Homefront (film) Review

Jason Statham is terug… en eindelijk zien we hem in een productie die niet overkomt als een stripverfilming. Met als extra attractie: Winona Ryder en James Franco als trailer park trash!

Na de dood van zijn vrouw vestigt voormalig narcotica-agent Broker (Jason Statham) zich met zijn dochtertje Maddy in het plattelandsstadje Rayville. Als Maddy een pestkop op school een klap geeft, begint een vete met een asociaal gezin. Vrouw des huizes is methamfetamine-verslaafde Cassie Bodine (Kate Bosworth) en als zij haar broer Gator (James Franco) bij de ruzie betrekt, loopt de zaak helemaal uit de hand.

Gator Bodine is de belangrijkste meth-dealer in de regio. Als hij Brokers huis insluipt en doorzoekt, ontdekt hij diens ware identiteit, inclusief zijn rol bij het oprollen van een levensgevaarlijke motorbende. In ruil voor de controle over de meth-distributie in de gehele staat willen Gator en zijn vriendin Sheryl Mott (Winona Ryder) de narc aan de Outcasts-motorbende uitleveren.

De laatste paar jaar zien we Jason Statham soms wel in drie films per jaar. Vaak zijn het producties van dertien in een dozijn, waarin Statham steeds weer dezelfde keiharde heldenrol zonder enige diepgang speelt. Gelukkig is Homefront een film van een ander kaliber. Dat is niet alleen af te leiden uit de sterrencast, met onder andere grootheden als Franco en Ryder, die beiden verrassen met hun respectievelijke vertolkingen van een psychopathische drugsdealer en een sletterige biker-groupie.

Ook is het scenario, naar een roman van Chuck Logan, geschreven door niemand minder dan Sylvester Stallone. Nu zullen elitaire filmliefhebbers tegenwerpen dat dit niet echt een aanbeveling is, maar we moeten niet vergeten dat Stallone naast actieheld ook de schrijver is van klassieke filmscenario’s als First Blood (de eerste Rambo-film uit 1982) en Rocky (1976). Die laatste film leverde hem twee Oscar-nominaties op, voor beste acteur én beste scenarist.

Zo’n acht jaar geleden begon Stallone te werken aan Homefront. Het was een project waarin hij aanvankelijk zelf de hoofdrol wilde spelen. Het plan was zelfs om er een Rambo-film van te maken. Maar Stallone kwam er niet aan toe en het scenario bleef op de plank liggen, totdat hij het tijdens de opnames van The Expendables 2 aan Jason Statham liet lezen.

De Britse actieheld wilde de film graag maken, en hij heeft hier zeker goed aan gedaan. Homefront steekt met kop en schouders boven veel van zijn andere output uit. Eindelijk zien we Statham eens als een menselijke held, die geloofwaardig zowel zijn woede om onrecht als zijn zorgen om zijn dochtertje weet te vertolken. Daardoor ga je om zijn personage geven en komen de acties van de schurken veel harder aan. Al op het moment dat Gator een knuffel van Brokers dochtertje verminkt, krijg je als kijker een knoop in je maag. Die spanning wordt opgevoerd wanneer steeds duisterder types, met als hoogepunt enkele zwaar getatoeëerde bikers, het toneel betreden.

Dat deze Outcasts zo geloofwaardig worden neergezet, is mede te danken aan ontwerpster Kelli Jones, die eerder verantwoordelijk was voor de kostuums in de televisieserie Sons of Anarchy. Bovendien wordt de leider van de motorbende gespeeld door Chuck Zito, de voormalige leider van de Hells Angels in New York, die bijna zes jaar vastzat vanwege drugshandel. Hoewel je vraagtekens kunt zetten bij de manier waarop criminelen, ook in Nederland, steeds vaker promoveren tot sterren, straalt Zito genoeg dreiging uit om van hem een realistische bad guy te maken.

Is Homefront dan een volmaakte thriller? Nee, niet helemaal. Een minpuntje is het stereotype beeld dat van de bewoners van the Deep South wordt neergezet. Die beeldvorming heeft een lange traditie. Al in Two Thousand Maniacs (1964) en Deliverance (1972) slachten halfachterlijke hillbillies Yankees af die naar het Zuiden komen.

In Homefront is het ook weer van dik hout: de boeven zijn met hun southern drawl, pick-up trucks en onverzorgde uiterlijk het schoolvoorbeeld van white trash. Die boodschap wordt nog eens onderstreept als we de Confederate flag, de vlag van het slavenhoudende Zuiden tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, in het clubhuis van de Outcasts zien hangen. “Fucking rednecks,” zo vat een zwart personage in de film het samen.

Eindelijk, Jason Statham in een goede film! Na tal van eendimensionale rollen in formulefilms zien we de stoere Brit weer eens in een kwaliteitsproductie. Een speciale vermelding verdienen Winona Ryder en Kate Bosworth, die hun glamour hebben ingeruild voor het uiterlijk van meth-gebruikend uitschot. De enigszins stuitende stereotypes zien we dan maar even over het hoofd.