Le Grand Bain Review – Synchroonzwemmen met een midlifecrisis

Je bent rond de vijftig, leeft een middelmatig leven en zit al twee jaar depressief op de bank. Er moet iets veranderen in je leven, maar wat? Voor Bertrand is het antwoord een synchroonzwemteam bestaande uit mannen. Het levert een hartverwarmende film op, maar wel met enkele gebreken. Lees het in onze Le Grand Bain review.

De Franse film van regisseur Gilles Lellouche draait om een team van oudere mannen die voor hun plezier aan synchroonzwemmen doen. Met ballet-achtige bewegingen en diverse zwemslagen proberen zij artistiek in het water over te komen. Al ziet dat er in het begin nog niet uit als Bertrand (Mathieu Almaric) een poging waagt bij het team.

Dat team bestaat uit diverse oudere mannen met allemaal zo hun problemen. Zo is er de opvliegerige directeur Laurent (Guillaume Canet) die half in een scheiding ligt, de mislukte muzikant Simon (Jean-Hugues Anglade) en de falende zwembadverkoper Marcus (Benoît Poelvoorde). Het levert een unieke bende die op samen lief en leed deelt, maar vooral leed.

Want die mannen maken veel mee, maar het is jammer dat niet elke persoon in de groep evenveel aandacht krijgt. Zo is er de donkere immigrant Avanish, die de hele film gebrekkig Frans spreekt en geen moment krijgt om de aandacht naar zich toe te trekken. Het contrast tussen de vele lijkwitte mannenlichamen en dat Avanish zou een pakkend verhaal kunnen opleveren over broederschap ondanks ras, maar Lellouche besteedt er geen aandacht aan.

Waar wel aandacht aan wordt besteed zijn de vele zwempogingen van de heren. Onder leiding van oud-synchroonzwemster Delphine (Virginie Efira) probeert de groep een sierlijke opdracht uit te voeren al snel gloort een gouden toekomst door een magnifieke droom. Wat als het team nu mee gaat doen aan het WK synchroonzwemmen in Noorwegen?

De heren krijgen weer iets om voor te leven en gaan, met de nodige humoristische tegenslagen, vol aan de slag. Op dat moment lijkt Le Grand Bain veel op Cool Runnings, de film uit 1993 die het verhaal vertelt over een Jamaicaans bobsleemteam dat meedoet aan de Olympische Spelen. Net zoals bij die film is Le Grand Bain het verhaal voor de underdog, de schlemielen die eigenlijk niet zouden winnen.

En in principe doet Le Grand Bain dat ook. De film volgt het avontuur van de heren, maar voegt er ook meer achtergrond aan de personages toe. Zo is Delphine een ex-alcoholiste die worstelt met de demonen van haar verleden, evenals Laurent die constant in de clinch ligt met zijn vrouw over zijn dementerende moeder.

Het is heftig materiaal en zou goed passen bij een dramafilm, maar Lellouche presenteert Le Grand Bain als een volwaardige komedie. Alleen zal je bijna niet lachen bij de vele situaties die je ziet, want er worden bijna geen grappen gemaakt en ook visueel komt er niets voorbij waardoor je ineens een lachbui zou krijgen.

Ondanks dat heeft de film het hart wel op de goede plaats zitten. Langzaam begin je iets te voelen voor de personages en hun stribbelingen in het leven en dat zij na verloop van tijd toch meer als broeders beginnen op te trekken. Zoals wij al meldden is niet voor alle personages het geval en het is dan ook jammer dat niet elke acteur weet te schitteren. Mathieu Almaric speelde een fantastische Bond-schurk in Quantum of Solace, maar weet in Le Grand Bain dat niveau niet te halen.

De laatste twintig minuten gaan over de reis naar Noorwegen en het WK en hoewel dit fantastisch is om te zien, met vooral het synchroonzwemspektakel van de heren als hoogtepunt, ontbreekt het focus. Het is namelijk erg raar en ook ongeloofwaardig om acht mannen met buikjes te zien worstelen met de meest simpele trucs, waarna zij tien minuten later een compleet waterballet laten zien.

Op dat moment hadden enkele extra’s, zoals de oefeningen die de heren moesten doen en hoe het spektakel op het wereldkampioenschap in elkaar is gezet uitleg kunnen geven, maar helaas is dat ook niet het geval.

Daardoor is Le Grand Bain een oké film die eigenlijk meer had kunnen zijn. Een volwaardige komedie is het absoluut niet en regisseur Lellouche had zich misschien beter kunnen richten op de personages en er een dramafilm van kunnen maken. Ondanks dat heeft de film wel goede punten, zoals het hartverwarmende verhaal en het zwemspektakel op het einde. In het Engels heet de film Sink or Swim, maar eigenlijk doet de film dat beide niet. Hij valt eigenlijk precies tussen wal en schip.