Leave No Trace Review (DVD) - Intrigerend maatschappelijk drama

Mensen met PTSS hebben het vaak moeilijk om met de maatschappij om te gaan. In deze Leave No Trace review gaat regisseuse Debra Granik hier op in en vertelt subtiel een aangrijpend verhaal over een vader en dochter. Dit sociale drama weet niet alleen te boeien, maar creëert ook nieuwe inzichten over mensen die geïsoleerd leven.

Oorlogsveteraan Will (Ben Foster - Lone Survivor) is door de oorlog dusdanig getekend dat hij niet meer in de Amerikaanse maatschappij kan functioneren. Daarom voedt hij zijn dertienjarige dochter Tom (Thomasin McKenzie - The Hobbit: Battle of the Five Armies) op in een natuurpark bij Portland, Oregon. Zonder haar moeder, want die is jaren geleden overleden. Het bos is hun thuis, waarin de varens, bomen en het andere groen beschutting geven. Hier overleven vader en dochter met minimale middelen, maar belangrijker nog: ze overleven zonder te veel regels en geheel zonder maatschappelijke opleggingen.

Het leven van Will en Tom in het bos is ogenschijnlijk vredig, zo zonder regels en opleggingen. Ze hebben een dagelijkse routine die bestaat uit het verzamelen van eten en brandhout, waarbij ze als een geoliede machine op elkaar ingespeeld zijn. Los hiervan hoeven ze niets te doen, behalve opletten voor dreigingen. Het bos, waarin Tom en Will wonen is namelijk wel mooi, maar zit vol gevaren. Regelmatig moeten vader en dochter zich verstoppen voor drugsverslaafden en daklozen die ook tussen al het groen leven en om nog maar te zwijgen over over de dieren in het bos. De groene kleding die Will en Tom dragen helpt ze verstopt te blijven voor deze kwaadwillende mensen en niet op te vallen voor de dieren, maar toch worden ze op een dag ontdekt.

Niet door de daklozen of de dieren, maar door de autoriteiten die in de bossen zoeken naar mensen die daar illegaal wonen. Vader en dochter worden onder dwang uit de bossen gehaald en moeten terug naar de samenleving met alle regels, normen en waarden en verplichtingen van dien. Zo moet Will aan het werk om geld te verdienen en moet Tom proberen te integreren met haar leeftijdsgenoten. Voor de een blijkt dit makkelijker dan de ander, iets dat snel zal blijken in deze meeslepende film.

In het begin klampen zowel Will als Tom vast aan hun oude bestaan. Ze dragen nog steeds groene kleding en de inrichting van hun woning is niet toevallig overwegend groen geschilderd. Dit zorgt voor een contrast waarbij de familie afsteekt tegen de bonte kleuren van alles en iedereen om hun heen. Dit is niet het enige contrast dat regisseuse Debra Granik in Leave No Trace laat zien. De manier waarop Will en Tom naar de wereld om zich heen kijken wordt ook steeds groter.

Ze gaan namelijk allebei anders om met hun nieuwe leven. Voor Will is het stedelijke bestaan niet alleen veel te druk, want hij kan de manieren van de verschillende nieuwe mensen om hem heen niet verdragen. Hij krijgt nachtmerries over de oorlog, een subtiele hint op zijn posttraumatische-stressstoornis. Will is duidelijk vervreemd van de maatschappij. Tom gaat aan de andere kant steeds beter om met haar nieuwe leven. School, vriendjes, lekker eten dat niet verzameld hoeft te worden, ze kan er wel aan wennen. Het zorgt voor een kloof tussen Will en zijn dochter, waarbij Tom uiteindelijk zelfs aan haar vaders keuze om in de wildernis te wonen twijfelt.

Dit sluimert even in de film, maar mondt later uit in een conflict tussen vader en dochter. Granik heeft slim gekozen om dit niet met schreeuwen en conflictdialogen in beeld te brengen, maar je als kijker telkens op een rustige, subtiele manier dilemma’s te tonen. Hierdoor weet Leave No Trace je gedurende ruim 100 minuten telkens te boeien, zonder dat er voor beide kanten een vooroordeel afgegeven wordt.

De manier waarop Granik het verhaal van Will en Tom vertelt is subtiel, maar komt hard binnen. Er wordt alleen het hoognodige gezegd zoals dat de tent lekt of dat er gevaar nadert. Het doet denken aan het eerdere werk van de regisseuse, Winters Bone, wat de definitieve doorbraak voor Jennifer Lawrence betekende. Deze, voor vier Oscars genomineerde film uit 2010, portretteerde al een kleine groep mensen zoals dat in Leave No Trace ook het geval is. Naast het feit dat Granik een op een goede manier dit soort verhalen weet te vertellen, heeft ze ook een neus voor de juiste mensen voor haar rollen.

Beide hoofdrolspelers weten hun karakters namelijk nagenoeg perfect neer weten te zetten. Zowel Foster als McKenzie weten te overtuigen, maar in beide gevallen zijn de puntjes op de ‘i’ niet altijd vlekkeloos neergezet. Leave No Trace leunt niet op dialoog, maar meer op acties vanuit de acteurs en daarin mis je soms iets. Niets storends, maar kleine dingen zoals blikken die tijdens een gesprek niet helemaal kloppen of de handelingen die Foster uitvoert, terwijl hij het er niet mee eens is.

Als je tussen de extra’s op de disc gaat kijken zie je meer van dit soort momenten voorbij komen in de Deleted Scenes. Van deze scènes is het niet altijd duidelijk waarom sommige scenes geschrapt zijn uit het eindproduct, want soms voegt het wat meer uitleg toe aan het verhaal. Toch is het eindproduct een intrigerende film die je van begin tot eind geboeid hout.

Verdere extra’s zoals de Behind the Scenes Vignettes en de Location Scout Photo Gallery tonen je meer van de prachtige omgeving van Portland die een grote rol in de film speelt.

Granik weet met Leave No Trace een bijzondere film neer te zetten over mensen die niet kunnen aarden in de hedendaagse samenleving. Gelijktijdig vertelt ze ook over mensen met PTSS op een subtiele manier die alleen het hoognodige meldt en laat de rest aan je gedachten over. De rollen van Foster en McKenzie worden overtuigend neergezet, maar missen soms wat elementen.

Dit zijn slechts kleine puntjes die weinig impact hebben op het geweldig vertolkte verhaal. Het sociale drama dat Leave No Trace heeft is er een dat zeker gezien moet worden. Na afloop van deze film zul je merken dat je niet alleen meegesleept bent door het sterke verhaal, maar ook nieuwe inzichten hebt over mensen die niet mee kunnen in de maatschappij.