House Of Ashes Review – Beste uit de reeks tot nu toe

Oktober is dé horrormaand en de maand dat het derde deel in de The Dark Pictures Anthology verschijnt. Supermassive Games brengt met House of Ashes een gruwelijk nieuw horrorverhaal dat je het lot van de hoofdpersonen in handen geeft. Na een spookschip en een griezeldorp is het nu tijd voor monsters. Schrikken is gegarandeerd, maar een perfecte horroravond is er nog niet.

Supermassive Games en Bandai Namco Games komen na Man of Medan en Little Hope met de derde telg in haar horrorreeks. Het derde boek, getiteld House of Ashes, wordt door The Curator (Pip Torrens) geopend en vertelt het vier uur durende verhaal van een aantal militairen in Irak. De oorlog is zo goed als voorbij, maar er zijn aanwijzingen voor een geheime wapensilo die koste wat kost gevonden moet worden. De kosten voor deze laatste missie zouden alleen wel eens hoger kunnen zijn dan gedacht…

Op de plek van de vermeende wapensilo schuilt namelijk een veel groter gevaar dan een paar opgeslagen kernwapens. Tijdens een vuurgevecht op de locatie van de wapenopslag vindt er ineens een aardbeving plaats, waarbij een aantal militairen ver onder de grond in een oeroude tempel belanden. De tempel van zelfverklaard god en oud heerser van Mesopotamië Naram-Sin stamt niet alleen van duizenden jaren voor Christus, maar werd gebruikt voor vreselijke rituelen en bloedoffers. Hoewel dit al voor een lekkere setting zorgt, is er nog iets engers in de tempel: deze is namelijk vergeven met hongerige wezens die er geen gras over laten groeien, maar de jacht meteen openen.

House of Ashes put met zijn setting weer genoeg inspiratie uit bekende horrorfilms en blockbusters. Dit keer worden elementen uit films als The Descent, Predator en andere films slim omgetoverd tot een enge cocktail van claustrofobische gangetjes, razendsnelle wezens en mogelijk liters bloed dat vloeit. Waar Man of Medan en Little Hope nog een behoorlijk rustige opbouw kenden, spring je in House of Ashes vrijwel direct op de horrortrein. Dit doe je alleen in de Play Alone modus of samen met iemand anders in de Don’t Play Alone modus.

Hoe je ook speelt: de spanning die er vanaf het begin is, zorgt ervoor dat deze game anders aanvoelt dan de vorige delen. Het feit dat je dit keer met bewapende militairen op pad gaat in plaats van een groep tieners met slechts een zaklamp, geeft daarbij een interessante sfeer. Ook zijn de vele jumpscares uit Man of Medan en Little Hope voor nu in de koelkast gezet en ingeruild voor suspense met flink wat bloedvergieten. Cinematografisch zijn er ook stappen gemaakt. Zo kun je smullen van slim gekozen camerahoeken die flink bijdragen aan de sfeer. De horror die je voorgeschoteld krijgt is een stuk beter dan in voorgaande delen en laat je het gros van de game op het puntje van je stoel zitten.

Jammer genoeg zijn er nog steeds wel die momenten dat je ineens uit de spanning getrokken wordt en naar een scène uit Goede Tijden, Slechte Tijden lijkt te kijken. De personages zoals Rachel (Ashley Tisdale – High School Musical), Nick en Erik hebben namelijk nogal wat drama om zich heen hangen. Gelukkig gebeurt dit niet heel vaak en ligt de focus vooral op de horror en het welbekende element uit de game: de keuzes die iemand in leven houden of een definitief verblijf in de diepste krochten van deze helse tempel bezorgen.

House of Ashes geeft je, net als zijn voorganger, weer lekker veel keuzemomenten. Een aantal van die keuzemomenten bepalen de band tussen de verschillende karakters en daarmee het verloop van het verhaal voor een deel. De game stelt je morele kompas regelmatig op de proef. Kies je er bijvoorbeeld voor om iemand te vertrouwen, dan kan het zomaar zijn dat je later in de game meer mensen bij elkaar hebt.

Andere keuzes die je in de game maakt kunnen er op hun beurt weer voor zorgen dat je later in de game meer of minder mensen tot de overlevenden mag rekenen of juist een paar extra liters bloed aan je handen hebt kleven. Let wel goed op, want de game zet je regelmatig op het verkeerde been met voorspellingen die te ontdekken zijn en simpelweg verwarrende keuzes. Hoeveel mensen het daglicht aan het einde weer zien kan met één keuze zelfs behoorlijk verschillen.

De quick time events doen hier ook nog een behoorlijke duit in het zakje. Dit keer heb je niet alleen de keuze om iets te doen, maar kun je ook simpelweg niks doen met mogelijk totaal andere gevolgen. Het zorgt voor een enorme herspeelbaarheid van de game, want om alles te zien moet je de game minimaal een keer of vier uitspelen.

En geloof ons, je wil alles zien, want sommige sterfscènes en andere elementen zien er wel erg bruut uit. Zeker als je de game op PlayStation 5 of Xbox Series X/S speelt. Voor het eerst heeft House of Ashes een specifieke next-gen versie, waarbij alles er net even wat gestroomlijnder uitziet, wat samen met de ontzettend goede soundtrack voor een heerlijk sfeertje zorgt. Wij speelden de game op PS4 en PS5 en merkten dat bijvoorbeeld de omgevingen veel levendiger overkomen op de next-gen console van Sony.

Onder andere de belichting en de framerate zijn beter, al lijkt het alsof die laatste nog steeds niet stabiel is op de PS5. Bovendien maakt de game geen gebruik van de toffe opties die de PS5 DualSense controller met zich meebrengt. Als de speaker in de controller gebruikt was en hier en daar de adaptive triggers ingezet waren, was de sfeer nóg intenser geweest. Een gemiste kans dus.

De personages in de game zien er overigens op beide platformen erg goed uit, maar hier zit nog een flink verbeterpunt voor Supermassive Games. Hoewel de uitdrukkingen en de lip-sync van de karakters namelijk bijna altijd geweldig uitgewerkt zijn, geldt dit niet voor de bewegingen die ze maken. Deze komen soms erg lomp over en zijn van tijd tot tijd allerminst realistisch. Een goed voorbeeld hiervan is als er een aantal militairen een discussie voeren en daarbij vreemd met hun hoofd en handen bewegen.

Supermassive Games heft met het derde deel in de The Dark Anthology reeks de smaak goed te pakken. De franchise stijgt qua horror naar een nieuwe hoogte, al zijn er nog steeds wat mindere momenten aanwezig waar drama het over dreigt te nemen. Wat betreft gameplay zijn er flinke stappen gemaakt die alleen maar toevoegen aan de stijgende lijn die de franchise vanaf deel één al heeft.

Met nog vijf delen te gaan kan het bijna niet of de perfecte verhalende horrorgame komt uit de schaduw! Met House of Ashes kun je in elk geval rekenen op een paar slapeloze nachten en een flinke portie rugzweet om je gezelschap te houden!