Little Nightmares 2 Review - Nieuw voer voor horrorliefhebbers

Een eng bos, een verlaten ziekenhuis en de giechelende stemmen van kleine kinderen. Allemaal elementen die je zo kippenvel kunnen geven, maar je aan de buis gekluisterd houden in een horrorfilm. Tarsier Studios maakt in Little Nightmares 2 een gezonde mix van deze elementen, gecombineerd met puzzels en platformactie. Het griezelen in Little Nightmares 2 gaat er als een verse smoothie in, maar weet soms ook te frustreren.

Bandai Namco bewees met Little Nightmares al dat horror, puzzelen en platformen goed samen gaan. Na het avontuur van Six in The Maw komt Tarsier Studios nu met de langverwachte opvolger Little Nightmares 2. Dit keer pronkt niet het geel gemutste meisje Six in de hoofdrol, maar krijgen we Mono, een jongetje met een zak op zijn hoofd, onder de knoppen. Nadat je een gekke droom hebt over een lange verknipte gang, word je wakker in een eng bos.

Als je je met het kleine jochie een weg baant door het bos, geeft Little Nightmares 2 je meteen het bekende ongemakkelijke Tim Burton-achtige gevoel van spanning uit het eerste deel, al is er van echte horror niet meteen sprake. De game bouwt dit lekker rustig op in het eerste level om je daarna flink wat spanning te bezorgen. De pret barst iets later in de game namelijk pas echt los als je Six in de jagershut redt. Hierbij alarmeer je namelijk De Jager die met een hagelgeweer de jacht op jullie beiden opent.

Terwijl je rent, klimt, puzzelt en sluipt, geeft Tarsier Studios in dit level de basics van de game bloot. Je zult net als in het eerste deel de hele tijd op je hoede moeten zijn, want nergens is het veilig. Over je doel wordt met geen woord gerept. Het enige wat je weet is dat je vooruit moet blijven gaan gedurende de zes uur die de game je ongeveer bezig houdt en onderweg bent naar The Signal Tower, die ervoor zorgt dat er vreemde dingen in de wereld gebeuren. Daarbij weet je dat je ervoor moet zorgen dat jij en Six veilig blijven.

Onderweg worden de omgevingen steeds enger en enger als je The Pale City doorkruist in de vier overige (van de in totaal vijf) hoofdstukken die de game je biedt. Dat klinkt dat korter dan het vorige deel dat zeven hoofdstukken kende, maar elk hoofdstuk is wat langer dan die uit Little Nightmares, waardoor de game ongeveer net zo lang is. Niet gek voor de 34,99 euro die de game je kost.

The Pale City is een gruwelijke plek die je alleen al door zijn grafische stijl en de wederom fenomenale soundtrack al kippenvel geeft. De donkere gebouwen ademen een gruwelijke sfeer die versterkt wordt door de rommel en het donkere kleurenpalet. Elk geluid in de game is daarbij uitgekiend door Tarsier Studios en ondersteunt de sfeer van game op ieder verknipt vlak. Maar de game gaat een stapje verder dan alleen enge omgevingen.

Waar je in The Maw soms al te maken kreeg met enge plekken, doet Tarsier Studios er hier nog een schepje bovenop. Het is duidelijk dat het team in de studio zich de Tim Burton-achtige stijl meester aan het maken is en horrorfilms kijkt, want er wordt driftig met licht en duisternis gespeeld. Daarnaast werkt de game met zieke thema’s die rechtstreeks uit een horrorfilm kunnen komen. Meer dan eens zul je een enge film zoals The Shining en Children of the Corn in gedachten hebben als je de gevarieerde levels in Little Nightmares 2, waaronder een school en een verlaten ziekenhuis, doorloopt.

Onderweg kom je ook weer een heleboel gedrochten tegen, die een enigszins nieuw element verzorgen in de game. Little Nightmares liet je niet actief met vijanden vechten, maar je moest ze meer ontlopen. Zo moest je uit de bek van bloedzuigers zien te blijven en niet in de hongerige klauwen van veelvraten terecht komen. In deel 2 krijg je het soms letterlijk aan de stok (of bijl) met tegenstanders die je naar de keel vliegen. Zo moet je het in een school tegen een stel porseleinen etterbakken opnemen en ze letterlijk hun schedel inslaan.

Hierin komt wel een puntje van kritiek voorbij. De objecten waarmee je slaat maken je namelijk ontzettend langzaam. Nu is het logisch dat een klein kind niet met een bijl zwaait alsof het niets is, maar meer dan eens zul je hierbij het loodje leggen omdat er iemand een hap uit je gezicht neemt. Je timing is dan ook cruciaal tijdens deze intense momenten die de game biedt. Daarnaast kent Little Nightmares 2 meer momenten die je vaker dan eens moet proberen, omdat je net even wat over het hoofd ziet of simpelweg de diepte van de game niet goed inschat.

