Ja, ik wil is een film van de jonge regisseur Kees van Nieuwkerk. Houd je niet van clichés? Dan moet je vooral niet kijken. Maar als je wel van een lach houdt en simpel vermaak: lees dan deze Ja, ik wil review.

De film opent sterk, door de kracht van de camera. De kijker ziet een kibbelend stel waar duidelijk de spanning tussen de bedlakens niet aanwezig is. Pieter (Jeroen Spitzenberger) wil meer van zijn vriendin Roos (Elise Schaap).

Roos knikt maar braaf ja, maar bedoelt eingelijk nee. Daarna zoomt de camera uit en blijken er nog veel meer gasten aan tafel te zijn die allemaal mee hebben kunnen genieten.

Welkom bij Ja, ik wil. De regie klopt en is strak, dat zie je vanaf het begin. Het zijn simpele en misschien goedkope trucjes, maar het werkt en dat is wat telt.

De hoofdrol is dus voor Schaap. Haar karakter Roos is bij meerdere trouwerijen aanwezig, wat de rode draad vormt om alle lijntjes met elkaar te verbinden. Zelf is ze niet zo geslaagd in de liefde, tot haar grote frustratie.

Totdat ze ineens op een bruiloft van een ex een leuke man ontmoet: Jacob (Thijs Römer). Een mooie naam voor een karakter. Want is hij wel daadwerkelijk de ware Jacob voor Roos?

Dat is natuurlijk de vraag. Roos lijkt te zoeken naar een wat oudere man en ziet dus niet dat er op de werkvloer een jongere vent interesse in haar heeft. Het gaat om haar stagiair Daan, gespeeld door Martijn Lakemijer.

Voor Lakemeijer is het een verrassende rol om als soort hunk op te treden, gezien de kijker hem vooral van drama kent. Maar we geven het hem mee: dit kan die ook prima.

Een gouden kalf zal hij er zeker niet mee winnen (zoals die deed in Oorlogswinter), maar hij kan zeker nog eens zo’n rol aannemen, want je gelooft ieder woord en iedere blik. Sterker nog: zonder Lakemijer was de film waarschijnlijk een stuk minder leuk!

Want door met een romkom nog te verassen nadat Nederlandse filmmakers ze er continu uitpoepen moet je iets anders doen. Dat heeft van Nieuwkerk goed doorgehad en wellicht heeft zijn eigen leeftijdsverschil toen die nog met Carice had er ook mee te maken gehad.

Want tussen Daan en Roos scheelt het 10 jaar. Het zorgt in ieder geval voor de leuke dialogen, grapjes én spanningen.

Lakemeijer is dus verfrissend. Iets wat minder geldt voor Römer. Die acteur hebben we onderhand al genoeg gezien in dit soort rollen. En serieus: moet Manuel Broekman nu wéér uit de kast getrokken worden als ‘gespierd lekker ding’?

Kennelijk kan hij niets anders dan enkel mooi wezen en daarmee is Broekman op voorhand best al een zielig figuur. Alsjeblieft filmmakers, laat hem uit films of laat hem eens écht acteren, waarin we niet zijn onderbroek of torso zien.

Gelukkig zit hij maar kort in de film en is het enkel de vervelende kop en rol van Römer slikken. Eigenlijk zet hij zijn rol nog best goed neer, want je kan niet anders dan gaandeweg hem een kneus te vinden. En dat is de missie waarschijnlijk ook.

Nu klinkt dit als zware kritiek, maar ondanks deze deels slechte cast springen juist Lakemeijer en Schaap eruit en dankzij hen zal je de film waarderen. Ook Schaap heeft leuke momenten waarbij ondergetekende één keer moest schateren van het lachen.

En het mooie is ook dat zij een leuke karakterontwikkeling doormaakt. Natuurlijk niet een die baanbrekend is en geheel in lijn der verwachting ligt, maar het mag de pret niet baten. Het einde is leuk en Schaap is leuk!

Heb je dan ook zin in een Nederlandse romcom die je nog niet hebt gezien? Dan is Ja, ik wil een leuke. Je moet wat door de clichés heen prikken en maar vergeven dat Broekman een debiele rol heeft, maar dan houd je een verrassend leuke film over met goede chemie tussen Schaap en Lakemijer.

Deze film is beter dan Toscaanse bruiloft en bewijst dat plat vermaak niet altijd slecht hoeft te zijn.