Life Goes On: Done to Death Review - Doodgaan om verder te komen

Doodgaan in een game is iets wat we altijd proberen te voorkomen. Alleen in deze game moet je die gedachte loslaten. Het is namelijk de bedoeling om de pijp uit te gaan, anders kom je nergens. Lees er alles over in de Life Goes On: Done to Death Review!

In Life Goes On: Done to Death moet een leger ridders in opdracht van de koning de tocht naar een heilige graal maken: The Cup of Life. Een beker die het eeuwige leven zou schenken aan de koning. Hij moet de beker koste wat het kost hebben en hij zal er dan ook honderden van zijn ridders voor op moeten offeren.

De weg naar de mythische beker kost je 10 euro en kent ruim 65 tussenstops in de vorm van levels, waarin je ergens begint en al puzzelend naar het einddoel moet komen. Het voelt een beetje aan als Lemmings, maar dan morbide. Je kunt alleen lopen, springen en klimmen. Er wordt dus niet gegraven of met paraplus gezeuld. En... je zult dood moeten gaan om door te kunnen.

De puzzels in de levels zijn namelijk niet te overkomen zonder te sterven. Stukken met spiezen zijn net te groot om eroverheen te springen, deuren gaan pas open als een elektrocutie plaatsvindt, cirkelzagen zijn net niet te omzeilen en zo nog veel meer. Je zult creatief moeten zijn om door ieder level heen te komen.

Gelukkig heeft de koning een onuitputtelijk leger waarvan je steeds één ridder kunt oproepen, nadat er eentje onhandig dood is gegaan om de weg voor de volgende wat makkelijker te maken. Sterven is dus essentieel om door een level heen te komen. Maar let wel, er mogen niet te veel ridders sterven voor een goed resultaat.

Hoewel er geen maximum aan dode ridders gesteld is, kent de game wel een richtlijn voor medailles. Hierbij speelt het aantal lijken een rol, maar ook de tijd. In het begin is het nog makkelijk en hoef je echt niet na te denken om een level te halen, maar al heel snel gaat het niveau omhoog.

Ieder level bevat ook de uitdaging om het pluizige wezen Jeff te voeren met één van je ridders en die zit soms op een wel heel onmogelijke plek. Maar de grootste uitdaging zit in de puzzels zelf. Je krijgt steeds een introductie van een dodelijk element zoals vriesstralen en vlammenwerpers in wat makkelijke levels, maar al snel combineert dit met andere elementen in tergend moeilijke puzzels.

Je moet dan bijvoorbeeld een lijk op een lopende band leggen, snel respawnen, een knop indrukken, een ridder spietsen op een muur vol pinnen en die vervolgens snel beklimmen om verder te kunnen. En het zal je verbazen hoe vaak je dan nét te laat komt. Het spel wordt hectischer en hectischer en zorgt er echt voor dat je hersenen zo nu en dan gaan kraken.

Precies daar ligt de kracht van Life Goes On: Done to Death. Het herhalen van hetzelfde in talloze nieuwe combinaties. Elementen die je eerst eenvoudig leert kennen, maar uiteindelijk bijna niet de baas kunt in combinatie met de andere elementen. Het is alleen jammer dat de moeilijkheidsgraad hierdoor enorm schommelt.

De ene keer race je dus door drie levels heen in vijf minuten, terwijl je de andere keer bijna 50 lijken hebt liggen, een half uur op de teller hebt staan en nog niet weet hoe je die verdomde beker moet pakken. En als je dan deze moeilijke levels gehaald hebt is er per gebied nog een ‘baas’ level. Nee, geen eindbaas, maar een level voor echte puzzelbazen. Deze levels zijn helemaal niet te doen voor de leek, maar gelukkig niet verplicht.

Gelukkig mag je de honderden gruwelijke zelfmoordacties in Life Goes On: Done to Death wel tegen een hele leuke setting doen. Je komt onder andere in een mijn, doorkruist een besneeuwde bergtop en werkt je door een kasteel heen. Alle levels hebben eigen vallen die met de vallen van de vorige levels gecombineerd worden.

En hoeveel je eigenlijk ook aan bruut het moorden bent, de setting is bijzonder luchtig en zelfs humoristisch. Dit komt vooral doordat je iedere keer weer de meest domme accessoires vrijspeelt van gekke hoedjes tot vissen als wapen. Dit kan best lachwekkend zijn, al doet het verder niet veel in de game.

Een ander lachwekkend element is de laatste kreet van je ridders. Meestal is dit in een game redelijk serieus, maar niets daarvan in Done to Death. De meest belachelijke schreeuwtjes komen eruit als je ze spiest, af fikt of elektrocuteert. Het wordt bijna leuk om constant ridders te vermoorden!

Helaas biedt Life Goes On: Done to Death niet de juiste setting en sfeer om echt memorabel te zijn en weet de game dat ook niet te creëren met afwisselende gameplay. Ondanks dat je steeds in andere omgevingen bent, blijft datgeen wat je doet hetzelfde en trekken de elementen op de voorgrond de aandacht helemaal weg van de achtergrond.

Life Goes On: Done to Death biedt genoeg levels om je hersenen op te kraken, maar de uitdaging hierin schommelt nogal. Het concept is leuk en is erg grappig uitgewerkt. Alleen weet de game nergens echt uit te blinken.

Echt memorabel is de game dan ook niet. Desalniettemin is Life Goes On absoluut een game om eens tussendoor te proberen. Al is het maar omdat je voor 10 euro van je tegoed oneindig veel ridders de vernieling in kan helpen.