Ian's Eyes Review - Bijna niet om aan te zien

Soms moet je verder kijken dan je neus lang is en in het geval van Ian’s Eyes resulteert dit in een horrorgame die het over een hele andere boeg gooit. Lees de Ian's Eyes review om te kijken of wij meer zien in de game, of dat wij ons blind staren op de grauwe gruwelen.

De eerste dag van school kan nogal eng zijn. Een nog niet vertrouwde omgeving, nieuwe mensen en vooral de onwetendheid wat je te wachten staat, kunnen ervoor zorgen dat dit nieuwe begin een succes of hel wordt. In Ian’s Eyes ligt het allemaal iets gecompliceerder, want de acht jaar oude Ian is stekeblind en kan wel wat hulp gebruiken om zijn eerste schooldag te overleven. Vanaf dat punt, dalen we af met de geloofwaardigheid van de game.

Om meteen duidelijkheid te scheppen: je kan bij deze game maar beter niet al te hoge verwachtingen hebben. De leerlingen van de school veranderen in een soort zombies en aan jou is het de taak om uit de school te ontsnappen. Helaas gaat dit nog niet even gemakkelijk, waardoor je moet samenwerken met de schoolleiding om een uitweg te vinden. Het magere verhaal wordt voor de rest uitgelegd met hier en daar een cassettebandje en een einde waarbij je eigenlijk spijt hebt zo’n drie á vier uur van je tijd gespendeerd te hebben.

Naast het feit dat het verhaal te verwaarlozen is, is ook de uitwerking ervan vrij ondermaats. Zo zijn de overgangen van gameplay naar cutscenes, en andersom, enigszins te vergelijken met een PowerPoint presentatie, waarbij vaak een zin niet eens afgemaakt wordt voordat je weer verder gaat aan je helse tocht. Dit is opzich niet zo heel erg, want de voice-acting van Mr. Bates, het schoolhoofd, lijkt door een machine gedaan te zijn. Is Ian even teleurgesteld dat hij blind is en niet doof.

Toch kent Ian’s Eyes ook een sterk punt, het concept. Zo is de gedachte achter de game behoorlijk inventief aangezien je niet de rol van Ian op je neemt, maar zijn blindengeleidehond North onder de knoppen krijgt. Als een blinde vink door een horde aan zombies scharrelen, lijkt niet zo’n succes, dus de trouwe viervoeter helpt de arme jongen maar al te graag om in veiligheid te komen. Zo vereist het spel het gebruik van een aantal technieken.

North kan Ian direct begeleiden, maar ook losgekoppeld worden om zelf op onderzoek uit te gaan. Het ultieme doel is om een pad zombievrij te maken, Ian weer op te halen en door te gaan naar de volgende ruimte. Hiervoor kan je de aandacht van zowel zombies als Ian lokken door te blijven, maar kan je met North ook langs de gemuteerde wezens kruipen of rennen. In theorie klinkt het creatief en vermakelijk, ware het niet dat de uitwerking ervan ronduit beroerd is.

Er is een aantal cruciale factoren die dit inventieve project veranderen in één pot frustratie. Bijvoorbeeld de camera, die in één van de schoolhallen beroerd gepositioneerd is, waardoor overzicht niet mogelijk is en je met het duo zo een horde aan zombiekinderen in loopt. Dit onnatuurlijke standpunt krijg je niet een enkele keer, maar zo goed als bij elke overgang loop je er tegen aan. Vooral in combinatie met de besturing, loop je als een kip zonder kop zo de klauwen van de gruwelijkheden in.

De besturing is te vergelijken met Pac-Man. Goed werkend als je van bovenaf op het speelveld kijkt, maar veel te statisch in een 3D-omgeving. Je maakt namelijk gebruik van de pijltjestoetsen, waarbij elke keer als je een andere ruimte binnenkomt, weer andere directieknoppen aan de beurt zijn. Zo kan je in de gymzaal recht toe recht aan naar beneden lopen, terwijl je in de schoolgang zowel de beneden - als linker bewegingsknop gebruikt en alsnog tegen de kluisjes aan de rechter kant aan schuurt. Niet bepaald handig in een game waar behendigheid en stealth de leidende draad is.

Om de haverklap weerhoudt de game je van een leuke ervaring. Zombies glitchen door objecten heen of zijn opeens verdwenen als je een andere ruimte in gaat. Ook komt het regelmatig voor dat je in een volgende sequentie begint, zonder dit punt ooit behaald te hebben. Niet dat het superveel uitmaakt, want op een aantal locaties na had de school net zo goed een kloon van tien keer dezelfde kamer kunnen zijn.

Toch is er in deze school ook een aantal grappige objecten te vinden, waar je een keer naar kijkt en heel even tevreden bent. Er is bijvoorbeeld een gezombificeerde poster van Uncle Sam en her en der ligt er een lijk om je weer even in de horrorsfeer terug te brengen. Zo voelt Ian’s Eyes behoorlijk beklemmend aan, alsof ieder moment door de smalle wandelgangen je dood tegemoet kan treden. Kans is dat dit ook kan liggen aan het vooruitzicht dat de besturing je weer compleet de verkeerde kant opstuurt.

Afgezien van de sfeer, moet je ook geen grafisch meesterwerk verwachten van Ian’s Eyes. Er is gebruikgemaakt van de Unity-engine, waar niet het meest optimale uit gehaald is. Zo zijn er onafgewerkte voorwerpen en moet je minimaal een paar keer klikken om bijvoorbeeld een doos te verschuiven. Het gevoel dat dit prima weergeeft, komt van één van Ian’s animaties zelf. Zo gaapt hij regelmatig, wat natuurlijk heel normaal is als je leven op het spel staat.

Kortom, zoek je een leuke ervaring en een game waar je plezier aan kan beleven, dan is dit niks voor jou. Met iets meer dan drie tergende uren ben je door de gehele game, waarbij wij in het spel meer dan 400 keer het loodje legden. Op bijna geen enkel front weet Ian’s Eyes te overtuigen en daarom vrezen wij voor de eerste titel van Sindie Games. Kijk je, in tegenstelling tot Ian, verder dan je neus lang is en wil je een creatief concept zonder je ook maar te storen aan enig ander aspect, dan is dit een klassieker.