Kung Fury Review - Geniale bullshit

Kung Fury is een film die je in het rijtje geniale onzin mag zetten. Je kent het wel. Van die films die nergens over gaan, de meest bizarre dingen bevatten, maar die je toch afkijkt met plezier. Sterker nog, je ligt er helemaal dubbel om! Lees in de Kung Fury review waarom deze film zo geniaal is

In het rijtje van Kung Pow, Kung Fu Hustle en dat soort films, mag je voortaan Kung Fury toevoegen. Deze films gaan helemaal over de top, nemen zichzelf absoluut niet serieus, maar zijn zo achterlijk dat ze geniaal zijn. Kung Fury is een korte film van ongeveer 30 minuten die middels een Kickstarter project tot stand is gekomen. David Sandberg regisseerde dit bizarre avontuur en speelde zelf meteen de hoofdrol.

De film is bedoeld als een eerbetoon aan de jaren ’80 B-films en bekende elementen uit die tijd en dat is er vanaf te zien. Alles ziet eruit als de films in dit tijdperk en je hebt zelfs het gevoel alsof je een oude videoband aan het afspelen bent, compleet met ruis en andere fouten die de videobanden destijds hadden.

De sfeer is hierdoor, evenals door de 8-bit graphics, een Lamborghini, een heuse 80’s soundtrack (David Hasselhoff) en slechte green screen scenes, compleet. En natuurlijk speelt de film zelf zich ook in dit tijdperk af. Tenminste, een stukje van de film dan. Sandberg zit namelijk met zijn collega agent achter een kung fu master aan die een doodlopend steegje in rent.

Daar vermoordt de kung fu master de partner van Sandberg en tegelijkertijd wordt Sandberg door de bliksem getroffen én door een cobra gebeten. En zo ontstaat ‘The Chosen One’ ofwel Kung Fury. Al snel verschijnt dan Hitler die natuurlijk snode plannen heeft in zijn rol als de Kung Fuhrer.

En daar is maar één oplossing voor: Kung Fury moet terug in de tijd om Hitler te stoppen. Het begin van een totaal onzinnig, maar hilarische film, is nog nooit zo duidelijk geweest. Je weet gelijk waar je aan toe bent en dat is een half uur vol briljante onzin. Hierin komt een vechtlustige arcadekast, Colecovision, een hacker en zelfs een laser raptor voorbij..

En dat laatste slaat natuurlijk helemaal nergens op. Alhoewel het natuurlijk wel een prima referentie is naar Dino Riders, een tekenfilm uit de jaren 80. En zo lijkt heel veel nergens op te slaan voor veel mensen, maar als je je jeugdjaren hebt gehad in de jaren ’80 zie je veel leuke, bekende dingen voorbij komen. Allemaal stukjes eerbetoon en dat is simpelweg briljant.

Het acteerwerk in Kung Fury gaat nergens over. Het is extreem slap neergezet, zoals in de meeste B-films uit die tijd. Bij een film die zich serieus neemt zou je deze daarom alleen al compleet afbranden, maar in dit geval past het perfect. Het is dan ook precies zoals Sandberg het neer wilde zetten: Overdreven op alle vlakken, maar wel één geheel.

Kung Fury is dus een half uur bullshit, vol bizarre dingen die middels een green screen opgezet zijn en met de meest achterlijke actiemomenten van Sandberg. Hij maakt onmogelijke bewegingen, wordt terug in de tijd gehackt en gebruikt daarbij, hoe kan het ook anders, de allerslechtste one liners die er bestaan.

Nadat hij twee nazi’s de kop in slaat met een Duitse Tank roept hij bijvoorbeeld “Tank you”. Bij iedere andere film zou je broek afzakken, omdat het zo slecht is, maar nu lig je dubbel op de bank. Ook de vele acties die nergens over gaan of bizarre wendingen die voorbij komen zorgen voor minstens één glimlach per minuut.

Sandberg skateboard bijvoorbeeld op een Nazi skateboard en slaat honderd man in elkaar a la Streets of Rage. De gekste dingen zitten in deze film en anders hadden ze prima toegevoegd kunnen worden. Voordat je het weet is de film dan ook al afgelopen.

Het enige wat echt jammer aan Kung Fury is, is dat de film niet langer is. De 30 minuten die de film duurt vliegen echt voorbij en dan blijf je eigenlijk achter met het gevoel meer te willen zien van deze ultieme Kung Fu agent. De gevechten zijn over de top, het verhaal is zo slap als een vaatdoek, de effecten en het verhaal zijn bizar, maar alles past precies bij elkaar.

Een eerbetoon aan de jaren '80. En dat is precies wat David Sandberg neer wilde zetten. Het logische gevolg is dat je eerst een half uur dubbel ligt, en daarna heel snel deze korte film nog een keer kijkt! De film is slecht op een goede manier en je moet deze dan ook minstens één keer gezien hebben!