Horizon: Call of the Mountain Review - Showcase voor de PS VR2

Horizon: Call of the Mountain is het paradepaardje van de net gelanceerde PS VR2. Brengt deze game ons daadwerkelijk naar grote hoogten? We vertellen het je in deze review.

Er rust een zware taak op de schouders van Horizon: Call of the Mountain. Enerzijds wordt het gezien als de grote showcase die de mogelijkheden van de nieuw uitgebrachte PS VR2 laten zien.

Anderzijds moet de game ook laten zien dat VR het demo stadium wel voorbij is en volwaardige games in VR een realiteit zijn. Kan Call of the Mountain deze zware last dragen en spelers naar grote hoogte brengen, of zakt de game door zijn hoeven en storten we terug het ravijn in? Je leest het in onze review.

Call of the Mountain begint rustig genoeg met een boottocht over een kronkelende rivier. Ryas, een voormalige Shadow Carja rebel, is gevangen genomen en wordt vervoerd naar een buitenplaats, waar hij voor zijn -verder onbesproken- daden zal moeten boeten. Wie de trailer van de game al eerder gezien heeft zal dit bekend voorkomen, deze boottocht was prominent aanwezig daarin.

Als eerste kennismaking met de wereld van Horizon en de daarin aanwezige mensen, flora en -mechanische- fauna is dit heel geschikt. Gelukkig is er later ook een optie om specifiek dit deel, met nog wat extra toeters en bellen, nogmaals te beleven.

Om zijn straf te ontlopen en zijn vrijheid terug te kunnen winnen moet Ryas een gevaar voor de lokale stammen onderzoeken. Daarvoor zal veel klimwerk nodig zijn, maar gelukkig is Ryas een zelfverklaard meesterklimmer, dus dat mag geen probleem zijn.

Dit klimmen van diverse steile rotswanden en constructies is de hoofdmoot van wat Call of the Mountain te bieden heeft. De VR Sense controllers bedienen twee armloze handen waarmee je de kenmerkende witte randen kan vastgrijpen en je je een weg kan banen langs de diverse steile wanden. Dit klimmen is een waar genot.

Wel is het aan te raden de instellingen zo aan te passen dat het gezichtspunt meedraait met je klim bezigheden, anders ben je constant bezig bij te sturen, om te voorkomen dat je met je schouders vast komt te zitten achter uitstekende constructies of wanden.

Tijdens het klimmen doe je er goed aan om regelmatig even om je heen te kijken. De vergezichten die Call of the Mountain je voorschotelt zijn absoluut de moeite waard. Ook halverwege de klim kan je vaak al diverse constructies zien waar je later, of tijdens een volgende klim, langs blijkt te komen. Dit zijn niet zomaar achtergronden, maar echte 3D modellen, die realistisch meebewegen met je gezichtspunt.

Ook dichterbij is de wereld van Horizon interessant. Regelmatig kom je kleine nederzettingen tegen waar op een wand geschilderd kan worden, muziekinstrumenten bespeeld kunnen worden, of waar je gewoon met voorwerpen kan gaan gooien, puur om de physics te zien. We hebben veel lol gehad met het in het ravijn gooien van kistjes, keien en andere voorwerpen, puur omdat het kan.

Een tweede belangrijk onderdeel van Call of the Mountain is het vechten met de verschillende machines. Diverse bekenden uit de Horizon serie maken hun opwachting, waaronder Watchers, een Thunderjaw, Scrappers, Grazers en Bellowbacks.

De machines maken op verschillende manieren hun opwachting. Tijdens de riviervaart voeren ze meer een show op, die je niet kan beïnvloeden, tijdens de missie kunnen ze als bewakers optreden en dien je stealthy (of niet natuurlijk) proberen daar langs te komen.

De derde optie is uiteraard dat je het gevecht met ze aangaat en dit is bijzonder spectaculair. Terwijl je aanvallen ontwijkt gebruik je je pijl en boog om in echte Horizon-stijl de zwakke plekken van de verschillende machines onder vuur te nemen. Raak je toch gewond, dan kan je je krachten aanvullen door een rondslingerend appeltje te eten.

Dit werkt allemaal bijzonder intuïtief. Waar je in de 'platte' versies nog wel eens mis schoot is richten hier echt een fluitje van een cent. Tenzij natuurlijk de machine ineens een andere kant op springt. Helaas is je bewegingsvrijheid wel beperkt tot een cirkel in de arena, je kan niet vrijelijk rond lopen.

Het verhaal van Ryas neemt zo'n 6 tot 8 uur in beslag en bestaat dus vooral uit klimmen, een aantal confrontaties en hier en daar een puzzel. Dat laatste is vereweg het minst interessante deel van de game en had wat ons betreft volledig weggelaten mogen worden. Het haalt het tempo uit de game en je wil vooral snel naar de volgende klimpartij.

Eenmaal uitgespeeld is er reden voldoende om missies nog een keer te spelen. De beklimmingen kennen vaak diverse paden naar boven, elk met hun eigen uitdagingen. Ook kan je je nieuw verworven klimtuig vaak gebruiken om nieuwe plekken te ontdekken, waar je eerst nog niet bij kon.

Ook zijn er diverse collectibles aanwezig in de vorm van schilden die soms duidelijk in het zicht hangen, maar soms ook bijzonder goed verborgen zijn, kan je cairnstenen stapelen (een vijftal stenen van diverse vormen die een wankele stapel moeten vormen) en waardevolle voorwerpen die meestal op bijzondere plekken verborgen liggen.

Daarnaast biedt de game nog een aantal opties. Zo kan je direct vanuit het hoofdmenu de boottocht nog eens overdoen, maar dan met andere machines en een iets ander verhaal. Dit is een uitstekende optie als je je familie eens kennis wil laten maken met de pracht van VR. Ook kan je een tweetal uitdagingen aangaan, eentje waarbij je schietschijven moet raken en een klimparcours.

Hier mist toch echt wel een challenge arena, waarbij je de verschillende machines nog eens zou kunnen bevechten, vergelijkbaar met de proving grounds uit de platte games.

Al met al is dit een leuke toevoeging, maar hier had el echt veel meer in gezeten.

Call of the Mountain is gebombardeerd tot de showrunner van de PSVR2 en met reden. De game ziet er werkelijk prachtig uit, de besturing met de VR Sense controllers werkt uitstekend, het gevecht met de monsters is spannend en zelfs fysiek inspannend. Met een verhaallengte van zo'n zes tot acht uur mogen we zeker niet klagen, zeker niet omdat de game uitnodigt missies te herspelen.

Wel jammer is dat de gevechten met de machines vrij geïsoleerd zijn en niet separaat herspeelbaar zijn, juist omdat dat toch de meest interessante confrontaties in de game zijn. De puzzels hadden we prima zonder gekund, deze breken het tempo van de game alleen maar, maar zijn gelukkig nooit echt storend.

Call of the Mountain kan prima op zichzelf staan als meer dan zomaar een showcase. Toch zal het vooral zo gezien worden en dat is eigenlijk helemaal niet erg. Wie een PS VR2 aangeschaft heeft kan eigenlijk niet om deze game heen, deze MOET je gespeeld hebben. Kan de game beter? Jazeker, vooral de challenges zouden een stuk uitgebreider mogen zijn. maar verder staat deze game als een huis.