Dying Light 2 Stay Human Review – Onmenselijk goed

In 2015 kwam Dying Light uit, een revolutie onder de zombiegames. Techland heeft haar oude IP Dead Island toen overtroffen en verfrist door freerunning toe te voegen. In Dying Light 2 doet ze daar nog een schepje boven op door te komen met nog meer moves en nog meer stijl. In onze Dying Light 2 Stay Human review lees je of deze game het overleven waard is.

In Dying Light 2 Stay Human ren en spring je nu de straten door als Aiden, de nieuwe hoofdpersoon. Vrijwel alle skills en snufjes uit de eerste game zijn terug en verbeterd. Je kan werkelijk op bijna elk gebouw een richel pakken en erop klimmen en klauteren. De combat is zoals we dat gewend zijn: bloederig en fast paced. Maar is dat genoeg voor een toptitel?

In Dying Light 2 kruip je in de huid van Aiden, een zogeheten pelgrim. Dat bedoelen we letterlijk, want Dying Light 2 is een first-person open-world RPG (die je ook in 4-speler co-op kunt spelen). De game kent een wat trage start, maar na verloop van tijd weet Aiden zichzelf toch goed in de problemen te werken en ontmoet hij een scala aan leuke personages.

Elk van deze karakters heeft een sterke aanwezigheid gedurende de game en de keuzes die jij maakt beïnvloeden ook jouw NPC-vrienden. In sommige gevallen zal je zelfs tussen een paar van hen moeten kiezen. Dit veroorzaakt grote dilemma’s en is een bekend systeem.

We zagen het dan ook al eerder in games als Telltale’s The Walking Dead en daar werkte het aardig goed. Dying light 2 geeft je een brede selectie aan keuzes en overwegingen, waaronder facties waar je tussen moeten kiezen. Jij hebt het dus voor het zeggen tijdens het verhaal, en er zijn meerdere wegen (lees: pelgrimstochten) die naar Rome leiden.

De pelgrimstocht is een lange, want in Dying Light 2 ben zo’n 20 tot 25 uur zoet met de campaign. Als je alles wil doen, inclusief zijmissies en bijvoorbeeld running challenges, ben je ongeveer 80 uur kwijt. Wil je ook ieder stukje dialoog en alle eindes zien, zal je volgens de ontwikkelaars ongeveer 500 uur bezig zijn.

Laatstgenoemde is misschien wat onnodig, maar om nog in die toffe zijmissie te duiken is een enorm genot. Niet alleen zijn de zijmissies erg leuk, maar soms is het ook nodig. Tijdens het verhaal komt het wel eens voor dat je moet wachten op een belletje en dat is de perfecte kans om meer van de wereld te ontdekken.

Het klimmen, klauteren, rennen en zweven is wat de kern van de game zo leuk maakt. Het verhaal is leuk om één keer doorheen te rennen, maar dat is niet wat deze game bijzonder maakt. Wat het spel wel speciaal maakt is de vrijheid die je hebt in het verkennen van de straten en gebouwen. Veel van de gebouwen kun je vanaf buiten beklimmen en sommige zal je vanaf binnen in een liftschacht moeten opklimmen. Vaak zal je stuiten op nieuwe plekken en mooie vistas, en natuurlijk het belangrijkste van alles, nieuwe gear in de vorm van loot. Zijmissies zijn er veel maar zelfs zonder een quest om te doen is het gewoon leuk om aan touwen te zwaaien en dat weer te combineren met een wallrun of slide.

De straten van Villedor zijn een junglegym van jewelste. Er zijn zoveel manieren waarop je door de game kan rennen, springen, zwaaien of zelfs kan vliegen. Iets wat op den duur mist is Fast traveling, zodra je Old Villedor uit kan heb je ook de mogelijkheid metro stations te ontruimen en te activeren zodat je deze als fast travel points kan gebruiken. Alleen is dit een gevalletje Marvel’s Spider-Man, want het bewegen in Dying Light 2 voelt zo goed dat je deze fast travel functie net zo goed kan vergeten.

Terwijl je je weg baant over de daken (of door een horde zombies) merk je dat je door veel te spelen steeds beter de controle krijgt over Aiden. Het bewegen is gemakkelijk te begrijpen, maar moeilijk te perfectioneren. Dat betekent dat iedereen uit de voeten kan met het freerunnen, maar alleen een echte pro zal zich als Usain Bolt door de stad bewegen. Helaas is het wel zo dat je pas alle opties krijgt richting het einde, al zullen we niet verklappen wat die opties zijn. Weet alleen dat deze smeken om verder te spelen na het verhaal dat hier en daar voorzien is van hele vreemde wendingen.

