Life on the Limit Review

Wat hebben missies naar de maan, gevechten van piloten in de lucht en Formule 1 met elkaar gemeen? Snelheid in super gevaarlijke situaties waarbij het kop of munt is: blijven leven of doodgaan. De documentaire Life of the Limit gaat in op de gevaren van de autosport Formule 1.

Als je het huidige Formule 1 volgt, kun je je bijna niet voorstellen wat voor gevaren de sport vroeger met zich meebracht, in een tijd waarin er geen aandacht was voor veiligheidsregels. De documentaire start met een crash van Martin Brundle in 1966. Vanaf dat jaartal neemt de documentaire de kijker mee langs diverse tijdperiodes tot aan 1994 toen de laatste coureur overleed.

De beelden die Life on the Limit toont zijn onvoorstelbaar. Het is ongelooflijk hoeveel (jonge!) coureurs er overleden zijn. De mannen namen enorm veel risico's. In de beginjaren van de sport waren er nog geen veiligheidsvoorzieningen op de wegen. Ook veilige kleding was er niet. Dus een autocoureur had een soort mutsje op zijn hoofd: eerder een gek petje dan de bescherming die een helm van tegenwoordig biedt.

Als je mensen vraagt wat de beste autocoureur is zal lang niet iedereen Michael Schumacher noemen, maar eerder een naam van vroeger. Want een man die op volle snelheid reed, met het risico te crashen en te sterven is veel heldhaftiger dan een autocoureur van nu. Nu kun je crashen, maar is de kans op een (dodelijk!) ongeluk veel kleiner.

Toch heeft het jaren gekost om zo ver te komen. Dat toont Life on the Limit. Jarenlang was het vooral een kwestie van technisch aan auto's sleutelen, zonder ook maar iets aan de veiligheid te doen. De kijker ziet dat binnen een kleine tijdsperiode de snelheid van de auto's zeer snel toenam.

Waren het vroeger bobsleeachtige voertuigen, werden dat op een zeker moment echte snelle jongens mét vleugels. De vleugels werden op de auto's gezet om meer snelheid in de bochten te halen. Weliswaar konden de auto's op de rechte stukken iets langzamer, maar vol gas door de bochten rammen, werd pas echt spectaculair.

Natuurlijk had dit gevolgen. Want er werd wel gereden op dezelfde banen als eerder, parkoersen waar nooit wat aan veranderd was. Routes die eigenlijk waren afgestemd voor de oude auto's. Het gevolg: auto's crashten sneller door bochten die niet meer normaal genomen konden worden. Alles ging véél te snel.

Het was een spektakel. Voor coureurs, maar ook voor kijkers. Maar de ene na de andere coureur overleed. Ook al waren de weersomstandigheden slecht: niemand die er ook maar aan dacht om niet te rijden. Niet rijden was als een landsverrader, een steek in vele ruggen. Want niet alleen liet de coureur het publiek zitten, ook zijn sponsor en vele andere betrokken partijen.

Het verhaal van Life on the Limit wordt door Michael Fassbender in een voice over op overtuigende manier gebracht. Rustig vertelt hij de gebeurtenissen, één voor één. Als een mokerslag komen ze binnen. Zijn er écht zoveel ongelukken gebeurd? Zijn er zoveel mensen in de autosport verongelukt? Ja.

Eerder al verscheen vorig jaar de film Rush die de strijd toont tussen James Hunt en Niki Lauda. Waar deze film echt inzoomt op deze rivaliserende coureurs, vertelt Life on the Limit het verhaal van eigenlijk elke autocoureur van vroeger tot aan nu. Er zijn interviews met 'overlevers' uit de sport, die terugblikken op vroeger. Soms met een traan. Want hoewel het voor velen een spannende tijd was vol snelheid, toffe auto's, vriendinnen en ontstane vriendschappen, kent iedereen wel iemand die is overleden aan de sport.

De documentaire is het kijken waard. Enkel in het begin is de rode draad van het verhaal en beetje zoek, maar in de tweede helft krijgt de documentaire meer structuur. Leven op de grens, zoals de titel heet. Nooit was een coureur zijn leven zeker voordat hij het gaspedaal intrapte.

Toch kon het niet eeuwig zo doorgaan. Te veel mensen gingen dood. En mensen thuis wilden in hun huiskamer niet de ene na de andere held zien sterven. Er móest wat veranderen. Langzamerhand werd er wel wat gesleuteld aan de sport, maar de echte ommekeer kwam toen Niki Lauda ten tonele kwam.

Hij nam in 1976 een ongekende beslissing in de sport. Als racer voor Ferrari presteerde hij het bij slecht weer zijn auto tijdens de rit aan de kant van de weg te zetten. Als een medewerker bij de NS die staakt. Daar waar hij kampioen kon worden, dacht hij: "Bekijk het allemaal maar."

De een noemt hem een laffe hond, de andere een held. Feit is dat deze Lauda ervoor zorgde dat Formule 1 klaar was om te veranderen. Er kwamen veranderen in parkoersen, de medische voorzieningen werden beter enzovoorts. Alles werd op touw gezet om de sport veiliger te maken.

De laatste coureur die overleed was Senna in 1994. Wat een held is die man. De kans tegenwoordig om te crashen is nog net zo groot als vroeger. Maar doodgaan is er niet meer bij. Even afkloppen. Want natuurlijk is Formule 1 racen nog altijd levensgevaarlijk. Daarvoor hoef je alleen maar Life on the Limit te kijken om te beseffen wat er allemaal mis kan gaan.