Kane documentaire op Videoland Review – Vier uur lang bingen!

Kane is back. Hoe kan het ook anders als je weet dat zanger Dinand Woesthoff de streepjescode van het eerste album op één van zijn polsen heeft getatoeëerd? Kane fan ben je voor het leven wordt wel eens gezegd, nou Kane muzikant ook! In deze review lees je alles over de Kane documentaire op Videoland.

Op Videoland staat sinds maandagavond de vierdelige documentaire Kane: A Story Recorded. Vier delen zijn vernoemd naar eerdere singles van de band: Can you handle me, Rain down on me, Fearless en No Surrender. In 2014 stopte de band er ineens mee na een sabbatical en sindsdien hebben fans zichzelf vaak de vraag gesteld: Wat is er gebeurd? Hadden Dinand en gitarist Dennis – de twee oprichters van de band- ruzie? Een afscheidsconcert was er niet, pers werd niet te woord gestaan en als iemand wel eens een grapje op social media maakte, antwoordde Dinand steevast met ‘Nee.’ Er zou geen reünie komen, al speelde hij vorig jaar wel tijdens De Vrienden van Amstel Live meerdere avonden Rain Down On Me met Miss Montreal, maar dan zonder Dennis.

Dat de band voort leeft bleek wel uit een eerbetoon van drummer Bart Meeldijk en schrijfster Heleen van Royen toen er tijdens de pandemie een Kane tribute concert werd georganiseerd. Die werd weliswaar verschoven door Corrie, maar was wel stijf uitverkocht. Meeldijk heeft dat goed gezien: Kane fan ben je voor het leven en dus niet even.

De vierdelige documentaire geeft antwoord op heel wat vragen, waaronder of er ruzie is geweest en bijvoorbeeld ook waarom het nooit echt een succes is geworden in het buitenland. Rain down on me was geen bescheiden hit en fans van het eerste uur weten dat er wat successen geboekt werden in het buitenland. Maar een doorbraak kwam er niet. Dankzij de documentaire (waarin ergens overigens het nummer Binnen van Marco Borsato in een scène is gebruikt) valt alles ineens op zijn plek en blijkt als zoveel dingen in het leven: je moet soms ergens op het juiste moment zijn en een beetje geluk hebben.

Hoewel Kane een groot succes is geweest (en weer kán worden) hebben de bandleden, maar met name Dinand Woesthoff, hele zwarte pagina’s in zijn boek staan. Zijn ex-vriendin Maddie overleed (niet voor niets heet zijn zoon die hij kreeg met Guusje: Dean Maddie) en vlak na Deans geboorte overleed ook Guusje zelf. Nooit eerder sprak Dinand over haar (los van zijn nummer één hit Dreamer), maar doet dat nu in de documentaire wel. Kort, maar krachtig. En zo mag het ook zijn voor haar overlijden: may she rest in power.

De kijker krijgt een portret van een zanger en muzikant die een hele sterke overlevingsdrang had (en waarschijnlijk nog steeds heeft), weliswaar vaak ergens lichamelijk aanwezig was in plaats van mentaal, maar doorging met dat wat Kane is en groot maakte. Tot dankbaarheid van de fans.

Dankzij vele uren videomateriaal die geschoten zijn door Dinand en Dennis vroeger, krijgen mensen een prachtig inkijkje in het begin van Kane en welke ups en downs beide heren gehad hebben. De ups zien we bijvoorbeeld in een schetsversie van Rain Down On Me, waar een hele andere tekst gezongen wordt, dan uiteindelijk is uitgebracht als single (en ook met een ander nummer horen we een andere tekst). En ook zien we de eerste ontmoeting met Lucie (toen onbekend, nu een bekende auteur).

De downs zien we in bijvoorbeeld bandleden die ontslagen zijn. Al is daar ook een stukje nostalgie. Cyril Directie, de drummer van het eerste album (tevens zichtbaar op de cover) komt aan het woord, evenals andere oud-bandleden zoals Martijn Bosman, oude managers én een journalist die ooit eens een fout maakte.

Henk-Jan Smits heeft het ooit geschreven in een boek dat je iets goed doet als mensen een mening over je hebben. Een mening over Dinand was er altijd en nam naarmate het succes van Kane groter werd (hallo MTV-Awards!) steeds grotere vormen aan. Het werd een man die je simpelweg mocht of uitkotste. Dinands band met de pers ging dan ook niet altijd over rozen en een stuk in de Nieuwe Revu waarin geschreven werd dat hij over lijken ging, nadat zijn vrouw net was overleden, was zwaar onder de gordel. De journalist in kwestie trekt in de docu het boetekleed aan.

Al is Dinand zelf ook open als hij beseft dat hij vast als een tiran ergens heeft rondgelopen en in zijn zwarte pagina dagen niet altijd de leukste en de makkelijkste was. Wie de documentaire kijkt, beseft dat deze persoon simpelweg duidelijk een visie én ambitie had. Zelfs de haters zullen mogelijk meer begrip krijgen na het zien van deze serie op Videoland.

De documentaire is voor nieuwkomers of liefhebbers van rockmuziek een hele fijne documentaire om te kijken. Voor fans is het een trip down to memory lane en voor onbekenden geeft het goed weer waarom Kane één van die grootste rockbands van Nederland was met internationale allure.

Voor ondergetekende is ook iets persoonlijk duidelijk geworden en dat is dat de communicatie tussen Dinand en Dennis op het einde niet meer heel goed was. Als fan van het eerste uur volgde er eind 2011 een uitnodiging van Dinand Woesthoff met de uitnodiging om de volgende dag alleen naar de Oosterpoort te komen.

Een fan van het eerste uur, sinds Where Do I Go Now, maar nog nooit haar idool had ontmoet, omdat ze er niet als een groupie achteraan wilde lopen. Eenmaal in de Oosterpoort gebeurde het volgende:
Rox: ‘Bedankt voor deze uitnodiging.’
Dinand: ‘Ik doe dit nooit.’
Rox: ‘Waarom nu wel?’
Dinand: ‘Ik ben jou niets verschuldigd.’

Het kwam onvriendelijk over, maar nu valt alles op zijn plek. Het was niet onvriendelijk bedoeld, maar er speelde meer en Dinand wist toen al dat er een hele lange break zou aankomen.

Daarna was ondergetekende aanwezig bij de soundcheck van een band waar continu irritaties zichtbaar waren. Het liep niet en hoe voel je je dan? Alleen in De Oosterpoort met je lievelingsband, waar je niets van begrijpt. Ongemakkelijk, vereerd, maar vooral geen houding weten te geven omdat er iets niet klopte. Na de uitnodiging zei Dinand: ‘Wil je mee-eten?’

Natuurlijk. Maar hij ging met zijn eten naar zijn kleedkamer.
Ineens zei Dennis aan tafel: ‘Wie ben jij eigenlijk? Ben je in functie, of zo?’
Ik: (paar seconden stil) ‘Ehm, nee, ik ben een fan...’
Dennis: ‘Oh wat gek, die eten nooit met ons mee.’

Het is iets met spijkertje en kop. Want vlak na de tour ging het licht uit, iets wat toen die ene avond al zichtbaar was. Er werd weinig tot niet gecommuniceerd. Het verleden kan begraven worden. Alles heeft een reden. Wat telt is dat de heren weer verenigd zijn en ze gelukkig lijken!

Mensen, ga die documentaire op Videoland zien! What are you waiting for?!