Ferrari Race to Immortality Review - Was Ferrari een dictator?

Dit is de Ferrari Race to Immortality review. Stel je eens een wereld voor waarin Formule 1 coureurs achter elkaar het leven lieten. Je opgeven voor de F1 was net zoiets als bij het leger gaan; een eervolle positie met de kans op het niet overleven. Dat was het racen in de jaren 50.

Race to Immortality is een documentaire die ingaat op hoe de populariteit van F1 ontstond. Max Verstappen mag dan tegenwoordig populair zijn, Red Bull daarentegen iets minder. Nog altijd is Ferrari het populairste racemerk. Al sinds de jaren 50.

Ferrari is opgericht door de Italiaan Enzo Ferrari, een man die leefde voor de sport. In het begin droomde hij enkel over snelle Italianen, maar al snel zag hij in de jaren 50 groot talent rondrijden in Engeland. Hij haalde twee grote toppers naar zijn stal: Peter Collins en Mike Hawthorn. Het zijn deze heren die de show stelen in Ferrari: Race to Immortality.

De mannen zijn echte durfals, die onder toeziend oog van Ferrari tot ongekende snelheid worden gedreven. Je moet je voorstellen dat racen op topsnelheid destijds een stuk gevaarlijker was nu. Een kant die trouwens amper belicht wordt in deze documentaire en dat is jammer. De documentaire zoomt vooral in op de levens van Ferrari en aantal coureurs, maar wat betreft de technische kant van het verhaal schiet de documentaire te kort.

Al kan iedere leek zien dat de coureurs nauwelijks bescherming aan hebben en de auto’s van toen er heel anders uitzagen dan nu. Sowieso minder veilig. Maar in die rode duivels werd dus wel al op topsnelheid gereden. Een ongeluk lag in een klein hoekje.

Iets wat ook gold voor de eerste dagen bij Harley en de Davidsons. Jonge mannen wilden gewoon racen en de show stelen. Wat ze terugkregen, naast een leven dat aan een zijden draadje hing, was een wereld vol glamour. Wat dat betreft is daar weinig aan veranderd ten opzichte van nu.

Verstappen wordt nu als ware held onthaald en in de jaren 50 gebeurde hetzelfde met de F1 coureurs van Ferrari. Enzo Ferrari bracht de ene na de andere ster voort. Zoals zo mooi op de hoes van de Blu-ray staat: “Doordeweeks is het la dolce vita en in het weekend hopen dat je overleeft”.

Enzo Ferrari zelf mocht dan ook regelmatig langs het kerkhof. Weer iemand dood. Weer een begrafenis. Deed hem dat wat? Ja en nee.

Volgens veel mensen was hij een dictator. De documentaire laat wel zien dat genoeg racers dol waren op deze dictator. Hij leefde voor de sport en niets was belangrijker dan de wagens. Ook de rijders daarvan niet.

Zodra er wéér iemand was overleden was Ferrari in staat om als tweede vraag te stellen hoe het ervoor stond met de wagen. Te bizar voor woorden. Maar hoe je het ook wendt of keert: toen was Ferrari populair en nu nog altijd. Dus dictator of niet, zijn erfgoed leeft voort.

Iets wat dus minder het geval is voor de bekende racers. En daarom is zo’n documentaire een mooi gebaar. Want wie geïnteresseerd is in de F1 maar niet zoveel weet van de vorige eeuw, is het interessant om een inkijkje te krijgen in de levens van Collins en Hawthorn. De sterren van toen waren elkaars grootste concurrent, maar ook elkaars vrienden en dat wordt prachtig in beeld gebracht.

In de documentaire zitten veel prachtige beelden van de gloriedagen van toen verwerkt en de hechte band tussen de twee wordt goed belicht. Interessant is ook dat mensen die de twee gekend hebben worden geïnterviewd. Wat dat betreft is de documentaire mooi gemaakt.

Verder is op de making of van de Blu-ray te zien hoe veel shots opnieuw zijn geschoten, waarbij twee rijders in twee auto’s van toen hebben plaatsgenomen. Al die beelden zijn verweven met archiefmateriaal en het levert een prachtige documentaire op.

Ferrari: Race to Immortality is dan ook zeker de moeite waard om te zien. De 90 minuten vliegen voorbij en daarna loont het om de 15 minuten durende making of te zien.

De documentaire belicht te weinig waarom de sport van toen zo gevaarlijk was, maar zoomt wel in op de interessant levens van een aantal sterren van toen en uiteraard de frontman zelf. Ferrari. Een aanrader dus.