Killzone: Shadow Fall Review

Terwijl de hele wereld nog baalt van het uitstellen van DriveClub en Watch Dogs, twee aanvankelijke launchtitels voor de PlayStation 4, is er één studio die binnenskamers de champagnefles opent: Guerrilla Games. Opeens is het Killzone: Shadow Fall waar alle pijlen tijdens de lancering van Sony’s vierde gameconsole op zijn gericht. Doordat platformer Knack een draak van een game is en de rest van de spellen eigenlijk enkel geüpgrade versies zijn, hebben de Nederlandse ontwerpers met deze next-gen Killzone de enige nieuwe titel met een extreem hoge productiewaarde in handen. Hulde voor onze landgenoten.

De Killzone franchise is er eentje die al meer dan tien jaar meedraait. Het origineel wist op de tweede PlayStation geen potten te breken, maar het vervolg bezorgde Guerrilla in één klap wereldfaam. Ook het derde deel, dat twee jaar later kwam, en ijskoude sneeuwomgevingen introduceerde, bouwde verder aan de reputatie van de Nederlandse ontwikkelaar. Met Killzone: Liberation op de PlayStation Portable nam de Hollandse studio tijdelijk afscheid van het eerstepersoonsconcept en dat ging verrassend goed. Eerder dit jaar kwam Killzone: Mercenary op de markt, waarin we in de huid van een sluipmoordenaar kropen die maar één doel voor ogen had: rijk worden.

Ook dankzij Mercenary keken andere studio’s met een schuin oog naar Guerrilla. Het was immers de eerste first-person shooter die wonderwel werkte op de PlayStation Vita, die een dergelijke titel na een storm aan kritieken en een salvo aan beschimpingen, wel kon gebruiken. Nu is daar, na vijf delen, het eerste deel op de PlayStation 4: Killzone: Shadow Fall. Bedoeld om de kracht van de nieuwe console te tonen, en natuurlijk om de doorknede fans van het eerste uur weer te vermaken met de intense shootouts, het duistere sfeertje en de futuristische setting. Shadow Fall biedt weer zeker alles van dat, maar durft ook van het gebaande pad te wijken.

Om maar meteen even antwoord te geven op de vraag: is het verschil tussen next-gen en de huidige generatie straks echt zo groot? Shadow Fall geeft het antwoord: ja. Geen enkele andere shooter, op welke console dan ook, komt visueel in de buurt van wat de Nederlanders hier neerzetten. Overweldigende en kleurrijke uitzichten over de planeet Vekta zijn er in overvloed en staan in schril contrast met het bruine kleurenpalet van de vorige delen. Het komt meermaals voor dat je na een intense shootout even op adempauze moet komen en geniet van de ontelbare grafische details met die weergaloze lichteffecten, die op je neerdalen. Met Shadow Fall schildert Guerrilla een fenomenaal sci-fi schilderij, dat keer op keer indruk maakt als je er ook maar een seconde naar kijkt.

Grafisch is deze Killzone dan ook het absolute paradepaardje van Sony. Levensechte gezichtsuitdrukkingen en expressies, onovertroffen architectuur en schitterende reflecties in het water zijn een paar van de vele wapenfeiten van Guerrilla. Kom je in een intense shootout terecht dan verzaakt de grafische pracht niet, want ook de schietvonken, explosies en de modellen van de Helghasts wekken indruk. Enfin, genoeg lofzang over de visuals, hoe speelt deze nieuwe Killzone in verhouding met de vorige delen? Welnu, enerzijds voelt Shadow Fall ontzettend vertrouwd aan, met zijn logge besturing en de grimmige verhaallijn. Anderzijds kiest Guerrilla voor een aantal fundamentale veranderingen als het gaat om leveldesign en het aanpakken van je missies.

Veel spelwerelden zijn nu bijvoorbeeld groot opgezet, waardoor je als speler zelf kunt bepalen welke richting je uitloopt. Dit is gelijk in één van de eerste missies, waarbij je vrij kunt rondlopen in een groot bos en zelf bepaalt hoe je precies van punt A naar punt B loopt. Dat is wennen, dachten we, maar eigenlijk past het helemaal niet in de speelstijl die Killzone de speler voorschotelt. Zo probeert Guerrilla via ‘semi free-roaming’ nieuwe speelwijzes aan de game toe te voegen, zoals stealth. Door de agressieve gameplay en je beperkte mogelijkheden als ‘assassijn’ komt dit echter geen moment goed uit de verf. Shadow Fall kent hierdoor een aantal vreemde spelsequenties die totaal niet in de lijn van de vorige delen past.

Daarnaast krijg je als soldaat een aantal nieuwe technologische snufjes, maar eigenlijk wil je daar helemaal geen gebruik van maken. Dat je een omgeving kunt scannen voor wapens en het lokaliseren van vijanden is leuk en aardig, maar doordat het de vaart uit de gameplay haalt en de uitkomst vrijwel altijd tegenvalt, voelt dit slechts aan als een gimmick. Dat geldt ook voor je Owl, die Guerrilla wilde presenteren als je grootste vertrouwenspartner in de game. Naast dat de introductie met deze vliegende drone zomaar uit de lucht kwam vallen, werden we eigenlijk geen moment enthousiast van zijn kunnen. Wij zagen dit ding als een typische launch-toevoeging, die maar even moet laten zien waartoe de nieuw console in staat is.

