Kingdom Come Deliverance Review - Ten onder aan eigen ambitie

Kingdom: Come Deliverance drijft ons tot waanzin. In potentie is dit een van de mooiste rollenspellen aller tijden, maar in de huidige vorm weet dit ambitieuze Kickstarter-project niet boven de middelmaat uit te stijgen. Waarom, dat lees je in deze Kingdom Come Deliverance review.

De ontwikkeling van Kingdom Come: Deliverance kwam maar moeizaam van de grond. Al in 2009 speelden de makers van Warhorse Studios met het idee om een realistische simulator gebaseerd op de late middeleeuwen te maken. Jaren duurde het voordat er via crowdfunding genoeg geld was ingezameld om aan het ambitieuze project te beginnen.

De enorme omvang van het project werd onderschat: Kingdom Come Deliverance was oorspronkelijk bedoeld voor een lancering in 2016, maar dat werd lang niet gehaald. Sindsdien is het spel een paar keer uitgesteld. Nu, bijna tien jaar later, ziet de middeleeuwse simulator alsnog het levenslicht. De verwachtingen zijn hooggespannen: volgens critici kan dit de beste RPG sinds Skyrim en The Witcher worden.

In de eerste paar uur van het avontuur lijkt het absoluut die kant op te gaan. Werkelijk briljant is de intro. Een kennismaking met een interessante tijdsperiode die we niet snel zullen vergeten. Onwijs knap van de ontwikkelaar dat zij met zo weinig medewerkers er in is geslaagd om Bohemen – het tegenwoordige Tsjechië - zo tot leven te wekken.

Alles in de wereld voelt en oogt levensecht: de christelijke dorpjes, de imposante kastelen, de straatarme boeren en steenrijke adelen, de ongerepte natuur vol uitgestrekte valleien, boerderijtjes, Hollandse molens, steengroeven, houthakkerskampen, kabbelende beekjes. Het is allemaal even prachtig, en ook nog eens op de werkelijkheid gebaseerd. Alle locaties en kastelen zijn nagemaakt op basis van oude tekeningen.

Kingdom Come Deliverance is in alles een ode aan de middeleeuwen en omvat één van de meest sfeervolle en geloofwaardige werelden die we ooit in een videogame hebben gezien, met een dito faux-middeleeuwse soundtrack. Tijdens je reis gebeurt er ook ontzettend veel. Geen speler zal hier exact dezelfde ervaring krijgen.

Dat komt met name doordat de wereld op jouw acties reageert. Al het contact valt of staat met je reputatie. Steel je veel in een bepaald dorp, dan kijken ze je daar met de nek aan. Loop je ergens als een bebloede wildeman rond, dan kan je zomaar van een moord beschuldigd worden. Verstop je iets te veel spullen in je zak, dan kan een kasteelwachter besluiten je te fouilleren.

Zelfs tijdens het fast travelen kun je in unieke situaties verzeild raken. Zo werd onze reis een keer afgebroken, omdat wij op drie doden stuitten. Gruwelijk verminkt. Een verkoper die toevallig voorbijliep keek ons aan en rende naar het dichtstbijzijnde kasteel om ons te beschuldigen. En waarom? We zaten vol bloedvlekken, vergeten af te wassen.

Zo biedt Kingdom Come Delivarence een aaneenschakeling van unieke situaties die als gevolg van je eigen stommiteiten kunnen ontstaan. De manier waarop jij jezelf presenteert is daarbij ook van invloed. Wanneer jij je kleedt als een nobele landheer, kun je in gesprekken veel meer bereiken dan als je er als een arme boer uitziet. Draag je zware armor en vlijmscherpe zwaarden, dan gaat het intimideren van criminelen (of onschuldige boeren, wat jou zint) je veel makkelijker af.

De game biedt zo ongelofelijk veel diepgang, dat het in eerste instantie overweldigend aanvoelt. Je moet immers ook rekening houden met je gezondheid. Je moet tijdig eten, drinken en slapen, om honger, uitdroging of oververmoeidheid te voorkomen. Per ongeluk een rotte appel op? Dan moet je zo snel mogelijk naar bed voor je sterft aan vergiftiging.

Deze facetten maken van Kingdom Come Deliverance meer dan een RPG. Het is een levensechte simulator waarin jij, als de jonge smidszoon Henry, alles moet doen om te overleven. Hoe je dat doet, is geheel aan jou. Word je een gewetenloze dief en doe je er alles aan om je doel te bereiken, of houd je je vast aan de normen en waarden van het geloof en leef je - zoals je ouders - een christelijk bestaan?

Welk pad je ook kiest, het doel van hoofdpersoon Henry is simpel: wraak nemen op de mannen die zijn ouders op brute wijze hebben afgeslacht. Dat gaat niet zonder slag of stoot: Henry raakt verzeild in de Boheemse burgeroorlog. Deze breekt uit wanneer Sigismund, de koning van Hongarije, besluit koning Wenceslas te ontvoeren en zijn koninkrijk over te nemen.

