Halo Infinite Review - Een comeback van formaat

Zes jaar lang hebben we het zonder een nieuwe Halo game moeten doen, maar eindelijk is het weer zover. Master Chief is ontwaakt uit zijn winterslaap en met Halo Infinite wordt een nieuw hoofdstuk in de serie ingeluid. De Halo Infinite review vertelt je of de wedergeboorte van deze oershooter net zulk lekker knalvoer weet voor te schotelen als het origineel 20 jaar geleden deed.

Twintig jaar, zoveel kaarsjes heeft de Halo franchise dit jaar uit mogen blazen. Begonnen als een launch game voor de originele Xbox van Microsoft in 2001 en nu nog steeds is de serie een van de paradepaardjes voor de consoles van team groen. Helaas kent de franchise pieken en dalen. Na de matige ontvangst van Halo 5 Guardians was het voor ontwikkelaar 343 Industries erop of eronder.

Halo Infinite is voor de studio die frisse wind door de bekende formule; een nieuw hoofdstuk. Hoewel het verhaal in zekere zin verdergaat waar deel vijf eindigde, is de rest van de game helemaal herzien. Dat is in zekere zin ook te zien in de manier waarop Halo Infinite wordt uitgebracht. De game moet het op launch doen zonder Forge of Firefight modus en de multiplayer is zelfs free-to-play voor iedereen op PC en Xbox.

Dat klinkt als een domper, maar toch weet het pakket op dag één te imponeren. Tijd dus om in de content te duiken, te beginnen bij de singleplayer. Wederom kruip je hier in de huid van Spartan-117: Master Chief. Waar de beste man meestal prima zijn mannetje staat, krijgt hij aan het begin van dit avontuur een flinke klap te verduren. Tijdens een aanval op de UNSC Infinity, het vlaggenschip van de mens, wordt Master Chief eigenhandig de ruimte in geschopt door de leider van de Banished.

Deze splintergroep van de bekende Covenant weet de Chief niet alleen een klap uit te delen, maar tegelijkertijd wordt de Infinity met de aanval volledig verwoest. Een paar maanden later word je gewekt door een menselijke piloot die je per toeval vindt. Wat blijkt, je hebt een paar maanden in de ruimte rond gezweefd en bent uitgekomen bij Zeta Halo, een nieuwe ring die vergelijkbaar is met de Halo ringen uit vorige games.

Aan jou de missie om uit te vinden wat de Banished precies van plan zijn en ze logischerwijs tegen te houden. En tegelijkertijd heeft Master Chief ook zijn eigen vragen, want zijn geliefde AI Cortana is van de aardbodem verdwenen. De hoogste tijd dus om de Banished een kopje kleiner te maken en op zoek te gaan naar de antwoorden op je vragen.

Dat alles doe je in een Halo campaign die net wat anders in elkaar zit dan je wellicht gewend bent van de serie. Hoewel de bekende lineaire schietactie uit vorige games nog steeds volop aanwezig is, gooit Halo Infinite een vleugje open wereld formule in de mix. Waar de hoofdmissies normaliter worden afgewisseld met een aantal cutscenes en laadschermen, kun je in Infinite gewoon lekker door met spelen.

Een open wereld Halo dus. Of nou ja, open wereld light mag je het eerder noemen. De map is vergeleken met andere games uit het genre nog vrij compact en de gameplay die je voornamelijk vindt in de wereld is bijna helemaal optioneel. Wie dus zoekt naar een klassieke Halo, kan zich gewoon lekker focussen op het verhaal en in een dikke tien uur de credits zien rollen. Maar op die manier mis je toch echt een stuk van de sfeer die de wereld van Halo Infinite op je wil overbrengen.

Want hoewel de opzet van de open wereld in de game niet bijster origineel is, speelt Halo Infinite wel verdomde lekker weg. Tijdens het rondrennen op Zeta Halo kom je veelal vrij standaard open wereld praktijken tegen. Kleine kampen die je kunt overnemen nadat je de Banished op die locatie hebt gedood, het vinden en elimineren van bounty doelwitten en het overnemen van grotere outposts, heel innovatief is het allemaal niet.

