Na negen jaar is Max terug als hoofdpersonage van een
Life is Strange game. Wij stapten weer in haar schoenen en hebben Double Exposure helemaal doorgespeeld. Hier is wat we ervan vonden.
Hoe is het leven deze keer raar?
Sinds Arcadia Bay heeft Max veel rondgereisd. Ze bleef nergens lang, want het trauma van diverse gebeurtenissen achtervolgde haar. Als ze een uitnodiging krijgt van Yasmin Fayyad, president van de prestigieuze Caledon University, om inhuis fotograaf en docent aan een universiteit te worden, accepteert ze dit aanbod.
Daar wordt Max al gauw vrienden met Yasmins dochter, Safiya Llewellyn-Fayyad (Safi), waarin ze een hoop van Chloe terug ziet. Op Caledon voelt Max zich voor het eerst in jaren ergens thuis en begint ze langzaam gelukkig te worden.
Tot Safi plots vermoord wordt. De oude wond wordt zonder genade opengereten, en ondanks dat ze haar lesje heeft geleerd probeert ze haar tijdreiskrachten weer te gebruiken om haar vriend te redden. Tot haar schrik zijn haar krachten, in de tijd dat ze onaangeraakt zijn gebleven, veranderd.
In plaats van de tijd terugdraaien scheurt Max de realiteit in twee. Eentje waarin Safi dood is, maar ook eentje waarin ze nog leeft. Hiermee is het probleem nog niet opgelost, want de moordenaar is nog steeds op Safi's leven uit. Daarom is het aan jou om uit te vogelen wie dat is door beide werelden te verkennen en zelfs puzzels op te lossen met behulp van Max' nieuwe krachten.
Hoewel de meeste
Life is Strange games slechts losjes verbonden zijn, is Double Exposure een direct vervolg. De game is prima te volgen zonder voorkennis, maar je zal het zeker meer waarderen als je in ieder geval het origineel en eventueel
Before the Storm gespeeld hebt.
Dat zijn beide topspellen die je in een uur of tien hebt uitgespeeld, dus ze zijn het ook dubbel en dwars waard. Deze review zal noodgedwongen ook een paar spoilers voor het origineel bevatten, al houden we het tot een minimum. Wees gewaarschuwd.
Het verhaal van Double Exposure
Aan het hart van de game ligt de centrale mysterie. Zo rond het einde van het tweede hoofdstuk is een grote plottwist die mogelijk al voor je gespoild is. Mocht dat nog niet zo zijn, dan gaan wij het ook niet voor je verpesten. De twist is flink schokkend en zet de boel behoorlijk op zijn kop. Wat het allemaal betekent zul je anderhalf hoofdstuk later pas te zien krijgen.
Double Exposure heeft een gemengde focus op het mysterie, karakterdrama en de gevolgen van het misbruiken van speciale krachten. Met name als je er te gemakkelijk mee omgaat. Dit is een les die Max al geleerd heeft in de originele game, maar door de omstandigheden is de verleiding soms moeilijk te weerstaan.
Bovendien is er misschien meer in het spel dan tijdreizen en meerdere dimensies. De game slaagt erin te boeien met het verhaal en mysterie. Wij wilden steeds meer weten. Al werden we op een gegeven moment wel aan het twijfelen gezet. Richting het einde zie je het verschil verschillende kanten op gaan, en afhankelijk van de conclusie kon alles best nog verpest worden. Gelukkig kozen de makers voor een interessantere richting dan je misschien begint te vrezen.
Tot het einde is het eigenlijk niet zeker welke kans Double Exposure in zal slaan. Het mysterie heb je tegen die tijd al wel opgelost, maar je weet nog niet hoe de verschillende lijntjes afgeknoopt worden.
Tot ons genoegen weet Deck Nine de boel goed bij elkaar te verzamelen, terwijl het ook hint naar een aankomend vervolg: Max Caulfield will return. Dat sluit aan bij de afsluiter van de game, want er wordt zeker gehint naar toekomstige gebeurtenissen.
Life is Familiar
Ben jij een long-term fan? Dan is er goed nieuws voor jou. Hannah Telle, de originele stemactrice voor Max Caulfield, keert weer terug om leven te geven aan de heldin in Double Exposure. Ook zijn er een hoop verwijzingen naar het origineel. Zo volgt Max Victoria Chase op sociale media en heeft ze nog steeds contact met Chloe's moeder Joyce. Afhankelijk van wat keuzes aan het begin, zullen er andere elementen van het verleden met enige regelmaat naar boven komen.
