Knock-Knock Review

Klop klop. Wie is daar? Vreemd. Vreemd wie? Vreemd mannetje. De game Knock-Knock is net op de PC verschenen en hij is nog vreemder dan menig Knock-Knock-grap.

Het nieuwe gameproject van ontwikkelaar Ice-Pick Lodge, afkomstig uit Moskou, is heftig. De studio is bekend van de game Pathologic, een psychologische horrorgame waarmee het diverse prijzen won en vooral de aandacht van de game-industrie trok. Een game over pathologie moet wel gemaakt zijn door een stel vreemde vogels en als je Knock-Knock opstart, zie je de onderstaande Engelse tekst. Zeker weten vreemde vogels dus.

Knock-Knock is op alle gebieden vreemd. Zo begon de game met een anoniem mailtje van iemand die vond dat er een ‘onconventionele’ game door Ice-Pick gemaakt moest worden. Aan het mailtje waren teksten, audio-opnamen en videos toegevoegd, die de studio hebben weten te verleiden, want inmiddels is Knock-Knock een feit.

Start de game op en je krijgt een figuurtje te zien dat zich nog het beste laat vergelijken met Gaara uit de manga/anime Naruto. Hij heeft piekerig, roodbruin haar, zwarte kringen rond zijn ogen en hij kijkt niet al te vrolijk. Die twee laatste zijn logisch, want deze man heeft een abnormaal nachtritme.

De tijd tikt langzaam door
Dit ventje is een zogenaamde Lodger en wordt voortdurend wakker in een huisje diep in het bos. Het is geen knus pandje, maar een gebouw waar laboratoriumproeven werden uitgevoerd. Overigens wordt dit alles niet uitgelegd als je begint. Je kijkt als gamer gewoon naar dat mannetje dat in een vreemd taaltje tegen je brabbelt. Als je met hem rondloopt en hem laat doen wat hij kan doen, namelijk de tijd beïnvloeden als je op de spatiebalk drukt, dan begint het balletje langzaam te rollen. Heel langzaam.

Je komt steeds op andere plekjes, ziet dat er dingen zoals meubels verdwijnen, dan weer terugkomen en dat er ook verschillende griezelige entiteiten rondspoken. Dit is geen grappige game, dit is een game om doodserieus te nemen. Het is muisstil, want het enige wat je doet is in een schaduw-achtige wereld rondlopen met een wildvreemde, en je hebt werkelijk geen idee waarom je doet wat je doet en waar deze gekke situatie naartoe gaat.

Door de stilte, het gebrek aan uitleg en de ietwat spooky omgeving krijg je al snel het gevoel dat je in een horrorfilm zit. Dat dit echt een horrorspel is, wordt bevestigd door het geklop dat af en toe te horen is. Je hoort dat er op een deur wordt gebonkt, maar zelfs daarvan weet je niet wat je ermee moet. Welke deur was het? Moet ik opendoen? Kan dat wel? Hoe kom ik daar? Je bent heel erg in jezelf en daardoor schrik je bijna telkens als er geklopt wordt. Iets wat ook gebeurt als er weer ineens een geest verschijnt.

Het blijft vaag
Stukje bij beetje puzzel je steeds meer duidelijkheid bij elkaar, maar het blijft een hele vage game. Het schijnt de bedoeling te zijn dat je de nacht haalt zonder gek te worden, maar het is vooral lastig om de game te blijven spelen zonder dat je weet wat je te wachten staat. Je kent vast die doorstuurmailtjes van vroeger wel waarbij je ergens naar moest staren en er na een tijdje ineens een schreeuw klonk en dat meisje uit The Exorcist in beeld kwam. Je schrikt je haast dood! Helaas is de schrik niet groot in dit spel, maar de spanning is zeker aanwezig. Zoals Ice-Pick Lodge zelf op haar website schrijft: “Volg de regels van de game! Natuurlijk moet je eerst begrijpen welk spel er met jou wordt gespeeld”. Dit is geen spel om bij achterover te hangen, want het is bedoeld als horrorgame waar een zekere spanning inzit.

Tenminste, als je doorspeelt. Of je dat doet, hangt erg van je eigen psyche af. Ben je ontzettend nieuwsgierig, geduldig en houd je van suspense, dan is dit helemaal iets voor jou. Tenminste, je moet dan wel erg lage verwachtingen hebben van het spel. Houd jij van een game met actie, wil je graag duidelijkheid of ga jij voor realisme, dan moet je vooral ver bij Knock-Knock vandaan blijven.

Knock-Knock mag dan een heel charmant animatiestijltje hebben, het is simpelweg niet heel aantrekkelijk om te spelen. Soms loop je minutenlang in een bos naar voren en naar achteren zonder dat je snapt waar je naar zoekt. Of je moet afgaan op het geluid, of het hamster-achtige gebrabbel van je hoofdpersonage. Het is allemaal een groot vraagteken: wat je moet doen, waarom je dat moet doen, hoe je dat moet doen. Vragen die bij veel gamers vaak al vroeg worden beantwoord met: “Het boeit me niet, waarom zou ik dit allemaal doen als ik niet weet wat ik ervoor terugkrijg?”

Je krijgt af en toe als je wat doet een achievement, maar ja, je weet niet wanneer of waarom je die krijgt. Je kunt ook weinig invloed uitoefenen op de game. Het enige wat je steeds doet is een riedeltje herhalen van lopen, lichtknoppen uit en aan doen, kamertjes ingaan en luisteren naar geklop. Als je iets langer doorspeelt, dan ontdek je op den duur wel wat je soms fout doet en hoe je met de geesten moet omgaan, maar het duurt simpelweg steeds te lang tot er iets helderder wordt.

Ontdekkingstocht wordt herhalingsoefening
Knock-Knock ziet er in eerste instantie erg leuk uit en als je eventjes speelt, zal je interesse absoluut gewekt worden om op ontdekkingstocht te gaan. Die ontdekkingstocht blijkt echter al snel een simpele herhaling van situaties, zonder dat er echt een verhaal bij komt kijken. Het is interessant dat de game een soort psychologisch spel tracht te spelen, maar hij biedt geen uitdaging waardoor hij ons niet in zijn greep weet te krijgen.