Het gevoel van vrijheid dat dit oplevert, is fantastisch en loopt mooi parallel met het verhaal. Je kiest niet alleen in het verhaal waar je heen gaat, maar ook hoe je er wilt komen via de mogelijkheden van het freerunnen. Tijdens het klimmen en klauteren zul je vaak genoeg mini quests tegenkomen waar je even snel iemand moet redden of wat bandits zal moeten neer knuppelen en dit is nog nooit zo makkelijk en leuk geweest. Het onderbreekt de flow van de game nauwelijks, maar je krijgt er wel de verdiende loot voor en dat blijft simpelweg heerlijk om te doen.

Zoals eerder al benoemd kan je de game met 4 mensen online co-op spelen. Dit is niet nodig maar maakt de game nog een stuk leuker dan hij al was! Net als in Dying Light 1 heb je de optie om wat vrienden uit te-nodigen voor een flink potje zombie meppen, en net als in deel 1 is het weer geweldig leuk.

Samen rond rennen door de straten of over de auto's heeft nog nooit zo goed gevoeld. Dit komt wederom door de vloeiende beweging in de game, je zult al snel zien wie de beste free runner is onder je vrienden. Daarbij komt dat het buitengewoon leuk is om iemand van een dak te zien vallen recht een horde zombies in, mits je dat zelf niet bent.

De gear in de game heeft een "klassen-systeem" die bestaat uit: Tank, Medic, Ranger, of Brawler. Het is dus handig om je loot te verdelen met je vrienden gebaseerd op wat voor speelstijl zij hanteren. De verschillende klassen belemmeren je verder niet in het gebruik van de gear maar maakt het gemakkelijker te zien wat elk stuk kleding toe zal voegen.

Dat er bij de gear staat welk stuk kledij bij welke klasse hoort is leuk, maar je kan ze dus als nog allemaal met elkaar combineren, zo kan je een tank shirt aan trekken voor wat extra armor-stats, maar kan je de rest van je outfit lekker ranger houden zodat je boog wat meer schade toe brengt.

De keuzes die je tijdens missies moet maken zijn door de co-op wel een beetje aangepast, in plaats van dat de leider een keuze maakt, kunnen je vrienden hier dus ook een stem uitbrengen. Welke optie dan de meeste stemmen vergaart, zal winnen en die keuze wordt dan voor de lobbyhost gemaakt.

Helaas verlies je wel de story progressie die je hebt gemaakt al ben je niet de host van de gamelobby, dit laat toch een beetje een naar smaakje achter. Dat betekent dat als je het verhaal weer wilt oppakken, je weer met dezelfde lobbyhost zal moeten spelen. Dit is een beetje onhandig maar wel begrijpelijk aangezien de keuzerijke gameplay in de missies.

De co-op is het absoluut waard om te spelen. Samen zombies van daken trappen of samen van gebouw donderen is nog nooit zo hectisch en spectaculair geweest. Alles wat je hier voor hoeft te doen is wat vrienden optrommelen die niet bang zijn voor een beetje bloed.

Dying Light 2 oogt verder prachtig op ieder moment, terwijl omgevingen zeer divers zijn. De bossen geven een gevoel van rust en kalmte, terwijl de straten van Old Villedor juist grimmig zijn en vol met zombies zitten. Die zien er met of zonder ray-tracing walgelijk uit, precies zoals we willen zien vanwege de grafische kwaliteit.

Binnen in krappe plekjes voelt het net alsof de zombies je in de nek hijgen en buiten de gebouwen voel en lijk je zo vrij als een vogel. Het geluid draagt dan ook bijzonder goed bij aan de atmosfeer. Waar elke mep, slag en stomp geweldig klinkt, draagt de soundtrack ook bij aan het gevoel van vrijheid wanneer je even lekker over de daken springt. Het toppunt is alleen wel het sound design zelf. Zelfs na honderden hoofden pletten door erop te springen, blijft het geluid van een schedelkraak heerlijk.

Dying Light 2 heeft zich bewezen als een schitterende zombiegame. Er is ontiegelijk veel te doen en dingen om van te genieten. Je eigen persoonlijke verhaal gebaseerd op keuzes die je maakt is top, maar dit kan soms leiden tot wat rare wendingen. De game laat hier en daar wel eens een steekje vallen op verhaalgebied, maar zet zichzelf meer dan recht met de geweldige parkour en combat.

Een voltreffer is het zeker, maar er mist toch net dat laatste stapje extra. Er zijn geen permanente geweren en geen auto’s zoals in de DLC van de eerste Dying Light. Je zou denken dat de makers die juist vanaf dag 1 in het tweede deel zouden stoppen. Waarschijnlijk moeten fans hiervoor alleen wachten op aankomende DLC en dat is toch jammer.