Aan het begin van het spel stelt Safi je namelijk wat vragen over Chloe en Arcadia Bay. Door antwoord te geven breng jij jouw canon in deze game. In ons geval waren Max en Chloe een stelletje, maar heeft onze heldin haar liefde op moeten geven om de stad, en iedereen die erin leeft, te redden. Je kan ook ervoor kiezen dat de twee beste vrienden waren, en/of dat Chloe nog leeft maar Arcadia Bay is vernietigd.
Wat je ook kiest, Max en Chloe zijn niet meer samen. Als de punk nog leeft en de twee waren een item, dan zijn ze na een tijdje uit elkaar gegaan. Als dit tegen jouw hoofdcanon ingaat, dan kan het een zware pil zijn om te slikken.
Je hoopte misschien dat hun liefde onsterfelijk is na het offer dat ervoor is gemaakt. Helaas, het trauma zal ze uiteindelijk uit elkaar drijven. Max denkt nog steeds terug aan de tijd die ze samen hebben besteed en mist haar ex, maar ze weet ook dat ze niet meer samen zullen zijn.
Hier is wat woede over geweest op het internet, maar wat ons betreft past het prima bij de toon die Life is Strange altijd heeft gezet. Soms brengt trauma je dichterbij elkaar, maar het kan dingen ook juist moeilijker maken. In dit geval werd het de twee teveel. En dat is oké. Uiteindelijk komen ze beiden weer op hun voeten terecht. Het is bitterzoet.
Nog niet op zijn best
Tijdens het spelen liepen we tegen wat storende bugs aan. Het zal natuurlijk kunnen dat deze problemen met een vroege patch gefikst worden, maar voor nu kon het best irritant zijn. Er waren momenten waarin Max tijdens een cutscene ineens door een tafel heen klipt en vast komt te zitten, of wat plotse cuts ons doen vermoeden dat niet alle scènes goed inladen.
Het irritantst waren de momenten waarin stemmen ineens niet werkten. De muziek speelt zonder problemen verder, maar als je wil weten wat men aan het zeggen is, dan zal je moeten focussen op de ondertiteling. Zonde, want de voice cast doet goed werk in Double Exposure. Herladen fikste het probleem ook niet, we moesten tot onze frustratie een aardig stuk opnieuw spelen als dit gebeurde.
Deze problemen kunnen aan van alles liggen, dus mogelijk loop jij er niet eens tegenaan. Of misschien is het een breder probleem waar iedereen mee gaat worstelen. Dat weten we pas als meer mensen met de game aan de haal gaan, dus check bij wat andere reviews of ze ook last hadden van de bugs. In onze playthrough waren ze in ieder geval moeilijk te missen.
Twee realiteiten
De voornaamste mechaniek van
Life is Strange Double Exposure, naast de gebruikelijke point-and-click-achtige gameplay, zijn de twee realiteiten. Met een 'pulse' kan Max in een bepaalde radius zien wat er anders is aan de andere kant. Op deze manier kun je zelfs soms gesprekken afluisteren zonder dat de sprekers jou kunnen betrappen.
Daarnaast kun je op specifieke plekken waar de barrière tussen de werelden zwakker is een 'shift' uitvoeren om van realiteit te wisselen. Deze zwakke plekken herken je aan vonken licht die doen denken aan vuurvliegjes. Pulse zal deze plekken ook highlighten als een grote, lichtgevende bol.
Zoals je waarschijnlijk al verwacht als je hoort dat je tussen realiteiten kan wisselen, zal je dit moeten gebruiken om puzzels op te lossen. Misschien is een gesloten deur aan de andere kant nog open, of je moet objecten in realiteit A verzamelen om aan iemand te geven in realiteit B.
We hebben het vaak genoeg gezien in andere games, of zelfs in andere media, dus het is weinig verrassend in dat opzicht. Ook zijn dingen zoals het afluisteren alleen op specifieke momenten relevant. Op andere momenten zijn de personages die je ziet met pulse verdacht stil. Maar het werkt wel voor het verhaal en het centrale mysterie.
Je ziet bijvoorbeeld goed hoeveel impact iemand kan hebben op diens omgeving. Safi's dood roept uiteraard een politieonderzoek op, maar er gebeurt meer. Ze was een pilaar in de gemeenschap, dus iedereen wordt geraakt. Er is verdriet, en er zijn ook mensen die misbruik maken van het moment om zichzelf op te proppen of hun positie te verbeteren. Alles komt stil te staan. Aan de andere kant gaat het leven genadeloos verder in de realiteit waarin Safi nog leeft, want haar dood gebeurde blijkbaar op een cruciaal moment. Heeft je beste vriend misschien een kwade kant waar je niet vanaf wist toen ze nog leefde?