Het gros van de tijd ben je nog steeds bezig met puzzelen in de game, waarbij je onder andere met dozen sleept, luiken opent, hendels overhaalt en katrollen bedient. De puzzels zijn vaak niet lastig en bieden op zichzelf geen echte uitdaging. Alleen doordat je dit met een constant gevoel van spanning doet, gaat het geen moment vervelen en blijft de game interessant. Die uitdaging komt voorbij tijdens de stukken waarbij je moet vluchten of juist moet sluipen in Little Nightmares 2. Deze stukken zijn lekker intens en straffen je bij de minste of geringste misstap. Trial and error dus in zijn volle glorie. Het tofste element van de game is hierbij de samenwerking die je met Six hebt. Zij heeft dan niet de hoofdrol in de game, maar luistert dit keer naar je aanwijzingen.

Samenwerken met deze dame is een groot onderdeel van de game, maar jammer genoeg blijft dit voor het grootste deel beperkt tot wat kleinere handelingen, een voetje geven en letterlijk een handreiking als dat nodig is. Verder is Six een belangrijk deel van het verhaal, en ze zou een mooie insteek kunnen zijn van een coop-modus met twee spelers. Jammer genoeg is dat niet mogelijk in Little Nightmares 2, maar moet je alles alleen doen. De keuze om dit juist niet te doen is ergens wel begrijpelijk, gezien je meer dan eens alleen een stuk van een level moet spelen, terwijl je Six ergens op je laat wachten. Dit zou voor een tweede speler betekenen dat hij of zij de helft van de game niks te doen heeft.

Little Nightmares 2 biedt je niet alleen het doel om The Pale City te ontvluchten en Six te redden. De game brengt je in de vorm van collectibles wat extra uitdaging. Dit keer zijn er geen Nomes om op t sporen en te knuffelen, maar heb je een tweetal andere doelen. Enerzijds daagt de game je uit om hoedjes te verzamelen, waarmee je Mono van een nieuw hoofddeksel zoals een Peaky Blinders muts, een blikje of een cowboy-hoed kunt voorzien en anderzijds moet je op zoek naar een aantal glitches in de game.

Dit zijn overblijfselen van kinderen in The Pale City en het bos die door de televisies opgeslokt zijn en zo het slachtoffer van The Thin Man zijn geworden. Overal en nergens zijn deze dingen te vinden, waardoor je in elk van de vijf levels je ogen goed de kost moet geven. Sommigen zijn zelfs pas te vinden nadat je een puzzel hebt opgelost of een knop hebt omgezet, waardoor je ook nog eens moet backtracken. Dit zorgt ervoor dat de game een beetje meer replay-value heeft. Nu is het niet zo dat je nieuwe krachten of levels vrijspeelt, maar het zorgt er wel voor dat je tijdens het spelen van de levels je ogen de kost geeft.

Voor mensen die niet zoveel om het ontdekken geven in de game, zit het avontuur er redelijk snel op. Dit was in Little Nightmares ook al zo, maar die game kreeg nog een hele berg extra content waardoor je later nog even terug kon keren naar de verknipte wereld van The Maw. Of deel 2 ook zoveel content krijgt , is nog niet bekend. Voor mensen met de TV Edition van ongeveer 50 euro, is er wel alvast één contentpakket The Nomes Attic onderweg, waarin de kleine Nomes weer volop aandacht krijgen.

Tarsier Studios heeft met Little Nightmares 2 een geslaagde opvolger neer weten te zetten die een aantal dingen minstens net zo goed als het eerste deel doet en daar soms bovenuit weet te stijgen. De game houdt je op het puntje van je stoel aan de buis gekluisterd vanaf het eerste moment en laat je een paar keer flink rillen met de bekende elementen. Daarbij introduceert de game wat nieuwe onderdelen en laat je flink rillen. De samenwerking met Six is hier de voornaamste en met kop en schouders de tofste van.

Toch ontbreekt het de game aan wat puntjes op de i. Zo zijn er wel twee karakters, maar geen co-op mogelijkheden in de game en kent de game wat frustrerende momenten die onderdeel zijn van de trial-and-error opzet en je dus meerdere malen genadeloos dood laten gaan bij een klein foutje. De game is verder wat kort voor je gevoel en laat je aan het einde snakkend naar meer achter. Voor 35 euro is deze game elke minuut van je tijd waard!