Ethan: Meteor Hunter Review

Ben je op een rustige zondagnamiddag je oprit aan het vegen, valt er opeens een gigantische meteoriet in je achtertuin. Lekker dan, als je net in gevecht bent geraakt met die idiote buurman van je, die op schaamteloze wijze zijn afval in jouw tuin heeft gedumpt. Het overkomt de kleine muis Ethan, die na een flink potje knokken besluit om verder te zoeken naar de mysterieuze metalen die uit de lucht flikkeren.

Ethan: Meteor Hunter is een typische 2D-platformer waarin je klimt, klautert en een hoop gevaren ontwijkt. De magische kometen die de kleine muis oppakt, zorgen ervoor dat hij telepatische krachten krijgt en obstakels op elkaar kan stapelen om zo doorgangen te creëren. Het nodige puzzelwerk zul je dus ook genoeg vinden in deze game.

Enige tijd geleden hadden we Ethan: Meteor Hunter al flink aan de tand gevoeld - met enige teleurstellende bevindingen. De game kwam over als een generiek tussendoortje en leek zowel qua gameplay als audiovisuele presentatie niet op te vallen in de eeuwig groeiende gamepoel. Is het avontuur van de kleine schattenjager al wat opgevrolijkt in de tussentijd?

Bruut van opzet
Om eerlijk te zijn is Ethan: Meteor Hunter een vreemde game om apart te nemen. Niet qua concept, maar meer in de eindpresentatie. Je merkt aan alle kanten dat je niet te maken hebt met een triple A-titel, maar de game heeft juist daarom ook een bepaalde charme. Een klein team dat heeft gewerkt aan een schattig ogende game. Maar schijn bedriegt, want muizen zijn helemaal niet schattig. Ze zijn eigenlijk ongelofelijk vervelend en knagen maar wat graag door jouw bekabeling heen. En daarnaast is Ethan: Meteor Hunter gewoon een verdomd moeilijke platformer.

De kleine handleiding die je krijgt voorafgaand moet jou goed voorbereiden op de diepste grotten, ronddraaiende slachtwielen, mechanische plateaus die je tot een pannenkoek stampen en diepe meren die volgepropt lijken te zijn met chemisch afval. Het is bijna een slachthuis waar de meest kwaadaardige zielen van deze wereld belanden als ze doodgaan. Je vraagt je bijna af hoe die verdomde meteorietenstukjes daar in 's hemelsnaam zijn beland, maar goed.

Net een gebroken plaat
En dat is eigenlijk wat je met Ethan al die tijd doet: je springt, ontwijkt gevaren en gaat vrij vaak dood, terwijl je sporadisch ook je hersenen nog eens flink moet laten kraken om een puzzel op te lossen met je nieuw vergaarde telepatische krachten - hetzij het bevriezen van de tijd of het stoeien met gigantisch zware obstakels om verder te komen. Het is niet dat zoiets erg hoeft te zijn - je kunt als ontwikkelaar natuurlijk bouwen op de sterke krachten van jouw game -, maar Ethan: Meteor Hunter lijkt eerder frustrerend te zijn dan belonend, aangezien je vaker op de herhaalknop drukt dan dat je daadwerkelijk aan het spelen bent.

Waar is het stukje kaas?
Je bent steeds maar bezig om - als een echte muis - op zoek te gaan naar een beloning: een welverdiend knagertje aan het eind van de tunnel. Denk aan een nieuw wapen, een verborgen zijverhaal of zelfs artwork. Het zijn zaken die Ethan: Meteor Hunter niet kent en dat gemis aan verlichting, na al die frustraties die je inlevert, zorgt ervoor dat de game nooit boven de middelmaat weet uit te stijgen.

En dat is nog een compliment, aangezien je maar een paar knoppen hoeft te gebruiken en een gezond verstand. Het is trouwens aan te raden om de PC-versie van Ethan: Meteor Hunter te trotseren met een controller, want de game lijkt echt gemaakt te zijn voor deze besturing. Natuurlijk kun je de uitdaging aangaan met muis en toetsenbord, maar waarom zou je jezelf harder kwellen dan nodig is?

Lekker je hersenen laten kraken
Maar juist uit de puzzels schijnt Ethan: Meteor Hunter als een diamant met ruwe randjes. Middels zijn nieuw verkregen telepatische krachten moet je objecten gebruiken om op een hoger platform te komen of juist een doorgang weten te creëren. Het is absoluut makkelijker dan het lijkt, want de kleinste fouten kunnen nog voor frustraties zorgen in het vinden van de oplossing. Het is iets wat de doorgewinterde gamers onder ons niet tegen zullen houden, maar het is begrijpelijk dat anderen dit als de doodsteek ervaren om verder te gaan.

Wat als je die beloning nou wanhopig probeert te zoeken in de audiovisuele presentatie? Het oog wil immers ook wat, toch? Nou, ook op dat gebied zul je amper soelaas kunnen vinden. De game oogt simpel van opzet en de texturen van zowel de omgeving als Ethan zelf, zijn nooit echt vlijmscherp te noemen. Hetzelfde geldt voor de soundtrack, die nagenoeg zelden tot nooit aanwezig is. Juist in de audiovisuele stijl kun je jouw game laten onderscheiden van de rest. Nu oogt Ethan's game wat karakterloos en dat is een verdomd gemiste kans, één waar zelfs zijn telepatische krachten niets aan kunnen veranderen.

Frustrerende platformer zonder eigen identiteit
Het is jammer, want er kunnen niet genoeg ijzersterke platformers komen waar we over vijf jaar nóg dolenthousiast over praten tijdens een cocktailfeestje. Dat is niet het geval voor Ethan: Meteor Hunter, want de game mist de nodige gameplay-elementen die écht positief opvallen. Je bent namelijk als een echte rat in een tredmolen constant dezelfde kunstjes aan het uithalen en op een gegeven moment begin je het zat te worden. Het gemis aan een unieke spelbeleving geeft je het gevoel alsof Ethan wanhopig op zoek is naar een eigen identiteit, maar deze nooit echt weet te vinden. Als een dolende ziel op een eeuwig avontuur die zijn plaats op de wereld niet in zijn kielzog weet te krijgen.