Grey's Anatomy Review

Ziekenhuisseries zijn tegenwoordig redelijk populair bij het publiek. Grey’s Anatomy is een van deze series en heeft net haar eigen game voor de Wii gekregen. Ubisoft brengt de ziekenhuisserie naar de Wii, maar hebben wij wel zin in een digitale Mc Dreamy?

De serie
De televisieserie Grey’s Anatomy volgt een aantal jonge artsen in opleiding die naast de talloze zieken en gewonden met alledaagse problemen kampen. Zo ontstaan er relaties op de werkvloer, die de nodige problemen met zich meebrengen, maar ook een aantal grappige momenten opleveren. De chirurgen in opleiding vechten allemaal om de beste chirurg van het jaar te worden, maar steunen elkaar ook door dik en dun wat betreft persoonlijke kwesties.

Nieuwe trauma center?
De Wii kent intussen meerdere delen van Trauma Center. Wat doet Grey’s Anatomy dan anders dan deze games? Om te beginnen zijn de personages in de Trauma Center games allemaal getekend in een soort van animestijl. Bij Grey’s Anatomy kunnen we meer van een cel shading stijl spreken dan van getekende personages.

In Grey’s Anatomy krijgt de speler eigenlijk alles voorgeschoteld en hoeft hij bij een operatie niet eens zelf het juiste gereedschap te kiezen, wat in Trauma Center wel het geval is. Beide franchises hebben in de minigames een tijdslimiet waarin het doel bereikt moet worden, alleen zijn de minigames in Grey’s Anatomy veel makkelijker dan in de Trauma Center games. Tijdens een operatie in Grey’s Anatomy duiken er bijvoorbeeld niet ineens andere gebreken op, wat bij Trauma Center wel degelijk het geval is. De besturing is over het algemeen hetzelfde in beide games. Zo moet de speler bijvoorbeeld een knop op de Wiimote vasthouden en wijzen om een incisie te maken.

Grey’s Anatomy is natuurlijk gebaseerd op de gelijknamige TV-serie, terwijl de Trauma Center titels helemaal niet op een serie of film gebaseerd zijn. Hierdoor is er in Trauma Center veel meer vrijheid wat betreft het verhaal, terwijl Grey’s Anatomy tot op zekere hoogte de verhaallijn uit de serie voortzet.

Bekende artsen
De speler zal namelijk zoals in de serie, Meredith Grey, Christine Yang, Dr. Derek "Mc Dreamy" Shepherd en de andere chirurgen volgen tijdens hun opleiding in het Seattle Grace Hospital. De game kent zoals de serie, verschillende hoofdstukken (seizoenen) die allemaal onderverdeeld zijn in een zestal aktes (afleveringen). De aktes zijn vervolgens nog onderverdeeld in een aantal levels. Het spel wordt dan ook gespeeld alsof de speler naar de serie zit te kijken.

Tijdens het spelen van de vele minigames krijgt de speler een aantal tekeningen van de personages te zien, maar hier tussenin zal de speler de artsen van het Seattle Grace Hospital virtueel in actie zien. De digitale versie van de acteurs zijn allemaal rechtstreeks overgenomen uit de serie, maar worden een beetje tekenfilmachtig overgebracht. De speler zal dan ook direct de gezichten van bijvoorbeeld Meredith Grey of de blonde Izzy herkennen. Doordat er voor cel shading gekozen is, ontbreken er een aantal details in bijvoorbeeld de gezichten, maar over het algemeen is dit erg goed afgewerkt.

De stemmen van de personages zijn niet door de acteurs uit de TV-serie ingesproken en dit levert voor bekenden van de serie soms een aantal vreemde momenten op, wat een groot minpunt is voor de game. Over het geluid in het spel is eigenlijk niets slechts te zeggen behalve het feit dat het niet waarheidsgetrouw is. De achtergrondmuziek is verder wel in orde, maar ook deze komt niet uit de oorspronkelijke TV-serie.

Een nieuwe ziekte
In deze virtuele serie steekt een nieuwe ziekte de kop op die niet in de TV-serie beschreven wordt. Dit zorgt dus meteen al voor een nieuw element voor de fans van de TV-serie. Tijdens deze game kruipt de speler in de huid van een aantal bekenden uit de serie die stuk voor stuk met de onbekende ziekte geconfronteerd worden.

