Hellboy Review - Duivelse demoon of popcorn plezier?

Keiharde muziek in combinatie met een knalrode duivel doet je denken aan een obscure heavy metal band. Ons doet het denken aan de nieuwe Hellboy film die vanaf nu in de bioscoop draait. In onze Hellboy review lees je of het een film is waarbij je met plezier popcorn naar binnen schuift.

De naam Hellboy doet je misschien denken aan de twee films van Guillermo del Toro uit 2004 en 2008 waarin de gelijknamige anti-held werd gespeeld door Ron Perlman. Het betreft inderdaad hetzelfde personage, maar dan wel met een gloednieuwe cast en regisseur. De nieuwe Hellboy film is een reboot die de grens van brute actie, bloed en gevloek opzoekt en in onze Hellboy review lees je of dat het kijken waard is!

Hellboy (deze keer gespeeld door David Harbour) gaat over het gelijknamige personage dat samenwerkt met het Bureau for Paranormal Research and Defense (B.P.R.D.) om een oude, mythische dreiging te bestrijden die de wereld in gevaar brengt. In het verre verleden was er namelijk een kwaadaardig wezen uit de onderwereld, de Blood Queen (gespeeld door Milla Jovovich) genaamd, die de wereld wil onderdompelen in duisternis. Aan Hellboy en zijn kompanen om een stokje voor dit voorspelbare plan te steken.

Van de stortvloed aan blockbusters die jaarlijks op witte doek te zien zijn, gaat de helft over het redden van de wereld en daarin is Hellboy niet anders. Het verhaal is dan ook niet bepaald memorabel en kun je beter zien als de achtbaan die je door een scala aan leuke momenten trekt, gevuld met humor en actie.

Deze reboot volgt in grotere mate de stripboekreeks waarop de film gebaseerd is en daar zullen fans erg blij mee zijn. Het valt in ieder geval te merken dat David Harbour, bekend van Stranger Things, ontzettend blij is met de mogelijkheden die hij krijgt om flink te vloeken. Hij vertolkt de rol van Hellboy met genot en lijkt ondanks de laag make-up en computereffecten (CGI) te genieten van elk moment.

Dat is best knap, want Hellboy is niet bepaald een feestbeest en heeft een moeizame relatie met zijn adoptievader Trevor Bruttenholm (gespeeld door Ian McShane). Trevor heeft de leiding over de B.P.R.D. en gebruikt Hellboy maar al te graag als wapen om bedreigingen af te weren tot onvrede van de grote, rode duivel. Wij als publiek kunnen daar wel erg blij mee zijn, want elke keer dat de hoornloze bruut het strijdtoneel betreedt, zit je al grijnzend van je popcorn te smullen.

Lionsgate" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201904/t/hellboy-review.jpg" />

De actiescènes worden ondanks een flinke laag CGI goed in beeld gebracht door regisseur Neil Marshall, die je kunt kennen van Game of Thrones’ afleveringen Blackwater en The Watchers on the Wall. In de desbetreffende Game of Thrones afleveringen liet hij al zien dat hij op fantastische wijze een spektakel in beeld wist te brengen en diezelfde kwaliteit weet hij in Hellboy ook naar voren te brengen. Hierdoor kun je de actie goed volgen en wordt je niet misselijk van schuddende camera’s die elke twee seconden wegknippen naar een ander perspectief.

Niets is zo vervelend als een slecht te volgen actiescène en gelukkig heeft Hellboy daar geen last van. Marshall laat je zowel van een afstandje de schaal van een gevecht zien als van dichtbij, waarbij het bloed nog net niet de hele camera bedekt. Uit de actiescènes blijkt dat Hellboy ook zijn mannetje staat, want met zijn iconische, reusachtige rechterhand gemaakt van steen beukt hij iedereen in elkaar.

Het betekent niet dat Hellboy een hersenloos wapen is, iets wat de film je gedurende de twee uur durende speeltijd goed duidelijk probeert te maken. Hellboy heeft het moeilijk met zijn rol binnen de B.P.R.D. en twijfelt aan zichzelf. Dit zorgt gelijk voor een bijzonder contrast met de eerder Hellboy-films. Harbours variant doet eerder denken aan een onzekere tiener met superkrachten die door de maatschappij wordt verstoten door zijn afschuwelijke uiterlijk.

Helaas slaat de focus op de innerlijke moeilijkheden van Hellboy, net als grote delen van de verhaallijn, de plank mis. Door al zijn geklaag, krijg je eerder het gevoel alsof de rode duivel een LEGO-steentje onder zijn voet vast heeft zitten. Je ziet liever hoe hij nog een mythisch wezen in elkaar slaat.

Gelukkig zijn er meer dan genoeg wezens die de boze duivel kan afranselen en dat doet hij met een grote grijns. Hier en daar een grapje terwijl hij het tegen diverse monsters opneemt, zorgt ervoor dat je ook nog wat te lachen hebt terwijl je naar een explosief spektakel kijkt. Toch mag er wel gezegd worden dat de CGI er niet altijd op zijn best uitziet en soms kan afleiden. Hier en daar zit je eerder te lachen om hoe de effecten uit de verf zijn gekomen, omdat ze lijken op iets wat je op de PS4 tegenkomt als cutscène.

Hoewel Hellboy niet beschikt over de beste CGI kan er zeker gesteld worden dat het een vermakelijke film is om te zien. Dit vooral door de vertolking van het gelijknamige personage door David Harbour die geniet van elk moment dat hij te zien is. De actiescènes zijn dankzij de goede regie een hoogtepunt en de flinke dosis grove humor draagt daar zeker aan bij. Het is alleen wel jammer dat het verhaal wat te wensen overlaat, maar daar zal je weinig van merken tijdens als je de film beschouwt als een wilde achtbaanrit.