Inside Out Review (Binnenstebuiten) - Emotioneel meesterwerk

De stemmetjes in onze hoofden tot leven gebracht. En hoe! Waarschijnlijk zal dit de beste animatiefilm van het jaar zijn, en ongetwijfeld een rnorm succes in de bioscoop. Voor deze Inside Out review bekeken we de engelstalige versie en werden we overdonderd door Pixars 15e speelfilm.

PIxar kennen de meeste mensen wel van kaskrakers zoals Finding Nemo, Up, Wall-E, The Incredibles, Cars, Toy Story en nog meer. Eigenlijk is vrijwel elke Pixar film universeel goed ontvangen. Maar recente sequels zoals Cars 2, Monsters University en het in 2012 verschenen Brave zorgden voor geluiden dat niet alles wat Pixar produceert in goud verandert.

Met Inside Out bewijst de Amerikaanse animatiestudio echter dat ze nog steeds de magic touch hebben. We maken in Inside Out kennis met Riley, een jong meisje dat naar een andere stad verhuist. Ze laat haar vrienden en ijshockeyteam achter en moet naar een nieuwe school. Dit gaat natuurlijk niet van een leien dakje (zeker niet als je net begint te puberen), met de nodige emotionele instabiliteit tot gevolg.

Het briljante van Inside Out is dat we Riley's issues ook van binnen meekrijgen. Ze wordt namelijk letterlijk bestuurd door vijf emoties, die samen of om de beurt de teugels in handen nemen. Als eerste was er Joy, ingesproken door Amy Poehler. Ze wordt bijgestaan door Sadness (Phyllis Smith), Fear (Bill Hader), Disgust (Mindy Kaling) en Anger (Lewis Black).

Naast de extreem slim bedachte dynamiek tussen de verschillende emoties, krijgen we ook te zien hoe andere delen van het brein werken. Joy en Sadness raken er namelijk verdwaald en creeren op die manier een aparte verhaallijn waarin het doel is terug te komen in het hoofdkwartier. Ondertussen doen de overige emoties hun best om Riley stabiel te houden.

De queeste van Joy en Sadness is vooral voor de kids leuk, die een kleurrijk avontuur voorgeschoteld krijgen. Voor volwassenen is het genieten om te zien hoe bijvoorbeeld wordt uitgebeeld wanneer je een liedje niet uit je hoofd kan krijgen, of wat het verschil is tussen korte- en langetermijn herinneringen.

Het originele concept wordt ondersteund door de bekende Pixar kwaliteit. Er iets niets aan te merken op de animatie, die gewoon weer top-notch is. Een pluim mag ook gaan naar de stemacteurs, die perfect gecast zijn. Amy Poehler kennen we al als hyperactief en buitengewoon positief persoon in Parks & Recreation, karaktereigenschappen die Joy ook bezit.

Ook Phyllis Smith is gemaakt voor de rol van Sadness. We kennen haar uit The Office US, waar ook Mindy Kaling (Disgust) bekend van is. De muziek, de opbouw en de emotionele momenten zijn allemaal goed uitgedacht en dragen bij aan een geweldige filmervaring.

Wellicht zijn sommige thema's zoals volwassen worden, depressie, de ouder-kind relatie en het loslaten van het vertrouwde teveel voor de jongere kijkers. De film wordt als familiefilm gepromoot, maar zal waarschijnlijk hoger gewaardeerd worden door volwassenen.

Uiteindelijk heeft Inside Out alles wat je van een goede animatiefilm mag verwachten. We kregen op sommige momenten zelfs een brok in de keel, en uiteraard staat er aan het eind een wijze les voor jong en oud klaar. Het is ongelofelijk hoe slim en gevat sommige aspecten van het brein zijn uitgewerkt. Grappige momenten worden afgewisseld met momenten van verwondering over hoe fraai alles in beeld is gebracht.

Een leuk extraatje was een Pixar Short voor de film begon. Twee vulkanen zingen elkaar toe in een Hawaiiaans mythologische love-ah (lava, omdat het vulkanen zijn) song, een welkome bonus! Anderhalf uur lang wordt je eigen brein op meerdere manier gekieteld, je wordt aan het denken gezet en je vraagt je af hoe je eigen controlekamer eruit ziet.

Het is moeilijk om iets te vinden om kritiek op te leveren. Als je echt wilt mierenneuken kun je opperen dat het 3D effect niet noemenswaardig is, dat kinderen de diepere lagen niet zullen begrijpen of dat Riley wordt overschaduwd door Joy en Sadness. Maar goed, Joy en Sadness zijn in zekere zin Riley. Je vraagt je ook af hoe de emoties zelf als karakters zijn, maar laten we niet teveel nadenken over die emoception.

Met Inside Out heeft Pixar bewezen weer op het juiste pad te zitten. Een origineel plot wordt op een geweldig creatieve manier uitgewerkt, vol met humor en af en toe een traan. Volwassenen genieten waarschijnlijk meer van de diepere lagen dan kinderen dat zullen doen, maar de fantasievolle weergave van de stemmetjes in je hoofd zal ongetwijfeld als klassieker de filmgeschiedenisboeken ingaan. Hulde!