Guitar Hero: Aerosmith Review

De eerste Guitar Hero met een specifieke focus op één band is een feit. In Guitar Hero: Aerosmith volgen we de digitale rocklegenden naar de top. Gaan we dit toernee uitzitten als heuse Aerosmith groupies of kan de digitale Stephen Tyler beter zijn mond houden?

Als je de gitaar al had neergelegd na het weergaloze succes van Guitar Hero III: Legends Of Rock, is het tijd om deze weer op te pakken, want Aerosmith staat klaar voor een flinke dosis rock en gerammel met de Whammy Bar.

Het echte werk
Aerosmith is zoals iedere band, klein begonnen. De verhaallijn van het spel volgt dan ook de band in haar groei van garageband met optredens in een gymzaal van een school tot band met wereldwijd miljoenen fans. De locaties in Guitar Hero: Aerosmith zijn dan ook digitale uitvoeringen van plekken waar ze echt opgetreden hebben. Zo treedt de speler bijvoorbeeld op in de gymzaal van de Nipmuc Highschool, het Orpheum Theater in Boston en de Rock And Roll Hall Of Fame.

Naarmate het verhaal vordert, zullen er mensen uit je band gaan (Joe Perry en Brad Whitford) om later weer terug te keren. Ook dit is een belangrijk deel geweest uit de geschiedenis van Aerosmith en moest dus in het spel opgenomen worden. Tussen de verschillende hoofdstukken door krijgt de spelers interviews te zien met de bandleden, waarin zij vertellen over hoe zij zich de volgende locatie herinneren.

Originele opnames
Ieder hoofdstuk wordt als een echt concert gestart met enkele nummers van bands die ook in het voorprogramma hebben gestaan van Aerosmith. Dit bestaat meestal uit een originele opname van een band en een gecoverd nummer. Om dit alles in de Guitar Hero stijl te houden, worden deze voorprogramma' s verzorgd door de band bekend uit Guitar Hero III met een, door de speler zelf gekozen, gitarist. Vervolgens zal onder luid gejuich Aerosmith op het podium verschijnen voor de rest van het concert. Ieder hoofdstuk eindigt zoals ook bij Guitar Hero III met een toegift.

In Guitar Hero: Aerosmith komen meer dan 40 originele Aerosmith nummers voorbij zoals Sweet Emotion, Pink, Love In An Elevator en Mama Kin. Daarnaast komen er nog tientallen nummers in de voorprogramma's voorbij van diverse artiesten zoals "Walk This Way" van Run DMC en "Always On The Run" van Lenny Kravitz.

Digitale rock legenden
Er is veel tijd besteed aan het digitale uiterlijk van de bandleden van Aerosmith. Stephen Tyler is zelfs nog eens terug gegaan naar de studio om alleen zijn mond te laten vastleggen met motion capture. Dit alles resulteert zich in zeer realistische Aerosmith bandleden met het uiterlijk van vandaag in een optreden van 1979, alsof Aerosmith opnieuw op tournee is.

Wat erg opvalt is dat de interactie tussen de verschillende band leden en de bewegingen van voornamelijk Stephen Tyler erg goed worden weergegeven. Er zijn genoeg verschillende bewegingen die de zanger maakt en hij 'speelt' zelfs met de camera wat voor degene die meekijkt erg vermakelijk is, maar voor degene die speelt nog wel eens afleidend kan zijn.

Minimale veranderingen
In de singleplayer modus van Guitar Hero III kwamen er nog regelmatig battles voorbij, waarbij je onder andere Tom Morello en Slash moest verslaan om verder te kunnen gaan naar het volgende hoofdstuk. In dit deel zul je deze battles toch veelal moeten missen, wat ergens ook wel logisch is daar het spel alleen om Aerosmith draait. De Star Power is zoals vanouds gewoon weer van de partij en zorgt, indien geactiveerd, voor extra punten. De looks van de menu's zijn aangepast op Aerosmith, maar verder is het menu onveranderd gebleven.

Het spel is op sommige punten wel wat moeilijker gemaakt dan Guitar Hero III. Zo zal de speler in de Easy modus al geconfronteerd worden met enkele Hammer-Ons en Pull -Offs en zullen de noten elkaar soms wat sneller opvolgen. Dit is al in de eerste hoofdstukken van het spel te merken.

De multiplayer modi zoals de Battle Modus en de co-op modus die ook al in Guitar Hero III te vinden waren zijn gelukkig behouden gebleven. Ook de opzet voor deze modi is hetzelfde gebleven. Bij Co-op speelt de ene speler de basgitaar en de andere speler de lead-gitaar.

Encore?
De titel doet vermoeden dat het alleen voor de echte Aerosmith fans bedoeld is, maar dit is absoluut niet het geval. Het spel is grafisch in orde, makkelijk onder de knie te krijgen, werkt erg verslavend en zorgt voor uren speelplezier. Sommige nummers zijn moeilijker dan de andere, maar dit nodigt de speler alleen maar uit zijn grenzen te verleggen. Het enige wat een beetje jammer is aan deze titel, is dat het wat betreft de gameplay en de menu's niet echt vernieuwend is ten opzichte van Guitar Hero III. Stephen Tyler mag daarentegen gewoon blijven zingen en wij volgen hem als digitale groupies naar de top.