LocoRoco Remastered Review - Een en al vrolijkheid

Herinneren jullie de PlayStation Portable nog? De voorloper van de Vita heeft best wel een aantal pareltjes in zijn gamebibliotheek staan en LocoRoco is daar zeker een van. In onze LocoRoco Remastered review lees je of de game na ruim een decennia nog steeds van kwalitatief hoog niveau is.

LocoRoco zijn schattige ronde blobjes die niet veel doen naast luieren en zingen. Als de Moja troepen aanvallen weten de LocoRoco niet hoe ze zich moeten verdedigen en dus mag jij een handje helpen. Daarvoor speel je niet als de blobjes, maar als de planeet die door hen bewoond wordt. Door de complete wereld te kantelen laat je de LocoRoco door de levels rollen en probeer je de Moja te verdringen van de planeet.

De gameplay draait dan ook helemaal om het platformen door vijf verschillende werelden. Je hebt maar een aantal knoppen nodig om de LocoRoco naar het einde van een level te brengen, terwijl je onderweg bessen opeet om extra LocoRoco te krijgen tot een maximum van twintig. Met de schouderknoppen kantel je de wereld en als je ze beide tegelijk indrukt stuiteren de blobjes de lucht in. Door op rondje te drukken valt de LocoRoco uit elkaar in meerdere blobjes en door deze knop ingedrukt te houden kruipen ze weer bij elkaar.

Deze drie knoppen zijn alles wat je nodig hebt, zelfs de pookjes hoef je niet te gebruiken. Mocht je helemaal minimalistisch willen gaan dan kun je LocoRoco ook spelen door de controller te kantelen (met trophies de enige toevoeging ten opzichte van de PSP-versie), al verlies je hierbij wel de nodige finesse om alles te behalen. Dit is sowieso wel een puntje, want heel nauwkeurig is de besturing niet. Als je op jacht gaat naar verzamelitems kan het nog wel eens frustrerend worden om met de besturing rekening te houden.

Door de levels heen vind je steeds een twintigtal bessen waarom je steeds groter wordt. Deze bessen liggen soms goed verborgen, waarbij je ook moet denken om tegen iedere muur aan te rollen omdat hier wel eens een geheime ruimte achter kan liggen. In deze verborgen gebieden loop je ook soms MuiMui tegen het lijf, vrienden van de LocoRoco, en ook deze dien je te verzamelen om dichterbij de 100% voltooiing te komen. Ten slotte vliegen er nog honderden Muntertjes rond.

Met de verzamelde Muntertjes kun je minigames spelen in het hoofdmenu. LocoRoco doet het wel goed met content die ervoor zorgt dat je de game meermaals opstart. Door de vijf werelden heen rollen kost je maar een uur of vier, maar als je alle geheimen wilt ontdekken, alle verzamelitems binnen wilt slepen en alle minigames wilt voltooien kun je die tijd makkelijk keer twee of drie doen. Al is het natuurlijk gewoon jammer dat LocoRoco 2 niet ook op het schijfje staat voor een dubbele hoeveelheid content.

Door de korte levels was LocoRoco een ideale game om op een handheld te spelen, maar de remaster brengt de platformer nou naar de PlayStation 4. Het is maar de vraag of mensen ervoor gaan zitten om een game als LocoRoco te spelen op de bank. Uit ervaring blijkt dat de game het beste speelt in korte sessies en dus niet in één lange zit waarin je door alle werelden speelt. Daarnaast is LocoRoco ook ideaal vermaak voor kleinere kinderen die pas beginnen met gamen.

Deze doelgroep zal zich waarschijnlijk ook het meest aangesproken voelen tot de graphics en muziek, al valt het niet te ontkennen dat zelfs een bejaarde zuurpruim vrolijk zal worden van LocoRoco. We zeiden eerder al dat de LocoRoco ervan houden om te zingen en dat doen ze de hele game door dan ook. In een verzonnen taal gaan ze helemaal los op ontzettend catchy deuntjes die je weken later nog steeds in je hoofd hebt. Mooi gedaan is hoe de muziek verder aanzwelt naarmate je meer LocoRoco verzamelt en je ook echt meerdere stemmen terughoort in de muziek.

Er zijn zes verschillende kleuren LocoRoco die ook alle zes een ander liedje zingen. Deze vrolijke muziek is maar het begin van de charme van LocoRoco. De game weet ook een lach tevoorschijn te toveren door de kleurrijke en schattige graphics. De PSP-game is nu in 4K te spelen op de PS4 Pro en full HD op de normale PS4 waardoor de game er mooier uitziet dan ooit.

Je merkt haast niet dat LocoRoco eigenlijk al elf jaar oud is. Alleen de tussenfilmpjes zijn niet meer op de standaard van vandaag. Daarnaast zijn er wat spelfouten ingeslopen in de Nederlandse versie van de remaster wat een beetje slordig overkomt. Dit neemt natuurlijk niet weg dat de game gewoon prima speelt en je met een vrolijk gevoel achter zal laten.

De beste manier om LocoRoco te omschrijven is dan ook het woord 'vrolijkheid'. Je kunt deze game niet spelen met een frons op je gezicht. Soms zul je misschien gefrustreerd raken over de besturing, maar als je de LocoRoco daarna weer hoort zingen deins je weer tevreden mee op de muziek. Na elf jaar is LocoRoco nog steeds een genot om te spelen, al blijft het jammer dat het pakket niet completer is met het vervolg erbij of andere toevoegingen aan de game.