Zo heeft Kingdom Come Deliverance alles in zich om gamers tientallen uren te vermaken met een prachtige wereld, indrukwekkende simulatie en een waarheidsgetrouw, intrigerend verhaal. Maar helaas. Ons vurig enthousiasme maakt na een uur of vijf plaats voor frustratie, ongeloof en boven alles grote teleurstelling. Want achter al het moois dat Kingdom Come Deliverance biedt, schuilt een vreselijke techniek en dito presentatie die voor een groot deel de spelervaring om zeep helpen.

Laten we beginnen met de gesprekken, waarbij we regelmatig van de ene verbazing in de ander vallen. Soms gaat alles zo ongelofelijk mis dat het voelt alsof we in een aflevering van Monty Python zijn beland. Personages vliegen door de lucht, veranderen opeens van stemacteur en lopen soms tijdens een gesprek zo maar weg.

Dat alles zou makkelijk te vergeven zijn, als ook het stemwerk niet zo wisselvallig zou zijn. Sommige acteurs weten echt niet waar ze mee bezig zijn en met welk accent ze moeten spreken. Een adel die als een redneck praat, het klinkt belachelijk, maar het komt voor. Ook de houterige animaties en de matige lipsynchronisatie halen je meteen uit die middeleeuwse ervaring waar je net zo lekker in zat.

Dat laatste gebeurt dikwijls door de gigantische hoeveelheid aan bugs en glitches die je onderweg tegenkomt. Kingdom Come Deliverance is, ondanks een gigantische dag één patch, een foutenfestival van jewelste. Soldaten die vleugels krijgen, burgers die moordlustig worden, dieren die voor NPC's gaan lopen waardoor een queeste kapot gaat: het is allemaal eerder regel dan uitzondering.

Zodoende lijkt het erop dat Kingdom Come Deliverance ten onder gaat aan de eigen ambitie. De wereld mag dan wel prachtig zijn, toch wordt het zicht regelmatig verstoord door pop-in en een instabiele framerate, zelfs op een high-end PC. Als klap op de vuurpijl worden personages en objecten vaak veel te laat ingeladen. Kijk dus niet raar op als die ene deftige adel plotseling in adamskostuum aan je voorbijloopt.

Weliswaar geen fout, maar wel net zo storend is het save-systeem. Spelers die verwachten dat het spel automatisch opslaat, komen bedrogen uit. Dat moet je helemaal zelf doen: met drankjes die je zelf moet brouwen of moet zien te vinden. Geen drankje bij je? Dan heb je pech. Je moet dan doorgaan tot je er een vindt of tot je een verhaalmissie uitspeelt. Onlogisch en oneerlijk, omdat je door enkele cruciale bugs soms het loodje legt, terwijl je er zelf niets aan kan doen.

Dat laatste komt vaak voor tijdens het vechten. Op het eerste gezicht lijkt er met de combat weinig mis. De For Honor-achtige aanpak zorgt voor spannende en intrigerende gevechten. Maar in de loop van het avontuur wordt pijnlijk duidelijk dat dit systeem uitsluitend bedoeld is voor één op één gevechten.

Wanneer je omringd wordt door meerdere vijanden – hetgeen later in de game vaker voorkomt – ontaarden de gevechten in een complete chaos. Het voelt en oogt als een rommeltje: de soldaten hakken er maar op los en reageren totaal niet wat er om hen heen gebeurt. Dat is één op één wel anders: dan zijn de gevechten intens en heb je veel meer tijd en ruimte om tactische aanvals- en verdedigingstechnieken toe te passen.

Vechten is weliswaar niet verplicht, maar het helpt je wel om te groeien als personage. Dat geldt eigenlijk voor alles. Door handelingen als jagen en paardrijden uit te voeren, word je er geleidelijk beter in. Daarmee speel je ook nieuwe vaardigheden vrij. Zo is er een perk waarmee je in een drukke mensenmassa ongezien in iemands portemonnee kunt gluren. Handig als je in een druk kasteel een adel van zijn juweel wil beroven!

Al deze vaardigheden en perks zijn, net als je inventaris en de plattegrond, terug te vinden in de interface. Deze oogt bijzonder fraai, met prachtige symbolen, lettertypes en landkaarten. Keerzijde van de medaille is dat achter al dat moois een grote puinhoop schuilt. Vanwege de overdaad aan knoppen is het een hel om door alle tabbladen en menuutjes te navigeren.

Kingdom Come: Deliverance maakt de hooggespannen verwachtingen niet waar. De game had alles in zich om uit te groeien tot een van de beste RPG’s aller tijden, maar gaat hopeloos ten onder aan diens eigen ambitie. Dat doet ons verdriet, want er zijn in de afgelopen jaren maar weinig games uitgekomen waar met zoveel liefde en passie aan gewerkt is. Maar soms is dat niet genoeg. Dat is voor dit kleine team een bittere pil.