Double Exposure hint soms naar meer verschillen. De kunststukken die tentoongesteld worden zijn bijvoorbeeld net iets anders. Deze waren er al toen Safi nog leefde, dus de verschillen moeten ergens anders aan liggen. Helaas wordt hier verder niets mee gedaan. Max merkt niet eens op dat ze er zijn. Ze spreekt harduit op dat Safi's dood het enige verschil is. Dit zorgt voor war frictie, want als speler ga je denken dat het iets betekent. Als ze het gaan negeren, dan had het ook niet in de game gemoeten.
Dubbele emoties
Maar
Deck Nine staat ook niet bekend om hun interessante gameplay. Life is Strange games moeten het hebben van de emoties die ze in je oproepen. Ook in Double Exposure zal er met je hartje gespeeld worden. Er zijn prachtige momenten, zoals een groep vrienden die samen op het dak gaan zitten om meteorieten te bekijken of een partner die je opvrolijkt met een denkbeeldig concert.
Dan zijn er de pijnlijke momenten, zoals Chloe's moeder Joyce, die op de de dag van haar dochters overlijden contact opzoekt met Max, de enige persoon die zoveel om haar dochter gaf als zij. Of als je door Max' dagboek bladert en ziet hoe de onmisbare gelijkenissen tussen de twee tragedies haar duidelijk hard raken.
Double Exposure gaat grotendeels erg eerlijk om met emotie en de gevolgen van een verlies als deze. Jij, en zelfs sommige van de mensen om je heen, komen stil te staan. Maar tijd gaat gewoon verder. De politie doet onderzoek en dwingt je antwoord te geven op pijnlijke vragen terwijl jij je verlies nog probeert te verwerken.
Ondertussen zijn er dingen die nog steeds moeten gebeuren. Het is heftig, en als jij wel eens iemand hebt verloren zal het misschien ook wat opluchting bieden in het feit dat er anderen zijn die begrijpen hoe het is. Heb je dit tot nog toe kunnen vermijden, dan helpt het je juist wat empathie voor anderen op te bouwen. Vooral Mozes, Safi's andere vriend, is erg sterk geschreven.
Max zelf is hier een beetje afwisselend in. Op momenten dat het relevant is, is het duidelijk dat ze zichzelf dwingt vriendelijk en begripvol te blijven. Maar als speler hoor je regelmatig haar gedachten. Die zijn veelal vrolijk en grappend. Dat is de Max die we kennen en van houden, dus het is enerzijds fijn dat dit zo is.
Aan de andere kant komt het een beetje over alsof Safi's dood haar, op specifieke momenten na, eigenlijk weinig uitmaakt. Dit staat in contrast met cutscenes en momenten waarin ze interactie heeft met anderen.
Dan is ze duidelijk in een staat van rouw, of verwarring over haar dode maar ook nog levende vriend. Het is niet alsof Max geen grappen maakt in gesprekken, maar haar mentale staat wordt wel aanzienlijk beter gereflecteerd.
Zieke muziek
Zoals het gaat bij Life is Strange games is de muziek weer helemaal top. Als je houdt van indiebands, dan ga je zeker de nummers in Double Exposure waarderen. Je zou haast denken dat ze een keer een audiofiel als hoofdrolspeler gebruiken, maar op de
Wavelengths DLC van True Colors na is dat nog niet het geval geweest.
Ze zijn misschien niet nieuw, maar de 'reflect' momenten blinken hier nog altijd in uit. Dat zijn momenten waarop je even op een bankje gaat zitten en je gedachten ordent. Terwijl je zit zijn, cycle je door een aantal stills of semistills terwijl een van de uitstekende nummers gaat spelen.
Ze zijn volledig te negeren en vaak zelfs gemakkelijk te missen, wat ze een soort collectible maakt. Dat wil je alleen niet doen, want de muziek is het absoluut waard. Ook is het een goed en welverdiend rustmomentje voor Max, die zelden de kans krijgt dingen te laten bezinken.
Dat maakt Double Exposure een uitstekende plek om wat nieuwe artiesten te ontdekken, of om artiesten die je misschien al kent weer even te waarderen. Het past ook bij de algemene setting van Life is Strange, en Double Exposure in het bijzonder, omdat het zich plaatsvindt op een kunstacademie. De muziek brengt je daarom helemaal het wereldje in.
Life is Strange Double Exposure - Conclusie
Zeker als je al een fan bent van Life is Strange, is Double Exposure het spelen waard. Het zal weer emoties in je op doen wellen en je gevoelens gaan alle kanten op. Max is nog steeds de Max waar we van houden, al is dit niet altijd een pluspunt. En wat bugs strooiden soms wat roet in ons speelplezier. Maar al met al hebben we ons voor deze tien uur prima vermaakt.
Speel Life is Strange Double Exposure vanaf nu op
PlayStation 5,
Xbox Series X/S,
Nintendo Switch of
pc. Voor deze review speelden wij op de PS5.
7,0