Drawn to Death Review - Te vroeg van de tekentafel?

Drawn to Death is op het eerste gezicht een redelijk unieke arena shooter. Met een cartooneske stijl, over de top personages en een flinke dosis puberale humor, hoef je geen diepgaande filosofie te verwachten. Is het genoeg om de middenmoot te overstijgen? Dat lees je in deze Drawn To Death review.

Bij het opstarten van de game is het menu het eerste wat je zal opvallen. Het speelt als een soort introfilmpje op je scherm af. Maar wat hebben saaie biologielessen van stoffige leraren nu te maken met bloederige shooters?

Al snel duiken we uit verveling in het schrift van the Kid, dat vol staat met schetsen en figuurtjes. Hier zal al het geweld plaatsvinden. Het dagdromen is begonnen. Aanschouw het concept van Drawn to Death.

David Jaffe, voormalig Twisted Metal en God of War ontwikkelaar, heeft zo’n vier jaar aan de titel gewerkt en heeft dit waarschijnlijk met heel veel plezier gedaan. Onder begeleiding van bijpassende punkmuziek krijg je allereerst een tutorial van een cynische kikker, een van de vele creaties van the Kid. Al mopperend en beledigend legt hij je de besturing uit.

De tutorial is aan de langdradige kant, maar is gelukkig ook over te slaan. Het is wel aan te raden deze door te spelen, omdat de game veel verschillende power-ups en wapens bevat die niet allemaal even vanzelfsprekend zijn. Bovendien zal je overspoeld worden met de sarcastische grappen van de kikker die jou maar wat graag ziet falen. Over incasseren gesproken!

Na de tutorial kan je aan de slag met de multiplayer, aangezien de game geen singleplayer kent. De multiplayer bestaat uit ranked, unranked en friendly matches, waarbij je logischerwijs de meeste progressie boekt in eerstgenoemde. Helaas neemt Drawn to Death genoegen met slechts vier modi: 1v1, standaard team deathmatch, free-for-all en organ donor.

Laatstgenoemde komt neer op het verzamelen van de harten van dode spelers en deze vervolgens in een constant verplaatsende zone droppen. De gevechten zijn met maximaal vier man en dat is simpelweg te weinig voor een arena shooter. Het komt daardoor geregeld voor dat het ene team veel sterker is dan het andere en dat heeft meteen impact op je rang. Met een vriend spelen is dus handig als je hoger op de ladder wil komen in ranked.

De handgetekende, nineties punkstijl is echter waar het om draait. De met pen gekrabbelde doodles zie je overal terug en blijven consistent aanwezig. Mocht een gevoel van déjà-vu je bekruipen, dan komt dat misschien door de Wii-game Madworld die een soortgelijke stijl had. Alles is geschetst en lijkt regelrecht uit een vol geklad schoolschrift te komen.

Het heeft zijn charme, maar kan bij vlagen wat onoverzichtelijk zijn en maskeert op subtiele wijze technische oneffenheden zoals de houterige animaties. De richting die de game daarmee in slaat zal niet iedereen kunnen bekoren, om van de foute humor en schuttingtaal nog maar te zwijgen. Gelukkig neemt de game zichzelf niet al te serieus en voert originaliteit de boventoon.

Ondanks houterige animaties voelt de besturing vrij accuraat aan tijdens het lopen en schieten. Je baant je eenvoudig en op hoog tempo een weg door de kleine maps en kan gebruik maken van portalen om naar de andere kant te komen wanneer je op de hielen wordt gezeten of juist de achtervolging inzet. Het springen is een ander verhaal. Dit gaat traag en met weinig controle, alsof je plotseling op de maan beland bent.

Daarnaast lijkt de game niet goed gebalanceerd. Spelers hebben te veel health waardoor potjes aan de lange kant zijn en op intensiteit inleveren. Enerzijds fijn als je nog nét dat hoekje om weet te rennen en aan de dood ontsnapt, anderzijds ergerlijk wanneer je eindeloos achter elkaar aan rondjes blijft rennen.

Dat sommige wapens belachelijk sterk zijn vergeleken met anderen, helpt ook niet mee. Met de Shredder of Star Laser 3000 maak je veel sneller kills dan met de assault rifle UF47. Hierdoor zijn bepaalde wapens nutteloos en laat je ze al snel links liggen. En dat is jammer, want de originaliteit keert hier juist weer terug. Waar anders zie je een doodskist dat lijken op vijanden afslingert als wapen?

Hetzelfde geldt voor de personages, waarvan sommige een duidelijk voordeel hebben boven anderen met hun unieke vaardigheden. Alan kan onzichtbaar worden en heeft simpele maar sterke melee-aanvallen met zijn kettingzaag, terwijl die van Ninjaw of Johnny Savage te veel precisie vereisen om even gevaarlijk te zijn. Het is te hopen dat toekomstige updates dit probleem verhelpen.

Ondanks dat er vier jaar ontwikkeltijd aan vooraf is gegaan, doet de game wat beperkt aan. Je speelt constant dezelfde modi en er zijn (nog) maar weinig personages en maps. Ook heeft elk karakter een handvol uitspraken die je om de haverklap hoort.

De eerste keer dat Alan door de speaker in je controller tegen je spreekt is verrassend, maar na een tijdje gaat het tegenstaan. Het ranked systeem dat de multiplayer kent, zorgt wellicht voor een langere speelduur al zal dit qua variëteit in gameplay niets uitmaken.

De vele micro-transacties die in de game aanwezig zijn, staat de spelersvrijheid ook in de weg. Het vrijspelen van taunts en skins leunt hier namelijk zwaar op. Mocht je er geen geld aan willen uitgeven, ben je dus heel wat aan het grinden voor je überhaupt iets vrijspeelt. Het uitbreiden van je wapencollectie gaat overigens ietsje sneller met de blood keys die je om de paar potjes verdient.

Drawn to Death lijkt een onderscheidende visuele laag potentie te hebben, maar daaronder zit niet genoeg inhoud om echt te overtuigen en eruit te springen. Voor een game die puur om multiplayer draait, is er maar weinig content. Het aantal maps, personages en modi is teleurstellend en de actie weet niet dusdanig te boeien om dit te compenseren. Ook is de balans op dit moment zoek, met onder andere veel te sterke wapens en enkele individuele vaardigheden.