HBO’s The Last of Us Review - Akelig, onprettig en grandioos

The Last of Us is één van meest geroemde verhalen die ooit in een game verteld is. Dat er een kleine tien jaar na de uitgave van de originele PS3-game van Naughty Dog een serie over is gemaakt, is dan ook best logisch. Het verhaal leent zich goed voor een hervertelling, maar weet de HBO-serie dezelfde hoogtes van de game te herhalen? Je ontdekt het in onze HBO’s The Last of Us Review!

Ondergetekende mocht afgelopen week alvast het hele seizoen van de gloednieuwe HBO-serie bekijken. Achter slot en grendel werd een bingesessie van jewelste gestart en vlogen de negen afleveringen er binnen twee dagen doorheen. Hoewel iemand die de games heeft gespeeld weet waar het verhaal naartoe gaat, blijft het een achtbaanrit die je telkens weer op het puntje van je stoel houdt.

Het verhaal van Joel en Ellie, die zich door een post-apocalyptisch Amerika moeten banen op zoek naar rebellengroep de Fireflies, leent zich bijzonder goed voor een tv-serie. Veel beter zelfs dan een film, het medium dat schrijver van de game Neil Druckmann oorspronkelijk wilde gebruiken. Druckmann is ook bij de HBO-serie betrokken als mede-showrunner samen met Chernobyl-maker Craig Mazin.

Voor de serie heeft het duo het verhaal van de game hier en daar aangepast om deze meer geschikt te maken voor de beeldbuis. Dit keer speel je immers niet als Joel, maar kijk je toe hoe Pedro Pascal de iconische rol speelt. De acteur die je wellicht kent van The Mandalorian en Narcos overtuigt je binnen een aflevering dat hij een man is die gebroken is door de apocalypse. Hij overleeft doelloos in een bikkelharde wereld.

Wat hij alleen niet weet, is dat zijn leven voorgoed zal veranderen wanneer hij de veertienjarige Ellie ontmoet, die uitstekend wordt gespeeld door Bella Ramsey. Ellie is een strijdlustige puber die nog nooit buiten één van de weinige veilige zones van het land is geweest. Aan Joel de taak om haar uit de zogeheten Quarantine Zone te smokkelen en haar naar de rebellengroep de Fireflies te brengen.

Voor de cast mag in algehele zin de loftrompet klinken. Pascal en Ramsey zijn uitstekend in de hoofdrollen en dragen de serie in grote delen. Het tweetal wordt bijgestaan door een uitstekende cast die in bijrollen vaak genoeg stralen. Zo steelt Gabriel Luna bijna iedere scene die hij heeft als Joels broer Tommy, is Anna Torv als Tess een geweldenaar en weet Nico Parker je binnen een kwartier te laten geloven dat ze de hoofdrol heeft in de serie als Joels dochter Sarah.

Toch is het Nick Offerman als Bill waarover je nog lang nadat het seizoen voorbij is zal napraten. Het personage is één van de meest opvallende verschijningen in de game en dat is in de serie niet anders. Waarom dat ook het geval is in de serie zullen we niet verklappen, maar dat Offerman fenomenaal is in de rol zal niemand ontkennen.

De taak die Joel op zich neemt in The Last of Us is niet zo gemakkelijk. Door de apocalypse is de mensheid grotendeels overgenomen door het cordyseps-virus, een schimmel die op de hersenen van mensen groeit en ze van binnenuit overneemt. De agressieve monsters die hierdoor ontstaan vallen alles aan wat niet geinfecteerd is, waarbij sommigen zelfs zo erg zijn overgenomen door de schimmel dat complete zwammen uit het hoofd zijn gegroeid.

De zogeheten infected en clickers ogen angstaanjagend en zijn wellicht nog een stukje enger dan in de games. Wanneer je The Last of Us speelt heb je immers een bepaalde mate van controle, maar die ben je tijdens het kijken van de serie compleet kwijt. Het toekijken naar hoe Joel en Ellie geconfonteerd worden met de gruwels van de apocalypse is telkens weer nagelbijtend spannend.

Wel zijn de horrormomenten van de monsters die de wereld rijk is een stukje schaarser, wat een aanpassing is die specifiek voor het televisieformat niet te voorkomen is. Wel heb je als kijker af en toe nog door dat de serie gebasseerd is op een game, wat bijna nooit een probleem is. Hoogtens zal je je hier en daar storen aan bepaalde camerahoeken die zijn gekozen doordat de serie hierdoor trouw blijft aan de game, maar voor de beeldbuis wat minder goed tot zijn recht komen.

Toch is de serie niet compleet trouw aan de Naughty Dog-game en dat is maar goed ook. Mazin en Druckmann weten op verrukkelijke wijze nieuwe lagen toe te voegen aan het verhaal door bijvoorbeeld in de eerste afleveringen meer diepgang toe te voegen voor bepaalde personages en gebeurtenissen. Het is nieuw voor fans van het eerste uur, terwijl nieuwkomers die nog nooit van het spel hebben gehoord niet beter zullen weten.

Vrijwel iedere toevoeging voelt natuurlijk en als een verrijking voor het verhaal. Van het terugzien van sommige acteurs die in de game zaten (zoals Troy Baker en Ashley Johnson) tot het volgen van Outbreak Day vanuit het perspectief van Sarah. De toevoegingen zijn een schot in de roos, waarbij je soms spontaan in tranen uitbarst.

HBO’s The Last of Us is dan ook niet per se leuk om te kijken. Het is lastige, onprettige materie die je bij de lurven grijpt en je niet meer los laat met een ontzettend grimmig verhaal. Huilen om bepaalde gebeurtenissen hoort bij het proces, terwijl je langzaam maar zeker verliefd wordt op de personages die deze gruwelijke gebeurtenissen meemaken.

Onderaan de streep is de serie dan ook een triomf in alle opzichten. Prachtig acteerwerk, een schitterend (en duister) verhaal dat op geweldige manier extra uitgediept wordt en een angstaanjagende wereld vol gruwelijke monsters zorgen voor een geniale achtbaanrit van negen afleveringen. Die monsters hadden wellicht wat meer in de schijnwerpers gemogen, maar dat kleine kritiekpuntje doet weinig af aan deze meesterlijke serie.