Fossil Fighters Frontier Review - Gefossiliseerde drol

XGN ging aan de slag met de nieuwste dino-RPG op de Nintendo 3DS: Fossil Fighters Frontier. Weet deze game onze prehistorische dromen waar te maken? Lees het in de Fossil Fighters Frontier review!

Kinderen en dinosaurussen, die combinatie is een goudmijn voor speelgoedfabrikanten en game-ontwikkelaars. Er zijn in de loop der jaren dan ook genoeg succesvolle dino-games voorbijgekomen, van Turok tot Dino Crisis. Een goede dino-RPG lijkt alleen iets moeilijker voor ontwikkelaars. Weet Fossil Fighters Frontier hier verandering in te brengen?

In Fossil Fighters Frontier bestuur je een warden, een persoon die dinoparken over de hele wereld moet beschermen. Je zou het een soort prehistorische boswachter kunnen noemen. Je beschermt deze gebieden tegen gemene schurken en lafhartige dieven, al klinkt dit spannender dan het is.

Dat komt omdat Fossil Fighters Frontier één van de saaiste games op de 3DS is. De game probeert een soort Pokémon-kloon met dino’s te zijn, maar faalt daarin op miserabele wijze.

Je verzamelt namelijk (á la Pokémon) allerlei dino’s, genaamd Vivosaurs, door fossielen uit de grond te beitelen. Elke Vivosaur bestaat uit vier onderdelen: hoofd, lichaam, armen en benen. Alle populaire dino’s, zoals de velociraptor, T-rex en pterodactylus komen voorbij, allemaal met gave designs en kleuren.

Het uitbeitelen van fossielen lijkt in eerste instantie een leuke minigame. Je voelt je bijna een echte archeoloog als je gesteente wegslaat en –boort. Maar na de zoveelste keer komt deze minigame werkelijk je neus uit en sla je nieuwe fossielen liever over. De game introduceert later in de game ook helemaal geen nieuwe uitdagingen om het opgraven spannender te maken, wat een gemiste kans is.

Je wilt natuurlijk de dino’s elkaar de hersenen zien inslaan en in die behoefte voorziet Fossil Fighters Frontier enigszins. Dinogevechten zien er gaaf uit dankzij de goede graphics en geluidseffecten, maar daar houdt het plezier op. De game probeert hetzelfde steen-papier-schaarsysteem van Pokémon te lenen, maar vergeet daarbij alle strategie uit die games.

Gevechten komen neer op hersenloos knoppen rammen totdat je gewonnen hebt. Schermutselingen hebben zelfs een autofunctie, zodat je zelf geen vinger hoeft te bewegen! Uiteindelijk voelen deze conflicten meer aan als een verplichting dan een actie-hoogtepunt.

Het zoeken naar fossielen en vechten gebeurt allemaal in de Fossil Parks, een soort Jurassic Park zonder Jeff Goldblum. Deze parken zijn overal ter wereld te vinden, in continenten als Azië, Amerika en Europa. De verschillende locaties in de game zijn lovenswaardig, maar Fossil Fighters Frontier vergeet een belangrijk element.

Eén van de beste elementen van Pokémon, waarvan Fossil Fighters Frontier zo graag leentjebuur speelt, is namelijk het gevoel dat je op een groots avontuur bent, iets wat in deze game ontbreekt. Gebieden voelen aan als geïsoleerde plekken zonder enige connectie met een grotere wereld. Zonde, want de Fossil Parks zien er niet eens verkeerd uit.

Als warden word je in de flinterdunne verhaallijn geholpen door allerlei clichématige personages. Alle standaard RPG-archetypes worden schaamteloos herkauwd: het schattige meisje met twee paardenstaarten, de norse rivaal met een lok voor zijn oog en de stuntelende idioot met overgewicht zijn allemaal aanwezig. Voeg daar ook nog eens een aantal ronduit stereotypische personages aan toe en je snapt wel dat het verhaal ons niet lang kon blijven interesseren.

Het duurde ook niet lang voor we ons realiseerden dat, naast de gerecyclede personages, ook de missiestructuur al snel oud wordt. Ga naar een gemarkeerde plek op de kaart, vecht met wat boosdoeners en ga weer weg. Je wordt als het ware van het kastje naar de muur gestuurd en de formule verveelt al heel snel. Enige motivatie voor het uitvoeren van sidequests is dan ook niet aanwezig.

Het was ook ontzettend frustrerend toen de game ineens besloot de moeilijkheidsgraad middenin de game op te schroeven naar standje Dark Souls. Het resultaat: weer een uurtje grinden. En met de saaie gevechten in de game is dat niet iets wat je met plezier doet.

Door al deze problemen wordt het handjevol goede ideeën van de game ondergesneeuwd. En dat is jammer, want Fossil Fighters Frontier had de potentie om een stuk beter te zijn. We hopen dan ook echt dat ontwikkelaar Spike Chunsoft van zijn fouten leert.

Maar zoals het er nu voor staat, is Fossil Fighters Frontier één van de saaiste RPG’s op de Nintendo 3DS. De game is een middelmatige Pokémon-kloon die juist de beste elementen uit die games niet overneemt. Het verhaal is niet boeiend, de gameplay is slaapverwekkend en de sprongen in moeilijkheidsgraad maken de game frustrerend. Je bent beter af met de nieuwste Pokémon of een andere, betere RPG.