Is dat jammer? Nee, eigenlijk niet. Niet eerder kreeg je als Master Chief zoveel vrijheid als hier en daardoor voelt het geheel alsnog heerlijk fris en nieuw aan. Al helpt de retestrakke gameplay hier ook enorm bij. Het schieten in Halo heeft in lange tijd niet zo lekker aangevoeld en daardoor zoek je gewoon een goede reden om meer lood of plasma te mogen schieten. Op die manier haal je ook veel meer uit de game, want wie alles op de map wil doen is al snel meer dan twintig uur verder. Er loopt meer dan genoeg rond in de open wereld om op te schieten en dat is, origineel of niet, gewoon ouderwets heerlijk.

En dat gevoel sijpelt naadloos door in de multiplayer van Halo Infinite. De game weet op dit front de online gekte uit Halo 3 terug te brengen, maar deze ook te updaten naar 2021. Het schieten met oude bekende wapens als de sidekick en de battle rifle brengen je terug naar de goede oude dagen op Xbox Live, terwijl de Shock Rifle en de Heatwave welkome nieuwe toevoegingen zijn. Maar de grootste herontdekking is gewoonweg de kern van Halo in het algemeen.

De strijd om de sterke wapens op de map, de voertuigen die het verschil kunnen maken en de euforie die je voelt als je drie kills vlak achter elkaar weet te rijgen. Na jaren van afwezigheid voelt het gewoon weer heerlijk om een Halo game op te pakken, al zijn er wel een paar kanttekeningen.

Zo heeft de multiplayer momenteel maar tien maps om op te spelen, waarbij niet elke gamemodus alle maps ondersteunt. Zeker met de afwezigheid van eerdergenoemde bekende Halo onderdelen als Forge en Firefight, had een uitgebreidere multiplayer op launch niet misstaan. Daarbij kent de game een aantal technische punten die duidelijk nog wat poetswerk nodig hebben. Zo is de progressie in de game, mede in de aanwezige battle pass, enorm traag en beperkt.

In plaats van het verdienen van XP voor de acties die je doet tijdens een potje, kun je enkel XP verdienen door uitdagingen te voltooien. 343 Industries is hier op het moment van schrijven al mee bezig, maar na vijf jaar ontwikkeling had zoiets toch een stuk beter moeten zijn. Er zijn een heleboel shooters die het goede voorbeeld geven, dus een goed excuus is er niet. Volgens de ontwikkelaar zit de multiplayer nog in de beta fase en moet er nog veel meer content verschijnen. Er is dus wel hoop aan de horizon.

Ook andere technische puntjes willen nog wel eens voor een zure nasmaak zorgen. Zo is de audio awareness nog niet altijd even goed, waardoor je bijvoorbeeld bijna niks hoort als vijandelijke spelers je besluipen. Of bepaalde kills waarbij het net lijkt alsof die ene kogel je om de hoek van een muur toch nog net wist te raken. Er is dus zeker nog ruimte voor verbetering, maar gelukkig speelt Halo Infinite 90 procent van de tijd heerlijk weg.

En dat maakt dit shooterpakket een van de betere van dit najaar en zelfs van heel 2021. Met een campaign die meer inzoomt op Master Chief en zijn belevenissen, een vrijere opzet met open wereld mechanieken en gameplay om door een ringetje te halen, is schieten nog nooit zo leuk geweest. De originaliteitsprijs verdient 343 Industries misschien niet met de content die in die open wereld te vinden is, maar het gezegde is niet voor niets: beter goed gejat dan slecht bedacht.

Het is de kern die het zware werk moet doen en op dat punt schiet Halo Infinite in de roos, ook in de multiplayer. Ja, nog niet alles werkt feilloos. Het progressie-systeem is momenteel nog niet wat het moet zijn en sommige technische punten verdienen nog wat extra aandacht, maar in het algehele plaatje voelt Infinite als de shooter die we verdienen. Wie Battlefield beu is en Call of Duty dit jaar overslaat, geeft deze veteranenserie een kans. Geloof ons, je krijgt er geen spijt van. Master Chief is back!