Doordat deze ziekte onbekend is, wordt het ziekenhuis in quarantaine gezet en er mag dus niemand het ziekenhuis verlaten. Het is uiteindelijk aan de artsen en dus aan de speler om erachter te komen wat deze ziekte precies is en natuurlijk het ziekenhuis uit de quarantaine te helpen.

Naast deze ziekte zal de speler ook geconfronteerd worden met de persoonlijke problemen van de chirurgen en een alledaagse ziekenhuistaferelen uit moeten voeren, zoals het hechten van een wond of het leggen van een infuus. Uiteindelijk krijgt de speler zelfs en heuse hersenoperatie voorgeschoteld.

Keuzes maken met je Wiimote
Al deze dingen mag de speler gaan doen met de Wiimote in een aantal minigames. Het hechten van een wond is bijvoorbeeld simpelweg het verbinden van een aantal punten, zoals we die vroeger altijd in een kleurboek tegenkwamen. Dit moet gebeuren door met de Wiimote van het ene punt naar het andere punt te wijzen terwijl de B-knop ingedrukt is. Als de speler dit netjes doet, zal er een mooie, gehechte wond ontstaan, maar als de speler dit een beetje rommelig doet zal de wond ook rommeliger worden.

In een andere minigame moet de speler een aantal bollen met een gelijke kleur verzamelen, terwijl de andere kleur vermeden moet worden. Dit doet de speler weer door de Wiimote gewoon op het scherm te richten. Als de speler binnen de tijd genoeg bollen verzameld heeft, zal de minigame voorbij zijn en gaat het verhaal verder. Als de speler het fout doet bij de minigames, mag hij opnieuw beginnen tot hij het gehaald heeft.

Over het algemeen is de speler niet echt met operaties bezig, maar meer met de persoonlijke levens van de personages. Dit is een echt gemis in een ziekenhuisgame, ook al volgt deze het verhaal uit een serie.

Deze kleine spelletjes zijn over het algemeen goed gevonden en leuk in elkaar gezet, maar veel te makkelijk gemaakt. De besturing is ook weinig innovatief te noemen, omdat alle minigames gespeeld worden door te wijzen, klikken en slepen, terwijl er tijdens de operaties veel uitgebreider gebruik van de motion controls die de Wii biedt gemaakt had kunnen worden.

Weinig invloed
Ook de persoonlijke keuzes die de speler maakt, worden door middel van een minigame bepaald. Door deze persoonlijke keuzes bepaalt de speler deels hoe het persoonlijke leven van de personages verloopt. Zo kan er in het begin meteen al gekozen worden of Meredith Grey de bekende Mc Dreamy op een ‘hard to get’ manier benaderd of met hem flirt. Dit geeft op zich wel een leuke wending aan het alleen maar kijken naar de serie of hier als het ware interactief mee bezig te zijn.

De keuzes die de speler maakt beïnvloeden de levens van de personages daarentegen niet heel veel. Als de speler de verkeerde keuze maakt zal er een ander filmpje afgespeeld worden en kan de speler het nog een keer proberen. Dit is dan weer erg jammer, omdat het eigenlijk de keuzes die er gemaakt moeten worden bijna geheel overbodig maakt.

Door de eenvoud van de minigames en het gebrek aan operaties zal menig gamer Grey’s Anatomy al snel weer in de kast leggen en zullen alleen de echte fans van de serie overblijven. Het spel lijkt dan ook gericht op de fans van de serie die het leuk vinden om af en toe de Wiimote eens even vast te houden.

McDreamy of McDream nie(t)?
Ubisoft heeft met Grey’s Anatomy een redelijke game uitgebracht. De personages lijken redelijk op de acteurs uit de TV-serie, maar lang niet alle stemmen zijn van de oorspronkelijke acteurs. Het spel volgt tot op zekere hoogte de gebeurtenissen uit de serie met als nieuw element een onbekende ziekte. De speler moet keuzes maken, maar dit heeft eigenlijk maar weinig invloed op de personages. De minigames en de operaties met de Wiimote zijn over het algemeen erg leuk bedacht en goed afgewerkt, maar ze zijn over het algemeen veel te makkelijk. De meeste mensen zullen dan ook al snel geen zin meer hebben in McDreamy en het spel in de kast leggen.