House of Cards seizoen 4 review - Kortom briljant

Ah, de Amerikaanse presidentiële verkiezingen. Er is veel te doen momenteel over wie de leid(st)er gaat worden van de Verenigde Staten. En dan hebben we het natuurlijk over het universum van de meest succesvolle Netflix serie ooit: House of Cards. Hoe de serie in haar vierde seizoen het doet, lees je in de House of Cards seizoen 4 review.

Begin 2013 werd House of Cards geïntroduceerd, een Netflix Original serie. De hoofdrol werd bezet door Kevin Spacey, die als de doorgewinterde politicus Frank Underwood de hoogste positie in het Witte Huis wil veroveren. En in deze queeste heiligt het doel de middelen voor Underwood…

Het einde van seizoen 3 kwam met een aantal complicaties voor Frank. Hij kreeg het aan het begin van het vorige seizoen voor elkaar om het Oval Office te bezetten en alles liep op rolletjes. Maar dat was niet voor lange duur, want Claire Underwood (Robin Wright), zijn vrouw, verliet hem. En dat terwijl de verkiezingen net voor de deur stonden!

De afwezigheid van Claire zorgt voor vele geruchten tijdens de campagne van Frank dat er problemen in zijn huwelijk zouden zijn. Het is immers waar, maar daar mag het publiek natuurlijk niets van weten. Dat zou niet goed voor zijn imago zijn. Ondertussen wordt president Underwood onder druk gezet door zijn kandidaten, die zijn slappe aanpak veroordelen.

Problemen genoeg dus. En dan zijn daar de meest schokkende momenten van seizoen 4 nog niet eens bij inbegrepen. House of Cards seizoen 4 gebruikt namelijk, zonder al te veel weg te geven, een vergelijkbaar trucje dat de makers gebruikten aan het begin van seizoen 2 met ene Zoe Barnes.

En dat is één van de sterkste punten van House of Cards. Die spanning die je aan de beeldbuis gekluisterd houdt. Zelfs al gebeurt er op het scherm klaarblijkelijk weinig, is er altijd die onderliggende gedachte dat House of Cards keer op keer heeft bewezen de schokfactor in te zetten, dus dat elk moment nogmaals gebruikt kan worden.

Het verhaal in seizoen 4 is zo geniaal in elkaar gezet dat de verhaallijn amper in de lijn der verwachting ligt tijdens het kijken. De interessante link naar de realiteit die House of Cards soms trekt is vaak spot-on. Neem bijvoorbeeld de terroristische organisatie ICO, een van de ‘complicaties’ waar de Underwoods me zitten in seizoen 4.

Seizoen 4 legt de link naar de realiteit en doet actuele onderwerpen aan waardoor de serie een extra laag realiteit krijgt. Daarbij komt dat Frank de hele serie lang al geen lieverdje is, maar hij naarmate de serie vordert steeds verder van het morele juiste pad afdwaalt. Het zorgt ervoor dat je op een gegeven moment in twijfel raakt of we wel willen dat Frank de confrontaties met zijn tegenstanders ongeschonden doorkomt, of dat hij krijgt wat hij verdient.

In een conversatie tijdens seizoen 4 zegt Frank ‘’Elke president is meedogenloos, maar dat maakt hem nog niet corrupt." Het zet je aan het denken welke partijen aan de juiste kant van het morele kompas staan. Dit soort conflicten die zich in je achterhoofd afspelen, komen nog eens bij het qua gebeurtenissen goed gevulde vierde seizoen van House of Cards.

Politiek hoeft niet saai te zijn, dat heeft House of Cards dus wel bewezen. Maar naast het verhaal kun je ook niet anders dan de prachtig gefilmde beelden waarderen. De serie heeft zo’n karakteristieke stijl die eigenlijk alleen beschreven kan worden als de House of Cards stijl.

Daarnaast verveelt die timelapse-intro ook nooit en neuriet iedereen het muziekje nog mee. En ook tijdens de afleveringen heeft componist Jeff Beal zijn best weer gedaan.

Dat Kevin Spacey weet waar hij mee bezig is weten we al. De acteur speelde eerder al in American Beauty en The Usual Suspects waar hij ook al bekendheid door vergaarde. Ook speelde hij de slechterik in Call of Duty: Advanced Warfare.

Zijn tegenspeler Robin Wright speelde eerder in Forrest Gump en nam ook meermaals plaats op de regisseursstoel tijdens House of Cards. Spacey en Wright vertolken zeer geloofwaardig hun rol, wat ook is gebleken tijdens de 68e Emmy Awards.

House of Cards is namelijk genomineerd voor beste dramaserie; Spacey als beste lead acteur in een dramaserie, Wright als beste lead actrice in een drama serie en Michael Kelly (Doug Stamper) als beste supporting actor in een dramaserie. Geen slechte cast dus!

Het enige waar House of Cards last van heeft tijdens het vierde seizoen zijn de lange dialogen. Een duidelijk voorbeeld is Claire die onderhandelt met Yusuf Al Ahmadi, de leider van ICO. Hun gesprekken zijn zo ellenlang en en voegen soms zelfs helemaal niets toe aan het verhaal. Misschien kun je het onder het mom van character building wegstoppen, maar dat zorgt er niet voor dat je aan het einde van een dergelijke scene je voelt alsof je tijd zojuist is verspild.

Ter conclusie vervolgt House of Cards seizoen 4 de traditie van de briljante voorgaande seizoenen, en zeker weten het beste seizoen sinds het eerste. Alhoewel het af en toe scènes bevat die heel weinig tot niets toevoegen aan het verhaal blijf je toch aan je TV gelijmd. Verwacht het onverwachte in House of Cards seizoen 4, want na afloop zal je zeker het lange wachten tot seizoen 5 vervloeken.