Electric Dreams Seizoen 1 Review (DVD) - Black Mirror maar dan anders

Sciencefiction auteur Philip K. Dick stond bekend om zijn vreemde verhalen die talloze keren als basis gebruikt zijn voor films en series. Wij gingen in deze Electric Dreams seizoen 1 review mee door de wondere wereld(en) van de auteur, althans verhalen gebaseerd op zijn werk. Een bundel vooruitstrevende verhalen, waarbij we niet alleen aan de menselijkheid twijfelen.

Want dat deden de verhalen van Dick voornamelijk: aan de menselijkheid twijfelen. Maar de verhalen deden meer dan dat. Dick was een vreemde vogel die visioenen had ten gevolg van een slechte reactie op medicatie en overvloedig drugsgebruik. Dus kwam er verhaal na verhaal uit met alternatieve realiteiten, toekomsten met losgeslagen technologie en wat nog meer.

Amazon Prime nam tien verhalen van de auteur en zette deze, verdeeld over drie DVD’s, in het eerste seizoen op een rijtje voor ons. Alleen is er niet echt van een rijtje te spreken, want de verhalen zijn behoorlijk opzichzelfstaand. De serie voelt een beetje als Black Mirror die ook iedere aflevering een ander onderwerp aanpakte.

Verwacht dus niet een chronologisch verhaal waarin we iedere week een stukje vooruit gaan in de tijd. Want dat gaat deze serie je niet bieden. Sterker nog iedere aflevering speelt compleet ergens anders of in een andere tijd (of realiteit), compleet met een andere cast. Net als Black Mirror.

Thema’s als ruimtevaart en virtual reality worden gedeeld door de series. Maar Electric Dreams behandelt bijvoorbeeld ook buitenaardse wezens in de tien afleveringen van een uur per stuk. En net als in Black Mirror wordt ook in Electric Dreams duidelijk dat een goed sci-fi verhaal zich niet zo makkelijk in een uur laat vertellen. Want de verhalen komen lang niet allemaal even goed uit de verf.

De kwaliteit van Electric Dreams is dan ook behoorlijk wisselend. De ene keer zit je een uur voor de buis en denk je na afloop ‘waar heb ik net naar zitten kijken’ of ‘was dat het’, terwijl dit een andere keer compleet anders is. Dan pakt een verhaal je vanaf het begin vast, sleept je bijna een uur mee en laat je daarna achter met een brandend verlangen naar meer. Deze afleveringen zouden zomaar omgetoverd mogen worden tot een volledige speelfilm!

Het zijn jammer genoeg maar vier van de tien afleveringen die dit echt bereiken. De rest is gemiddeld van kwaliteit en eentje valt ronduit . Met aan de top Real Life, die een politievrouw volgt die virtueel op vakantie gaat, en Father Thing, waarin een kind erachter komt dat zijn vader niet zijn vader is. Toevallig zit in beide afleveringen een of meer bekende namen, zoals bij meer afleveringen het geval is.

Onder andere Steve Buscemi (Con Air, Fargo), Bryan Cranston (Breaking Bad) en Liam Cunningham (Game of Thrones) hebben hun naam aan de serie verbonden. Maar deze mensen zorgen dus niet per definitie voor het succes van de aflevering. Sterker nog, ze weten lang niet altijd uit te blinken tussen de rest van de cast. Op zich is dat helemaal niet erg, maar als je iemand met de ervaring van Cranston of Cunningham voorbij ziet komen verwacht je iets. En als dat niet waargemaakt wordt is dat teleurstellend.

En hoewel ze dus niet ondermaats presteren is het in Electric Dreams de vraag of het slim was om deze mensen in te zetten. Electric Dreams slaat daarmee namelijk lang niet altijd de spijker op zijn kop. Dat in tegenstelling tot de special effects in de serie. Want in iedere aflevering zijn deze weer fenomenaal neergezet.

Electric Dreams is een science fiction serie en dus is het gebruik van overtuigende effecten belangrijk. In iedere aflevering zie je deze dan ook. Van doorzichtige schermen, buitenaardse wezens en kometen tot complete omgevingen. Het ziet er allemaal overtuigend uit, maar nooit overdreven.

Je merkt gedurende de serie wel dat er soms elementen terugkeren die rechtstreeks uit een andere aflevering lijken te komen. Dit is nooit storend of voelt nergens goedkoop aan. Het verbindt de afleveringen zelfs een beetje met elkaar.

Electric Dreams zit als serie redelijk goed in elkaar, maar valt soms over het feit dat acteurs niet lekker in hun rol zitten. Zelfs de ouwe rotten in het vak overkomt dit en dat voelt enigszins teleurstellend aan. En als je puur gaat kijken naar de verhaalvertelling is er ook een en ander op te merken in sommige afleveringen.

Zo wisselt de kwaliteit van de afleveringen nogal en weten slechts enkele afleveringen echt een blijvende indruk te maken. De special effects daarentegen zijn constant geweldig. Al met al is het eerste seizoen van Electric Dreams prima, maar om de kijker te blijven boeien zou een eventueel tweede seizoen echt een stuk sterker moeten zijn.