Helldivers Review - Top-down schiet- en knalfestijn

Het is 2084. Als soldaat die de planeet ‘Superearth’ verdedigt, meld je je aan bij de admiraal van de ‘Helldivers’-eenheid, om de Melkweg te bevrijden van buitenaards gespuis. Vanuit een top-down perspectief doorzoek, doorkruis en doorzeef je door aliens bevolkte planeten. Is Helldivers een blik van boven waardig? Lees het in onze Helldivers review.

De begeleidende robot in het ruimteschip ziet je slapen. Hij (of het?) zegt dat je wakker moet worden. Als rekruut doorloop je de tutorial met veel gemak. Standaardzaken als schieten, granaten gooien en commando’s worden je aangeleerd middels een handige besturing. De commando’s zijn creatief in de gameplay geïmplementeerd met behulp van D-pad-combinaties. Een beetje zoals de gitaarsolo's in Brütal Legend dus.

Je loopt verder. De robot – een humorloze versie van Claptrap uit Borderlands - leert te sprinten en te kruipen voor vijandelijk (en vriendschappelijk) vuur, airstrikes en extra munitie op te roepen en zelfs een neutronenbom op te vragen bij je luchtmacht. In uiteenlopende planetaire landschappen voltooi je met de goed werkende twin-stick besturing (met de linkerstick loop je, met de rechterstick richt je en met R2 schiet je) allerlei missies.

Dit alles in het kader van het uitroeien van vijandige aliensoorten en het brengen van democratie (gaap). Helldivers lijkt in dat opzicht bijna een parodie op het Amerikaanse buitenlands beleid.

Nog even over de besturing: omdat je de gevoeligheid van je aim niet kunt aanpassen, is het vaak erg lastig om de kritieke lichaamsdelen van de vijand te raken. Aangezien je wapens met laserviziers werken, dien je de red dot letterlijk op de ‘borstkas’ van je tegenstander te richten om een one shot kill te maken. In de praktijk is dat, vooral als diegene beweegt, een uiterst venijnige opgave.

Wel is het leuk dat het machinegeweer dankzij de nodige terugslag sprayt, waardoor je aim nooit honderd procent accuraat kan zijn. Een fraai bedachte extra uitdaging. Sowieso is de game aangenaam pittig op de hogere moeilijkheidsgraden.

De missies variëren van het opblazen van nesten van één van de drie vijandige alienrassen die Superearth (wat een originele noemer!) bedreigen, tot het ophalen van pakketjes en het ‘hacken’ van een terminal. Dingen die we al duizenden keren hebben gedaan in een game. De aliens (waarvan één robotsoort, kom op zeg) zijn ook allesbehalve origineel te noemen.

Op dit vlak had Arrowhead Game Studios (bekend van Magicka) écht meer en beter kunnen scoren. Een voorbeeld nemen aan 'grote broer' XCOM was geen slechte verdienste geweest. Ook met het oog op de in het geval van Helldivers níet erg boeiende functie om onderzoeksmonsters te verzamelen en te analyseren op je basis.

Gelukkig zijn de graphics (uiteraard met name in de PlayStation 4-versie) dik in orde. Stofstormen, laserflitsen en zanderige of ijzige landschappen: het ziet er allemaal simpel doch prachtig uit. De ontwikkelaars hebben bewust niet teveel poespas aan de landschappen toegevoegd, zodat de core gameplay terecht naar voren wordt geschoven.

Want dat schieten, bombarderen van of juist vluchten voor de aliens, dat blijft een heerlijk schiet- en knalfestijn. Al helemaal in de co-opstand voor vier spelers, die zich via drop-in, drop-out co-op naad- en draadloos bij jou kunnen voegen (en vice versa). Het is zonde dat de top-down shooter tegenwoordig zo uit de gratie is geraakt, met eerdere kwaliteitsgames als Dead Nation en Alien Swarm (beide uit 2010) in het achterhoofd.

Is Helldivers op basis van die redenatie een must-have? Nee, niet per se. Het spel doet een hoop dingen goed – de solide gameplaybasis, werkende besturing, genoeg afwisseling in wapens, armor en missies, mooie graphics en drop-in, drop-out co-op – maar Arrowhead Game Studios laat ook de nodige steekjes vallen.

We hebben zelden zo’n onorigineel, dertien in een dozijn en schaamteloos ‘geïnspireerd’ verhaal gezien als Helldivers ons voorschotelt. De quasi-epische soundtrack is stiekem zelfs een beetje hilarisch te noemen: het is weinig meer dan een uitgeklede, soundscape-achtige Hans Zimmer-rip-off.

Als je fan bent van twin-stick shooters en sciencefiction, is Helldivers je ding. Zo niet, dan kun je je beter aan het paar jaar oude Dead Nation wagen. Zelfs het leaderboard, dat in Helldivers bijna rechtstreeks van die zombieshooter lijkt gekopieerd, is daar toffer. Maar Dead Nation heeft dan weer geen miniguns en UAV’s.