Finding Dory Review - Een Spetterend Vervolg

In 2003 namen de pioniers der animatie (Andrew Stanton en Angus MacLane) je mee in de onderwaterwereld van de clownvissen in Finding Nemo. Het succes van de film maakte Disney’s Pixar legendarisch. Nu, 13 jaar later, zijn ze de uitdaging aangegaan met een vervolg. Of het vervolg daadwerkelijk de verwachtingen nakomt lees je in de Finding Dory review.

Wie kent haar niet? De Picasso Doktersvis met een slecht korte-termijn geheugen genaamd Dory. Net als Dory vergeten wel eens het een en ander. Daarom dus eerst even het geheugen opfrissen.

Op het moment dat Marlin zijn zoontje Nemo wordt meegenomen door duikers doet hij er alles aan om het terug te krijgen. Tijdens zijn zoektocht ontmoet hij Dory. Een blauw gele zweempjes vis die niet weet waar ze vandaan komt. Althans, dit wordt niet uitgelegd.

Gedurende de rit krijgt het tweetal te maken met verschillende obstakels en roofdieren die hun missie belemmeren. Het wil niet echt boteren tussen Marlin en Dory en dit zorgt voor veel drama tussen de twee. Maar uiteindelijk lukt het Marlin en Dory om kleine Nemo terug te halen naar huis.

Na de gebeurtenissen uit het eerste deel woont Dory samen met Nemo en Marlin in het rif. Er zijn geen problemen en de drie leiden een rustig leventje. Op een dag herinnert Dory zich haar familie en besluit op zoek te gaan naar haar ouders. Dit is helaas een flinke opgave omdat ze zich maar weinig herinnert.

In een herinnering ziet Dory dat ze is opgegroeid in het Zeeleven Instituut in California. Het drietal gaat op weg maar niet zonder problemen. Gelukkig krijgt Dory hulp van octopus Hank, witte dolfijn Bailey en slechtziende walvishaai genaamd Lot. Zou het ze lukken om Dory’s ouders te vinden?

Finding Dory neemt je als kijker mee in een emotionele rit. Het oudere publiek zal het eerste deel waarschijnlijk herinneren als een van hun favoriete animatiefilms. Nostalgie en fantasie zijn de twee woorden die deze franchise het beste beschrijven. Disney's Pixar moet met een vergelijkbare ervaring aankomen zetten om aan Nemo te tippen.

Gelukkig word je als kijker weggeblazen tijdens het vernieuwende verhaal. De angst van een reuzachtig roofdier, de spanning van de rit, de actie en natuurlijk erg goede humor komen allemaal aan bod. Je merkt als kijker zijnde dat je wordt meegezogen in de gevoelens die de visjes, en inmiddels onze bekende vriendjes, doormaken. Erg knap van Disney's Pixar.

Met name de grapjes die in de film gemaakt worden zijn erg doordacht. De balans tussen spanning en komedie is perfect neergezet. Vaak slaan animatiefilms de plank mis door een flauwe vorm van humor te gebruiken en deze te herhalen. Of in enkele gevallen zelfs bijna geen humor waardoor verhalen te serieus worden.

Elke film vertelt een verhaal waarin een dieper conflict wordt uitgebeeld. Het probleem dat Finding Dory aankaart is iets waar veel mensen zich in zullen herkennen: je thuis voelen. Wat belangrijk is bij jezelf ergens thuisvoelen is vaak onduidelijk. Gedurende de rit zien we hoe Dory hiermee om gaat en hoever ze bereid is om te gaan voor het vinden van haar familie.

Leuk en ook mooi om te weten is dat de makers bekend staan om hun filosofische gedachtes achter kinderverhalen. De Toy Story films lijken op het oppervlak erg kleurrijk en vrolijk terwijl het een behoorlijk zwaar onderwerp betreft. Ook in Finding Dory komt dit terug wat resulteert in een film die verder gaat dan alleen vermaak.

Een nadeel hiervan is wel dat in het begin van de tweede akte het tempo van de film wat lager komt te liggen. Het probleem wordt een beetje langdradig en er zit weinig voortgang in het verhaal. Gelukkig slaat het al snel compleet om en zit je als kijker met geknepen billen op je stoel. De kijker vergeet hierdoor het langdradige stuk dat ze hiervoor gezien hebben.

In animatiefilms zijn de stemmen net zo belangrijk als de animatie. Hand in hand gaan de makers en stemacteurs te werk om te zorgen dat er een mooi eindproduct wordt neergezet. In Finding Dory is duidelijk te zien dat de samenwerking een groot succes is geweest. Ellen Degeneres, stem van Dory, is mede verantwoordelijk voor de geniale performance van het visje.

Een goede manier om dit aan te tonen is via Dory’s bekende walvistaal. Het accent van Dory was als eerste te zien in Finding Nemo en speelt nu een belangrijke rol in het verhaal. Dory kan namelijk op elk moment communiceren met Walvishaai Lot die vroeger goede vrienden bleken te zijn maar dit is Dory door haar korte termijn geheugen vergeten. Waarschijnlijk is dit in de opname studio vaak geeindigd in een grote lachbui.

Dat niet alleen de stemmencast goed is blijkt al uit de onwijs sterke trailers die er op en top gelikt uit zien. Dit is in de film niet anders. De scene waarin het drietal wordt achtervolgd door een reuze inktvis is een perfect voorbeeld van uitmuntende animatie. De snelle actie, duistere omgeving en lastige manoeuvres laat zien hoe bekwaam Disney's Pixar inmiddels is. Daarnaast komen er nog veel meer van deze mooie actie scenes langs in de film.

Zonder enige twijfel kan gezegd worden dat Finding Dory nu al een van de beste, zo niet al de beste, animatiefilm van het jaar is. 13 jaar na het succes van Finding Nemo weten meesterbreinen MacLane en Stanton hoe ze alles uit de onderwater franchise kunnen halen en het opnieuw op het witte doek doen laten stralen. Of je nu een liefhebber van animatiefilms bent of niet, Finding Dory is gewoon een film die je gezien moet hebben.