Je bestuurt het vliegende robotje namelijk met de aanraakbare sensoren op de DualShock 4. Door een bepaalde kant op te zwiepen met je wijsvinger geef je het ding een opdracht, variërend van aanvallen, elektrocuteren tot het oproepen van een schild en jou tot leven wekken. De swipe reageert best prima, behalve als je in het heetst van de strijd zit, want dan komen je vingers al snel in de knel.

Daarnaast vergeet je jouw Owl vaak als je omringd bent door enkele Helghasts die hun uiterste best doen om jou naar de eeuwige jachtvelden te sturen. En juist dat bewijst dat de speler helemaal geen behoefte heeft aan de Owl, maar gewoon zelf op eigen houtje herrie wil schoppen, zoals Killzone aanvankelijk ook bedoeld was.

Om van Shadow Fall een soort tactische shooter te maken, is de grootste fout die Guerrilla met dit deel kon maken. Killzone is een franchise die furore maakte dankzij de pittige confrontaties met de Helghans, niets meer en niets minder. Wat dit deel gelukkig wel goed doet, is de Helghans een menselijk gezicht te geven. Natuurlijk zijn ze nog steeds de bad guys, maar je snapt waarom ze in dit verhaal op hun tenen zijn getrapt en je snapt hun beweegredenen dan ook beter. In een notendop: het verhaal speelt zich dertig jaar na de originele Killzone trilogie af. Je kruipt in de huid van Lucas Kellan, een talentvolle soldaat uit de elite-eenheid Shadow Marshalls, die zijn vader op jonge leeftijd verliest.

Hij wordt opgevoed door het leger en dat heeft zijn visie op de wereld beïnvloed. Zoals in de vorige delen staat ook hier de oorlog tussen de Helghans en de Vektans centraal. De planeet van de eerstgenoemde bevolkingsgroep is door jaren oorlog onbewoonbaar verklaard. Daardoor leven de voormalige aartsvijanden nu naast elkaar, weliswaar gescheiden door een grote muur. Je ziet een soort gewapende vrede waarbij de spanningen soms hoog oplopen, die uiteindelijk leiden tot (weer) een grootschalige oorlog. Het verschil in leefbaarheid wordt gaandeweg steeds duidelijker: door de economische sancties van de Vektan leven de Helghans in een armoedige wereld, terwijl de Vektan in enorme luxe baden.

Niet eerder was er in een Killzone game zoveel ruimte voor verschillende interpretaties als in Shadow Fall. Verhaaltechnisch is dit dan ook absoluut het sterkste deel in de serie. Maar in een first-person shooter zijn de shootouts natuurlijk het belangrijkste en daarin weet Guerrilla niet altijd te overtuigen. Bij de véél te lange intro waarbij je geen wapen trekt, denk je zelfs even of je wel een Killzone game aan het spelen bent. Helaas kent het verhaal meer van dit soort vreemde sequenties (puzzelelementen in de ruimte?!), die vaak de vaart uit het spel halen. Zeker gezien Shadow Fall niet aan de al te lange kant is, zijn de stukken waarop de game wél overtuigt helaas van te korte duur.

Het mag een wonder heten dat dezelfde pracht en praal terug te zien is in de multiplayermodus van Shadow Fall. De Killzone-reeks staat sinds Killzone 2 bekend om intense online gevechten en om een scala aan modi en wapens. Natuurlijk schittert het paradepaardje van het online gedeelte, Warzone, ook hier weer in volle glorie. In deze willekeurige vorm van modi worden spelers in korte tijd keer op keer voor een nieuwe uitdaging gezet. Het team dat de meeste missies succesvol afrondt, pakt de overwinning. Een dynamische en snelle online modus die in combinatie met de prachtig vormgegeven omgevingen geen seconde verveelt.

Ook customization eist in deze Killzone weer een belangrijke hoofdrol op. Om je shotgun of machinegeweer uit te breiden, vragen de makers je echter nu om bepaalde opdrachten te doen. Denk daarbij aan het schieten van X aantal headshots en het X vermoorden van zoveel vijanden met wapen C. Vervolgens kun je naar hartelust je wapen maken en de strijd aan gaan met anderen in de bekende, traditionele modi. Shadow Fall manifesteert zich als een bekwaam online shooter in de meeste van die modi, mede dankzij dus die intense shootouts en het ingenieuze leveldesign. Het feit dat de singleplayer aan de korte kant is wordt hierdoor gecompenseerd.

We waren maandenlang lyrisch over de nieuwe Killzone. Natuurlijk is Shadow Fall goed en is het de beste nieuwe game verkrijgbaar op Sony’s nieuwste console, maar uiteindelijk bleken we vooraf misschien iets te enthousiast, waarvoor onze excuses. De first-person shooter ziet er dan wel fenomenaal mooi uit en kent bij vlagen uitstekende shootouts, maar helaas worden deze overschaduwd door een aantal saaie en vreemde sequenties die de vaart uit de game halen. Daarmee is Shadow Fall niet de systemseller en klassieker waar we vooraf op hoopten of stiekem zelfs van uitgingen.