dergelijke kleinigheden leiden echter nauwelijks af van de hilariteit die zich Lollipop Chainsaw noemt.

Suda 51 flikt het weer
Middels een flinke dosis humor, tieten en geweld weet Lollipop Chainsaw zich te verheffen boven de standaard hack ’n slash-games. Van het hakwerk zelf kan niet hetzelfde gezegd worden, maar doordat het spel de nodige variatie biedt zul je toch de gehele acht uur durende rit genieten. Daarna kun je je wagen aan het beklimmen van de leaderboards of het behalen van een ander einde. Wie had ooit gedacht dat lollies en kettingzagen een goede combinatie waren?